روز قدس

بازدید : 3933
زمان تقریبی مطالعه : 18 دقیقه
تاریخ : 24 مرداد 1391
روز قدس

شهر نماز


پدید آورنده : روح اله فروزش
منبع سايت حوزه

در آستانه روز قدس قرار داریم.آگاهی از تاریخ این شهر می تواند در درک صحت ادعای صهیونیست ها در مالکیت قدس مهم باشد.قدمت شهر قدس به بیش از پنج هزار سال پیش باز می گردد و بدین ترتیب یکی از قدیمی ترین شهرهای جهان محسوب می شود. نام های مختلفی که بر این شهر اطلاق گردید از عمق تاریخ این شهر گواهی می دهد. گوناگونی نامها به خاطر ملل مختلفی است که در این سرزمین سکونت داشتند.

کنعانی ها که در هزاره ی سوم پیش از میلاد به این منطقه آمدند نام آن را «اورسالیم» نهادند که به معنای شهر صلح یا شهر الهه «سالیم» است.

واژه ی اورشلیم که در عبری «یروشالیم» خوانده شده و به بیت المقدس اطلاق شده است از ریشه ی همین واژه گرفته شده است. در تورات 680 بار این واژه تکرار شده است. در عصر یونانیان هم این شهر مقدس به «ایلیا» شهرت یافت که به معنای (خانه ی خداست).

از مهمترین کارهایی که کنعانیان برای قدس انجام دادند ایجاد تونل برای تأمین آب به داخل شهر بود. آنان آب چشمه ی «جیحون» در دره ی «قدرون» که امروزه به «عین سلوان» شهرت یافته را به این شهر منتقل کردند.

ساکنان اصلی شهر

قبیله «یبوسی ها» که از قبایل کنعانیان عرب بودند در حدود سال 2500 قبل از میلاد در این سرزمین ساکن شدند و بر آن نام «یبوس» نهادند.

در عصر فراعنه شهر قدس تحت نفوذ مصر فرعونی قرار گرفت که این سیطره از قرن 16 قبل از میلاد آغاز گردید. در عهدپادشاه «اخناتون» شهر قدس توسط «خابیروها» که از قبایل بادیه نشین بودند، مورد حمله قرار گرفته و به دلیل آنکه «عبدی خیبا» نتوانست در برابر حملات قبایل بادیه نشین مقاومت کند، این شهر به دست آنها افتاد و تا سال 1317 قبل از میلاد این سیطره ادامه داشت که بار دیگر به تصرف مصری ها درآمد و تحت حاکمیت آنها باقی ماند

دوره یهودی:

در تاریخ پنج هزارساله ی قدس، یهودیان تنها 73 سال بر این شهر حکومت کردند. حضرت داوود (ع) بین سالهای 977 یا 1000 قبل از میلاد این شهر را به تصرف خود درآورد و بر آن نام «شهر داوود» نهاد. آن حضرت قصرها و قلعه های مختلفی در این شهر بنا کرد. پادشاهی حضرت داوود 40 سال به طول انجامید. پس از وی پسرش حضرت سلیمان(ع) مدت 33 سال بر این شهر حکمرانی کرد. پس از رحلت حضرت سلیمان در عهد فرزندش «رحبعام» قلمرو حضرت سلیمان به چند تکه تقسیم شد و این شهر بار دیگر «اورشلیم» نام گرفت.

عصر بابلی ها

«بخت النصر دوم» شهر قدس را پس از شکست دادن پادشاهان یهود در سال 56 پیش از میلاد به تصرف خود درآورد. وی پس از فتح قدس یهودیان و پادشاه آنان (صدقیا) را به اسارت در آورده و به شهر بابل برد.

دوره پارسیان

در سال 538 قبل از میلاد «کورش» پادشاه هخامنشی پس از برانداختن حکومت ماد و فتح بابل به یهودیان اجازه داد تا از بابل به قدس بازگردند.

دوره یونانی

اسکندر (مقدونی) فلسطین را در سال 333 قبل از میلاد به تصرف خود درآورد. پس از مرگ وی سلسله مقدونی حاکمیت خود را در این شهر ادامه داد. در سال 323 قبل از میلاد هم «بطلمیوس» به این شهر حمله کرد و آن را به همراه بقیه ی خاک فلسطین به سرزمین مصر ملحق کرد. پس از وی جانشین او نیز در سال 198 قبل از میلادی این عمل را تکرار کرد.

دوره رومیان

«بومبیجی یبمپ» فرمانده ی ارتش روم در سال 63 قبل از میلاد قدس را به تصرف خود درآورد و آن را به امپراطوری روم ملحق نمود.

بیت المقدس بدین شکل تا سال 636 میلادی تحت حاکمیت رومی ها باقی ماند. در این مدت شهر قدس شاهد حوادث و رویدادهای مختلفی بود. شورش یهودیان بین سالهای 66 تا 70 میلادی در قدس از جمله حوادث آن دوره بود که به شدت توسط رومی ها سرکوب گردید و در این شورش شهر به آتش کشیده شد و حاکم روم بسیاری از یهودیان را به اسارت گرفت تا وضعیت شهر بار دیگر تحت اشغال رومی ها به شکل سابق خود باز گردد.

پس از آن دو بار دیگر یهودیان در سال های 115 و 132 دست به شورش زدند و موفق شدند شهر را به تصرف خود درآورند اما «آدریان» امپراطور روم به شدت و قساوت با آنان برخورد کرد. او برای بار دوم شهر قدس را ویران و یهودیان را از آنجا اخراج کرده و تنها به مسیحیان اجازه اقامت در شهر را داد. پس از آن نام شهر را به «ایلیا» تغییر و دستور داد تا هیچ یهودی در شهر سکونت نداشته باشد.

«کنستانتین اول» امپراطور روم پایتخت خود را به قدس منتقل کرد و مسیحیت را به عنوان دین رسمی کشور تعیین نمود. این حادثه نقطه عطفی در تاریخ قدس به شمار می رود. زیرا در سال 326 کلیسای «قیامت» در قدس ساخته شد.

بازگشت فارس ها

درسال 395 امپراطوری روم به دو بخش متخاصم تقسیم شد. مسئله ای که باعث گردید تا فارس ها نسبت به حمله به قدس ترغیب شوند. این امر برای آنها در سال 614 میسر گردیده و حاکمیت آنان براین شهر تا سال 628 ادامه یافت. در این سال رومی ها بیت المقدس را باز پس گرفته و تا زمان فتح اسلام در سال 636 همچنان حکمرانی آنان بر این شهر ادامه داشت.

معراج حضرت رسول(ص)

در سال 621 میلادی شهر قدس شاهد حضور پیامبر بود، در این سال خداوند رویداد «اسری»آن حضرت را از مسجد الحرام به مسجد الاقصی منتقل و از آنجا نیز به معراج برد.

دوره ی اول اسلامی: عمر بن الخطاب در سال 636 (15 هجری) در روایت دیگر سال 638 میلادی شهر قدس را فتح کرد. در آن سال ارتش اسلام به فرماندهی «ابوعبیده عمر بن جراح» وارد بیت المقدس شد.

اسقف «سفرونیوس» درخواست نمود که عمرخود شهر قدس را تصرف کند، از این رو بود که سند اعطای آزادی دینی در مقابل اعطای جزیه بین او و عمر به امضا رسید و این دوره به (عهد عمری) شهرت یافت. براساس مفاد این قرارداد نام شهر از ایلیا به قدس بازگردانده شد و همچنین به درخواست مسیحیان سکونت یهودیان در شهر قدس ممنوع شد.

از آن تاریخ شهر مقدس قدس شکل اسلامی به خود گرفت، تا آنکه در دوره ی امویان (661 750 م) و دوره عباسیان (750 878 م) این شهر در ابعاد مختلف شاهد شکوفایی گسترده ای شده بود.

از مهمترین آثار اسلامی ساخته شده در این دوره مسجد «قبه الصخره» است که «عبدالملک بن مروان» آن را بین سالهای 682 تا 691 میلادی بنا نهاد و در سال 709 میلادی نیز «مسجدا لاقصی» ساخته شده است. شهر قدس در این دوره شاهد ناآرامی و جنگ های نظامی متعدد بود که بین عباسیان و فاطمیان و نیز قرامطه روی داده بود. تا اینکه سرانجام در سال 1071 میلادی بیت المقدس به دست سلجوقیان افتاد.

جنگ های صلیبی

قدس در سال 1099 به دست صلیبیان تصرف شد، این رویداد پس از 500 سال حکومت اسلامی و بر اثر جنگ های بوجود آمده بین سلجوقیان و فاطمیان از یکسو و نزاع ها و اختلافات داخلی سلجوقیان از سوی دیگر به وقوع پیوست. صلیبی ها به محض ورود به قدس حدود 70 هزار مسلمان را به شهادت رساندند و از هتک حرمت تمامی مقدسات اسلامی دریغ نکردند. از آن تاریخ یک دولت مسیحی در قدس روی کار آمد که توسط یک پادشاه کاتولیک اداره می شد و تمامی قوانین نیز براساس مذهب کاتولیکی تدوین گردید. این مسئله باعث برانگیخته شدن خشم ارتودکس ها شد.

دوره ی دوم اسلامی

در این دوره «صلاح الدین ایوبی» موفق شد در سال 1187 بیت المقدس را باز پس بگیرد. این رویداد طی جنگ «حطین» به وقوع پیوست.

وی پس از فتح قدس با ساکنان آن به نرمی رفتار کرده و صلیب ها را از قبه الصخره برداشته و به سازندگی شهر پرداخت. با این حال صلیبی ها توانستند پس از مرگ صلاح الدین بار دیگر بر شهر قدس تسلط یابند. این کار در دوره «پادشاهی فردریک» صورت گرفت. این شخص موفق شد که به مدت 11 سال این شهر مقدس را در اشغال خود نگه دارد، اما پادشاه «صالح نجم الدین ایوم» در سال 1244 این شهر را از آنان باز پس گرفت.

دوره ی ممالیک

شهر طی سال های 1243 و 1244 میلادی مورد حمله ی مغولها قرار گرفت اما ممالیک ها به فرماندهی «سیف الدین قطز» و «الظاهر بیرس» در جنگ «عین جالود» بر مغولها پیروز شدند.

این رویداد در سال 1259 م به وقوع پیوست و پس از آن تمام فلسطین و از جمله قدس تحت حاکمیت ممالیکی ها درآمد. ممالیک ها مصر، و شام را نیز پس از سقوط دولت ایوبی تاسال 1517 در حاکمیت خویش داشتند.

حکومت عثمانی

ارتش عثمانی به رهبری سلطان سلیم اول پس از پیروزی در جنگ «مرج دابق» که بین سالهای 1615 تا 1616 روی داد، وارد قدس شده و آن را به قلمرو امپراطوری عثمانی ملحق کردند. سلطان «سلیمان قانونی» دیوارهای شهر قدس و همچنین «قبه الصخره» را بازسازی کرد.

بین سالهای 1831 تا 1840 م فلسطین بخشی از کشور مصر به رهبری «محمد علی» قرار گرفت. اما طولی نکشید که بار دیگر توسط دولت عثمانی فتح شد.

دولت عثمانی در سال 1880 برای قدس خودمختاری اعلام کرده و دیوارهای شهر را برای سهولت ورود «ویلیام دوم» قیصر آلمان و همراهان وی به شهر در سال 1898 برداشت، به هر شکل قدس تا جنگ جهانی اول تحت حاکمیت عثمانی بود. آنگاه ترک های عثمانی پس از شکست در جنگ از فلسطین خارج شدند.

دوره ی اشغالگری انگلیس

قدس بین روزهای 8 و 9/12/1917 به اشغال نیروهای انگلیسی درآمد. در این تاریخ ژنرال «آلنبی» اشغال قدس را به دست انگلیسی ها اعلام کرده و «جامعه ی ملل» حق قیمومیت بر فلسطین را به انگلیسی ها واگذار کرد. اینگونه بود که قدس پایتخت فلسطین تحت قیمومیت انگلیس قرار گرفت.

در این دوره یعنی حاکمیت انگلیس بین (1920 1948) فلسطین شاهد ورود گسترده یهودیان از سراسر جهان بود. بخصوص که پس از وعده ی «بالفور» در سال 1917 مبنی بر اسکان یهودیان در سرزمین فلسطین، جریان این مهاجرتها شکل بسیار گسترده ای به خود گرفت.

طرح بین المللی کردن قدس

مسئله قدس پس از جنگ جهانی دوم در سازمان ملل متحد مطرح شد و این سازمان با صدور قطعنامه ای در 29 نوامبر 1947 خواستار بین المللی شدن شهر مقدس قدس گردید.

پایان قیمومیت انگلیس

در سال 1948 انگلیس پایان قیمومیت خود را بر فلسطین اعلام و نیروهای خود را از این سرزمین خارج کرد. به محض خروج انگلیس از سرزمین فلسطین باندهای صهیونیستی از خلأ سیاسی و نظامی به وجود آمده در این سرزمین کمال سوءاستفاده را کرده و فوری برپایی اسرائیل را اعلام کردند. در 3 دسامبر 1948 «دیوید بن گوریون» نخست وزیر وقت رژیم صهیونیستی بخش غربی قدس را به عنوان پایتخت رژیم صهیونیستی اعلام کرد، در حالی که تا شکست اعراب در جنگ ژوئن 1967 بخش شرقی این شهر تحت حاکمیت اردن بود. اما پس از جنگ ژوئن این بخش از بیت المقدس نیز به اشغال رژیم صهیونیستی درآمد.

جغرافیای قدس

شهر قدس روی نصف النهار 35 درجه و 13 دقیقه شرقی و مدار 31 درجه و 52 دقیقه شمالی قرار گرفته است. این شهر بر روی سلسله تپه هایی که از غرب به شرق امتداد یافته و بین 720 الی 830 متر بالاتر از سطح دریا قرار گرفته اند، واقع شده است.

شهر قدس 54 کیلومتر با دریای مدیترانه و 250 کیلومتر با دریای سرخ فاصله دارد.

چندین جاده بسیار مهم قدس را به شهرهای بزرگ فلسطین و برخی از پایتخت های کشورهای عربی متصل می کند. این شهر 150 کیلومتر با عکا، 65 کیلومتر با نابلس، 36 کیلومتر با الخلیل، 62 کیلومتر با یافا و 94 کیلومتر با غزه فاصله دارد. همچنین جاده ای به طول 88 کیلومتر این شهر را به عمان، 290 کیلومتر به دمشق، 528 کیلومتر به قاهره و 865 کیلومتری به بغداد متصل می سازد.

هسته ی اولیه شهر قدس آنگونه که حفاری ها نشان می دهند بر دامنه تپه مشرف بر روستای «سلوان» واقع در جنوب شرقی حرم قدس شریف که به مساحتی حدود 55 هزار متر مربع ساخته شده و با آب چشمه ی ام الدرج نیز آبیاری می شد، کشیده شده است.

به مرور زمان شهر قدس روند توسعه ی خود را پیش گرفت و از شرق، شمال شرق و جنوب غربی گسترش یافت. هسته ی مرکزی شهر نیز در بر گیرنده ی مراکز مقدس سه دین آسمانی (اسلام، مسیحیت و یهود) است.

قدس قدیمی یا قدس عتیق به مناطقی اطلاق می شود که در داخل دیوار «سلیمان قانونی» قرار دارد. مساحت این منطقه 71/8 دونم (دونم معادل 1000 متر مربع است) است که در داخل دیواری به طول 20/4 کیلومتر واقع شده است. منطقه ی مذکور بر فراز چهار کوه «موریا»، «صهیون»، «اکرا» و «بزیتا» واقع شده و حرم «مسجد الاقصی» نیز در جنوب شرقی بخش قدیمی شهر مقدس قدس بر فراز کوه موریا قرار گرفته است. بخش شرقی قدس همان بخش قدیمی شهر، شامل محله هایی است که مسلمانان آن را بیرون از این دیواره ساخته اند. این محله ها شامل محله «شیخ جراح»، «باب الساهره»، «وادی الجوز» و محله ی «ظهر» می باشد.

واژه ی بخش شرقی پیش از سال 1948 زمانی که صهیونیست ها به حمایت انگلیس ها در بخش غربی قدس مستقر شدند، رایج شد.

واژه قدس غربی در واقع به مناطقی از بیت المقدس اطلاق می گردد که در سایه اشغال فلسطین توسط نیروهای انگلیسی گسترش یافته و مهاجران یهودی نیز با پشتیبانی انگلیس در آن سکونت کردند. این منطقه وسعت بسیاری یافته و انگلیسی ها این منطقه را در سال 1946 به حوزه استحفاظی بیت المقدس ملحق کرده و با الحاق بخش غربی قدس مساحت این شهر را به 19 کیلومتر مربع رساندند.

بدین معنا که این بخش به 20 برابر بخش قدیمی و کهنه شهر گسترش یافته است.

قدس یکپارچه

صهیونیست ها از این واژه برای توصیف بخش های شرقی و غربی قدس استفاده می کنند. زیرا این شهر پس از جنگ 1948 به دو قسمت تقسیم شده و صهیونیست ها بخش غربی را به اشغال خود درآوردند در حالی که بخش شرقی آن در اختیار ارتش اردن باقی ماند. اما پس از جنگ 1967 که صهیونیست ها بخش شرقی شهر را هم به اشغال خود درآوردند بر اندیشه قدس یکپارچه به عنوان پایتخت ابدی رژیم صهیونیستی پافشاری کردند.

قدس بزرگ: این واژه در راستای تلاش های صهیونیستی برای محو هویت اسلامی این شهر بکار می رود. صهیونیست ها با الحاق شهرک های صهیونیست نشین که در اطراف شهر قدس احداث کرده اند، به بیت المقدس، سعی دارند بخش های مسلمان نشین این شهر مقدس را نسبت به بخش های یهودی نشین کوچک نشاندهند.

از دیگر اهداف طرح «قدس بزرگ» به محاصره درآوردن محله های مسلمان نشین شهر که در بخش قدیمی شهر قرار گرفته اند را می توان نام برد. صهیونیست ها در این راستا تلاش می کنند تا محله های مسلمان نشین بخش قدیمی را از دیگر محله های مسلمان نشین که بیرون از دیواره قرار گرفته جدا کرده و با دشوار کردن نقل و انتقال و تردد مسلمانان در بخش قدیمی آنان را وادار کنند تا به خارج از شهر قدس نقل مکان کنند. چون بخش قدیمی شهر گنجایش جمعیت و ساختمان های مسکونی را دیگر نداشت، کار ساخت و ساز به خارج از دیواره ای که سلطان سلیمان قانونی در سال 1542 میلادی اطراف شهر ساخته بود، منتقل شد و محله هایی در خارج از این شهر ساخته شد که بعدها به آن قدس جدید اطلاع گردید.

همچنین مناطق حومه ی شهر و روستاهای اطراف آن نیز به این شهر متصل شدند. و بعد از آن که سالها به عنوان روستاهای اطراف شهر شناخته می شدند، به دلیل گسترش شهر به مناطقی در درون آن مبدل شدند که روستاهای «شعفاط»، «بیت حنینا»، «سلوان» و «عین کارم» از جمله آنها است.

جمعیت قدس

براساس آماری که رژیم صهیونیستی به طور رسمی در سال 2000 ارایه داد، تعداد جمعیت شهر با رشدی 2 درصدی به 646 هزار و 300 نفر رسیده که از این تعداد 436 هزار و هفتصد نفر صهیونیست مهاجر و 209 هزار و 500 نفر نیز فلسطینی بودند.

این در حالی است که با تغییرات بوجود آمده هم اکنون 6/67 درصد از جمعیت شهر را صهیونیست های مهاجر و 4/32 درصد را فلسطینیان یعنی ساکنان اصلی آن تشکیل می دهند.

افزایش خالص جمعیت پس از آمار گیری از زاد و ولد و مهاجرین ودر نظر گرفتن مرگ و میر 12 هزار و 600 نفر می باشد که از این تعداد 2900 نفر سهم صهیونیست ها و 9700 نفر نیز سهم فلسطینیان می باشد.

با توجه به این رقم می توان رشد جمعیت صهیونیست ها را در شهر 7 درصد و نزد فلسطینیان نیز 4/7 درصد عنوان کرد.

به گفته ی دکتر «ساراه هیرشکوبیتس» رئیس بخش برنامه ریزی استراتژیک شهرداری قدس رژیم صهیونیستی همواره در تلاش است تا نسبت جمعیت فلسطینیان در شهر قدس از مرز 28 درصد فراتر نرود. در این راستا رژیم صهیونیستی تمامی تلاش خود را به کار بسته تا جمعیت صهیونیست ها را در شهر از هر راه ممکن افزایش دهد. به طور مثال هر خانه ای که فلسطینیان آن را ساختند، رژیم صهیونیستی به بهانه ی نداشتن جواز ویران کرده، و صهیونیست ها را در همان مکان اسکان می دهند.

براساس آمار منتشر شده توسط «بیت الشرق» از سال 1967 تا 1976 بیش از دو هزار منزل مسکونی فلسطینیان توسط صهیونیست ها ویران شده است و این مسئله ای است که باعث بروز گرفتاری های فراوان و بحران شدید در جامعه ی فلسطینی گردیده و اکثر خانه های باقی مانده فلسطینی نیز با تراکم جمعیت بسیار بالایی روبرو است.

براساس آخرین اطلاعات به دست آمده از سوی منابع صهیونیستی در سال 2001 بیش از 32 خانه مسکونی در بخش شرقی بیت المقدس توسط این رژیم منهدم شده ودر شش ماهه اول سال 2002 نیز بیش از 17 خانه مسکونی در این شهر توسط صهیونیست ها ویران شده است.

از سوی دیگر می توان گفت که یکی از اهرمهای فشار صهیونیست ها علیه فلسطینیان ساکن قدس عدم اعطای جواز ساخت خانه به آنان است.

صهیونیست ها بجز در موارد بسیار نادر به هیچ یک از خانه های فلسطینیان که بیشتر آنها قدیمی هستند، اجازه ساخت نمی دهند. این در حالی است که براساس اعلام منابع فلسطینی از میان هر 6 صهیونیست ساکن بخش غربی قدس یک نفر جواز ساخت دریافت کرده است.

به گفته این منابع در هر سال تنها به 42 فلسطینی و با ارایه شروط سخت جواز ساخت داده می شود.

در این زمینه باید گفت که صهیونیست ها در سال 1967 هیچ واحد ساختمانی را در بخش شرقی بیت المقدس در اختیار نداشتند و همه ی 12010 واحد مسکونی این بخش در این شهر متعلق به فلسطینیان بود و تا سال 1995 واحدهای مسکونی صهیونیست نشین به 21490 واحد رسید و در مقابل نیز فلسطینیان تنها 38534 واحد مسکونی را در اختیار داشتند.

جمعیت در بخش شرقی قدس:

جمعیت فلسطینیان در سال 1999 حدود 5 درصد افزایش یافت، براساس آمارگیری صورت گرفته توسط اداره ی آمار فلسطین در آن تاریخ بیش از 348 هزار فلسطینی در بخش شرقی قدس زندگی می کردند در حالی که این رقم در سال قبل از آن 331 هزار نفر بود. با این وجود صهیونیستها که قدس را به عنوان پایتخت ابدی خود اعلام کرده بودند، اعلام می کنند تنها 180 هزار فلسطینی در این شهر زندگی می کنند. اداره ی آمار فلسطین پیش بینی می کند که جمعیت فلسطینیان در بخش شرقی قدس تا سال 2010 میلادی به بیش از نیم میلیون نفر خواهد رسید. براساس همین آمار فلسطینیان تنها 7/10 درصد از کل مساحت را در اختیار دارند.

از سوی دیگر شهرک های صهیونیست نشین که پس از اشغال این شهر ساخته شده است، حدود 7/2 درصد را به خود اختصاص داده و بقیه 85 درصد مساحت شهر نیز که حدود 338 هزار دونم است بعنوان منطقه بسته نظامی اعلام شده و ورود فلسطینیان به آن ممنوع شده است.

طی جنگ های 1948 و 1967 رژیم صهیونیسیتی موفق شد تمامی بیت المقدس (بخش های شرقی و غربی) را به اشغال خود درآورد و مساحت این شهر را به چندین برابر افزایش داد.

صهیونیست ها برای حفظ برتری یهودی در این شهر بسیاری از روستاهای فلسطینی مجاور قدس را هم به زور سرنیزه به این ضمیمه کرده اند. در حالی که تمام مذاکرات سازش در مورد قدس بر سر یک کیلومتر مربع از این مکان مقدس بود اما اکنون برسر بقیه شهر می باشد. در صورتی که مساحت بخش شرقی قدس بالغ بر 73 کیلومتر مربع است. حال با توجه به این نابرابری ملاحظه کنید که روند سازش چه بر سر مسئله قدس می آورد.

در اینجا لازم به اشاره است که بخش قدیمی قدس به پنج محله تقسیم می شود: محله ی اسلامی، محله ی مسیحی (که به آنها محله ی عربی یا فلسطینی اطلاق می شود)، محله ی یهودی که پس از جنگ 1967 بر روی زمین های موقوفه اسلامی ساخته شد، محله ی ارمنی، و صحن مسجد الاقصی است که تمامی این محله ها تنها به وسعت یک کیلومتر مربع قرار دارند.

کمپ دیوید 2

مسئله قدس در جدول حل و فصل نهایی روند سازش قرار داده شده بود.

این مسائل در مذاکرات «کمپ دیوید 2» مطرح شد که در آن «ایهود باراک» نخست وزیر وقت رژیم صهیونیستی و «یاسر عرفات» رئیس تشکیلات خودگردان فلسطین «بیل کلینتون» رئیس جمهور وقت آمریکا حضورداشتند.

در گفت و گوهای کمپ دیوید رژیم صهیونیستی و آمریکا به عرفات پیشنهاد کردند که محله ی عربی (مسیحی و مسلمان نشین) که مساحت آن از یک سوم کیلومتر تجاوز نمی کند را به تشیکلات خودگردان واگذار کنند. در این مذاکرات رژیم صهیونیستی حاضر نشد تمام بخش قدیمی این شهر را به فلسطینیان واگذار کند. به هر شکل این مسئله با مخالفت طرف فلسطینی مذاکره کننده مواجه گردید.

می توان مسئله قدس را یکی از پایه های اساسی شکست مذاکرات دوره ای سازش عنوان کرد.

دیدگاه های کاربران

هیچ دیدگاهی برای این مطلب وارد نشده است!

ارسال دیدگاه