احادیث شکر

بازدید : 3595
زمان تقریبی مطالعه : 33 دقیقه
تاریخ : 21 دی 1393
احادیث شکر

عـَلِيُّ بـْنُ إِبـْرَاهِيمَ عَنْ أَبِيهِ عَنِ النَّوْفَلِيِّ عَنِ السَّكُونِيِّ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ قَالَ رَسـُولُ اللَّهِ ص الطَّاعـِمُ الشَّاكـِرُ لَهُ مـِنَ الْأَجـْرِ كـَأَجـْرِ الصَّائِمِ الْمـُحـْتـَسـِبِ وَ الْمـُعَافَى الشَّاكـِرُ لَهُ مـِنَ الْأَجـْرِ كـَأَجـْرِ الْمـُبـْتَلَى الصَّابِرِ وَ الْمُعْطَى الشَّاكِرُ لَهُ مِنَ الْأَجْرِ كَأَجْرِ الْمَحْرُومِ الْقَانِعِ
اصول كافى ج : 3 ص : 148 رواية :1

ترجمه روايت شريفه :
رسـولخـدا (ص ) فـرمـود: خورنده سپاسگزار اجرش مانند روزه دار خدا جوست ، و تندرست شكر گزار اجرش مانند اجر گرفتار صابر است و عطا كننده سپاسگزار اجرش مانند اجر محروم قانع است .

وَ بـِهـَذَا الْإِسْنَادِ قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص مَا فَتَحَ اللَّهُ عَلَى عَبْدٍ بَابَ شُكْرٍ فَخَزَنَ عَنْهُ بَابَ الزِّيَادَةِ
اصول كافى ج : 3 ص : 149 رواية :2

ترجمه روايت شريفه :
رسـولخـدا (ص ) فـرمـود: در سپاسگزارى بروى بنده ئى گشوده نگردد كه در افزايش برويش بسته شود (بلكه سپاسگزارى افزايش در پى دارد).

مـُحَمَّدُ بْنُ يَحْيَى عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِيسَى عَنْ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ الْبَغْدَادِيِّ عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بـْنِ إِسـْحـَاقَ الْجـَعـْفـَرِيِّ عـَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ مَكْتُوبٌ فِي التَّوْرَاةِ اشْكُرْ مَنْ أَنْعَمَ عَلَيْكَ وَ أَنْعِمْ عَلَى مَنْ شَكَرَكَ فَإِنَّهُ لَا زَوَالَ لِلنَّعْمَاءِ إِذَا شُكِرَتْ وَ لَا بَقَاءَ لَهَا إِذَا كُفِرَتْ الشُّكْرُ زِيَادَةٌ فِى النِّعَمِ وَ أَمَانٌ مِنَ الْغِيَرِ
اصول كافى ج : 3 ص : 149 رواية :3

ترجمه روايت شريفه :
امـام صـادق (ع ) فـرمـود: در تـورات نـوشـتـه اسـت : كـسيكه بتو نعمت داد سپاس گزار و بـكـسيكه از تو سپاسگزارى كرد نعمتش ده ، زيرا با سپاسگزارى نعتها نابود نگردد، و با ناسپاسى پايدار نماند، سپاسگزارى مايه افزايش نعمت است و ايمنى از دگرگونى .

عـِدَّةٌ مـِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ أَحْمَدَ بْنِ أَبِى عَبْدِ اللَّهِ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِيٍّ عَنْ عَلِيِّ بْنِ أَسْبَاطٍ عَنْ يَعْقُوبَ بْنِ سَالِمٍ عَنْ رَجُلٍ عَنْ أَبِى جَعْفَرٍ أَوْ أَبِى عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ الْمُعَافَى الشَّاكِرُ لَهُ مِنَ الْأَجْرِ مَا لِلْمُبْتَلَى الصَّابِرِ وَ الْمُعْطَى الشَّاكِرُ لَهُ مِنَ الْأَجْرِ كَالْمَحْرُومِ الْقَانِعِ
اصول كافى ج : 3 ص : 149 رواية :4

ترجمه روايت شريفه :
امـام صـادق (ع ) فـرمـود: تـنـدرسـت سـپـاسـگزار اجرش ، اجز گرفتارى صابر است ، و عطابخش سپاسگزارى اجرش مانند محروم قانع است

عـَنـْهُ عـَنْ أَحـْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ أَبِى نَصْرٍ عَنْ دَاوُدَ بْنِ الْحُصَيْنِ عَنْ فَضْلٍ الْبَقْبَاقِ قَالَ سـَأَلْتُ أَبـَا عـَبـْدِ اللَّهِ ع عـَنْ قَوْلِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ أَمّا بِنِعْمَةِ رَبِّكَ فَحَدِّثْ قَالَ الَّذِى أَنْعَمَ عَلَيْكَ بِمَا فَضَّلَكَ وَ أَعْطَاكَ وَ أَحْسَنَ إِلَيْكَ ثُمَّ قَالَ فَحَدَّثَ بِدِينِهِ وَ مَا أَعْطَاهُ اللَّهُ وَ مَا أَنْعَمَ بِهِ عَلَيْهِ
اصول كافى ج : 3 ص : 149 رواية :5

ترجمه روايت شريفه :
فـضـل بـن بـقـبـاق گـويـد: از امـام صـادق (ع ) قـول خـداى عـزوجـل را: ((و امـا نـعـمـت پـروردگارت را باز گو)) پرسيدم ، فرمود: يعنى آنكس كه بدانچه برتربيت بخشيده و بتو عطا فرموده و احسان كرده بتو نعمت داده ، سپس فرمود: دين او و آنچه بتو عطا فرموده و نعمت داده بازگو.

حُمَيْدُ بْنُ زِيَادٍ عَنِ الْحَسَنِ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ سَمَاعَةَ عَنْ وُهَيْبِ بْنِ حَفْصٍ عَنْ أَبِى بَصِيرٍ عَنْ أَبـِى جـَعـْفَرٍ ع قَالَ كَانَ رَسُولُ اللَّهِ ص عِنْدَ عَائِشَةَ لَيْلَتَهَا فَقَالَتْ يَا رَسُولَ اللَّهِ لِمَ تـُتـْعـِبُ نـَفـْسَكَ وَ قَدْ غَفَرَ اللَّهُ لَكَ مَا تَقَدَّمَ مِنْ ذَنْبِكَ وَ مَا تَأَخَّرَ فَقَالَ يَا عَائِشَةُ أَ لَا أَكـُونُ عَبْداً شَكُوراً قَالَ وَ كَانَ رَسُولُ اللَّهِ ص يَقُومُ عَلَى أَطْرَافِ أَصَابِعِ رِجْلَيْهِ فَأَنْزَلَ اللَّهُ سُبْحَانَهُ وَ تَعَالَى طه ما أَنْزَلْنا عَلَيْكَ الْقُرْآنَ لِتَشْقى
اصول كافى ج : 3 ص : 149 رواية :6

ترجمه روايت شريفه :
امـام صادق (ع ) فرمود: رسولخدا (ص ) نزد عايشه بود، شبى كه نوبت او بود، پيغمبر (ص ) گـفـت : اى رسـولخـدا! چـرا خودت را برنج مياندازى ، با آنكه خدا گناه گذشته و آينده ترا آمرزيده است ؟ فرمود: اين عايشه : آيا من بنده سپاسگزارى خدا نباشم ؟
و گـفـت : رسـولخـدا (ص ) روى انـگـشـتـهـاى پـايـش مـيـايستاد تا خداى سبحانه و تعالى نازل فرمود: ((طه ما قرآن را بر تو نازل نكرديم كه برنج افتى )).

عـِدَّةٌ مـِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنِ ابْنِ فَضَّالٍ عَنْ حَسَنِ بْنِ جَهْمٍ عَنْ أَبِى الْيَقْظَانِ عـَنْ عـُبـَيـْدِ اللَّهِ بـْنِ الْوَلِيـدِ قـَالَ سـَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ ع يَقُولُ ثَلَاثٌ لَا يَضُرُّ مَعَهُنَّ شَيْءٌ الدُّعَاءُ عِنْدَ الْكَرْبِ وَ الِاسْتِغْفَارُ عِنْدَ الذَّنْبِ وَ الشُّكْرُ عِنْدَ النِّعْمَةِ
اصول كافى ج : 3 ص : 150 رواية :7

ترجمه روايت شريفه :
شـنيدم امام صادق (ع ) ميفرمود: سه چيز است كه هيچ چيز با وجود آنها زيان نرساند: دعاء هنگام گرفتارى و آمرزش ‍ خواهى هنگام گناه و سپاسگزارى هنگام نعمت .

عـِدَّةٌ مـِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ سَهْلِ بْنِ زِيَادٍ عَنْ يَحْيَى بْنِ الْمُبَارَكِ عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ جَبَلَةَ عَنْ مـُعَاوِيَةَ بْنِ وَهْبٍ عَنْ أَبِى عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ مَنْ أُعْطِيَ الشُّكْرَ أُعْطِيَ الزِّيَادَةَ يَقُولُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ لَئِنْ شَكَرْتُمْ لَأَزِيدَنَّكُمْ
اصول كافى ج : 3 ص : 150 رواية :8

ترجمه روايت شريفه :
امـام صـادق (ع ) فـرمـود: بـكـسـيـكـه سـپـاسـگـزارى دادنـد، افـزايـش دادنـد خـداى عزوجل فرمايد: ((اگر شكر كنيد، افزايشتان دهيم )).

أَبـُو عـَلِيٍّ الْأَشـْعـَرِيُّ عـَنْ مـُحـَمَّدِ بـْنِ عـَبـْدِ الْجـَبَّارِ عَنْ صَفْوَانَ عَنْ إِسْحَاقَ بْنِ عَمَّارٍ عَنْ رَجـُلَيـْنِ مـِنْ أَصـْحـَابـِنـَا سَمِعَاهُ عَنْ أَبِى عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ مَا أَنْعَمَ اللَّهُ عَلَى عَبْدٍ مِنْ نِعْمَةٍ فَعَرَفَهَا بِقَلْبِهِ وَ حَمِدَ اللَّهَ ظَاهِراً بِلِسَانِهِ فَتَمَّ كَلَامُهُ حَتَّى يُؤْمَرَ لَهُ بِالْمَزِيدِ
اصول كافى ج : 3 ص : 150 رواية :9

ترجمه روايت شريفه :
امـام صـادق (ع ) فـرمود: خدا نعمتى به بنده ئى نداد كه از صميم قلب آنرا شناسد و در ظـاهـر بـا زبـان خـدا را سـتـايش كند و سخنش تمام شود، جز آنكه برايش با فزونى امر شود.

ـِدَّةٌ مـِنْ أَصـْحَابِنَا عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ عَنْ بَعْضِ أَصْحَابِنَا عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ هِشَامٍ عَنْ مُيَسِّرٍ عَنْ أَبِى عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ شُكْرُ النِّعْمَةِ اجْتِنَابُ الْمَحَارِمِ وَ تَمَامُ الشُّكْرِ قَوْلُ الرَّجُلِ الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعَالَمِينَ
اصول كافى ج : 3 ص : 150 رواية :10

ترجمه روايت شريفه :
امـام صـادق (ع ) فـرمـود: شكر نعمت دورى از محرماتست و تمام  شكر الحمدلله رب العالمين گفتن مرد است .

عـَلِيُّ بـْنُ إِبـْرَاهِيمَ عَنْ أَبِيهِ عَنِ ابْنِ أَبِي عُمَيْرٍ عَنْ عَلِيِّ بْنِ عُيَيْنَةَ عَنْ عُمَرَ بْنِ يَزِيدَ قـَالَ سـَمـِعـْتُ أَبـَا عـَبـْدِ اللَّهِ ع يـَقُولُ شُكْرُ كُلِّ نِعْمَةٍ وَ إِنْ عَظُمَتْ أَنْ تَحْمَدَ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ عَلَيْهَا
اصول كافى ج : 3 ص : 151 رواية :11

ترجمه روايت شريفه :
شـنـيـدم امـام صـادق (ع ) مـيـفـرمـود: شـكـر هـر نعمتى اگر چه بزرگ باشد اينستكه خداى عزوجل را بر آن سپاس ‍ گوئى .

عـِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ عَنْ إِسْمَاعِيلَ بْنِ مِهْرَانَ عَنْ سَيْفِ بْنِ عَمِيرَةَ عَنْ أَبِى بَصِيرٍ قَالَ قُلْتُ لِأَبِى عَبْدِ اللَّهِ ع هَلْ لِلشُّكْرِ حَدٌّ إِذَا فَعَلَهُ الْعَبْدُ كَانَ شَاكِراً قَالَ نَعَمْ قُلْتُ مَا هُوَ قَالَ يَحْمَدُ اللَّهَ عَلَى كُلِّ نِعْمَةٍ عَلَيْهِ فِى أَهْلٍ وَ مَالٍ وَ إِنْ كَانَ فِيمَا أَنْعَمَ عـَلَيـْهِ فـِى مـَالِهِ حـَقٌّ أَدَّاهُ وَ مـِنـْهُ قـَوْلُهُ جـَلَّ وَ عـَزَّ سـُبـْحانَ الَّذِى سَخَّرَ لَنا هذا وَ ما كُنّا لَهُ مُقْرِنِينَ وَ مِنْهُ قَوْلُهُ تَعَالَى رَبِّ أَنْزِلْنِى مُنْزَلًا مُبارَكاً وَ أَنْتَ خَيْرُ الْمُنْزِلِينَ وَ قَوْلُهُ رَبِّ أَدْخِلْنِى مُدْخَلَ صِدْقٍ وَ أَخْرِجْنِى مُخْرَجَ صِدْقٍ وَ اجْعَلْ لِى مِنْ لَدُنْكَ سُلْطاناً نَصِيراً
اصول كافى ج : 3 ص : 151 رواية :12

ترجمه روايت شريفه :
ابو بصير گويد: به امام صادق (ع ) عرضكردم : آيا براى شكر حدى است كه چون بنده انـجـام دهـد، شاكر محسوب شود؟ فرمود: آرى ، عرضكردم : كدامست ؟ فرمود: خدا را بر هر نـعمتى كه نسبت بخانواده و مال او داده سپاس ميگويد، و اگر براى خدا در نعمتى كه نسبت بـمـال او داده حـقـى بـاشـد بـپـردازد، و از ايـن بـابـسـت قـول خـداى عـزوجـل و عـز: ((منزه باد خدائى كه اين (مركوب ) را مسخره ما كرد كه ماتاب آنـرا نـداشـتـيـم ، 13 سـوره 43)) و از ايـن بـابـسـت قـول خـدايـتـعـالى : ((پـروردگـار! مـرا بـمـنـزلى مـبـارك فـرود آر كـه تـو بـهـتـريـن منزل دهانى 29 سوره 23)) و قول خدايتعالى : پروردگارا! مرا درون بردنى نيك برون بـر بـرون بـردنـى نـيـك ، و بـراى مـن از نـزد خـويـش دليل و تسلطى نصرت آور مقرر دارد، 80 سوره 17)).

مـُحـَمَّدُ بـْنُ يَحْيَى عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِيسَى عَنْ مُعَمَّرِ بْنِ خَلَّادٍ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا الْحَسَنِ صـَلَوَاتُ اللَّهِ عـَلَيـْهِ يَقُولُ مَنْ حَمِدَ اللَّهَ عَلَى النِّعْمَةِ فَقَدْ شَكَرَهُ وَ كَانَ الْحَمْدُ أَفْضَلَ مِنْ تِلْكَ النِّعْمَةِ
اصول كافى ج : 3 ص : 151 رواية :13

ترجمه روايت شريفه :
معمر بن خلاء گويد: شنيدم حضرت ابوالحسن (ص ) ميفرمود: هر كه حمد خدا را بر نعمتى كند، او را شكر نموده و حمد از آن نعمت برتر است .

مُحَمَّدُ بْنُ يَحْيَى عَنْ أَحْمَدَ عَنْ عَلِيِّ بْنِ الْحَكَمِ عَنْ صَفْوَانَ الْجَمَّالِ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ قَالَ لِي مَا أَنْعَمَ اللَّهُ عَلَى عَبْدٍ بِنِعْمَةٍ صَغُرَتْ أَوْ كَبُرَتْ فَقَالَ الْحَمْدُ لِلَّهِ إِلَّا أَدَّى شُكْرَهَا
اصول كافى ج : 3 ص : 151 رواية :14

ترجمه روايت شريفه :
صفوان جمال گويد: امام صادق (ع ) بمن فرمود: خدا نعمتى كوچك يا بزرگ به بنده ئى ندهد كه او بگويد: الحمد لله جز آنكه شكرش را ادا كرده باشد.

أَبـُو عـَلِيٍّ الْأَشـْعـَرِيُّ عَنْ عِيسَى بْنِ أَيُّوبَ عَنْ عَلِيِّ بْنِ مَهْزِيَارَ عَنِ الْقَاسِمِ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ إِسـْمـَاعـِيـلَ بْنِ أَبِي الْحَسَنِ عَنْ رَجُلٍ عَنْ أَبِى عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ مَنْ أَنْعَمَ اللَّهُ عَلَيْهِ بِنِعْمَةٍ فَعَرَفَهَا بِقَلْبِهِ فَقَدْ أَدَّى شُكْرَهَا
اصول كافى ج : 3 ص : 152 رواية :15

ترجمه روايت شريفه :
امـام صـادق (ع ) فـرمـود: هـر كـه خـدا بـاو نـعـمـتـى دهـد و او آن را از دل بفهمد، شكرش را ادا كرده است .

عَلِيُّ بْنُ إِبْرَاهِيمَ عَنْ أَبِيهِ عَنِ ابْنِ أَبِي عُمَيْرٍ عَنْ مَنْصُورِ بْنِ يُونُسَ عَنْ أَبِي بَصِيرٍ قـَالَ قـَالَ أَبـُو عـَبـْدِ اللَّهِ ع إِنَّ الرَّجُلَ مِنْكُمْ لَيَشْرَبُ الشَّرْبَةَ مِنَ الْمَاءِ فَيُوجِبُ اللَّهُ لَهُ بِهَا الْجَنَّةَ ثُمَّ قَالَ إِنَّهُ لَيَأْخُذُ الْإِنَاءَ فَيَضَعُهُ عَلَى فِيهِ فَيُسَمِّى ثُمَّ يَشْرَبُ فَيُنَحِّيهِ وَ هـُوَ يـَشـْتـَهـِيـهِ فـَيـَحـْمـَدُ اللَّهَ ثـُمَّ يَعُودُ فَيَشْرَبُ ثُمَّ يُنَحِّيهِ فَيَحْمَدُ اللَّهَ ثُمَّ يَعُودُ فَيَشْرَبُ ثُمَّ يُنَحِّيهِ فَيَحْمَدُ اللَّهَ فَيُوجِبُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ بِهَا لَهُ الْجَنَّةَ
اصول كافى ج : 3 ص : 152 رواية :16

ترجمه روايت شريفه :
امـام صادق (ع ) فرمود: مردمى از شما شربتى آب مينوشد و خدا بهشت را بدان سبب براى او واجـب مـيـكـنـد، سـپـس ‍ فـرمـود، او ظـرف را بردهانش ميگذارد و بسم الله ميگويد و آنگاه مـيـآشامد سپس دور ميبرد بآنكه اشتها دارد، پس خدا را حمد ميكند، باز بر ميگردد و ميآشامد، دوبـاره دور مـيـبـرد و حمد خدا ميگويد سپس بر ميگردد و ميآشامد، باز دور ميبرد و حمد خداى ميكند، خداى عزوجل بهشت را بدين سبب برايش واجب ميكند.

ابـْنُ أَبـِى عـُمـَيـْرٍ عـَنِ الْحَسَنِ بْنِ عَطِيَّةَ عَنْ عُمَرَ بْنِ يَزِيدَ قَالَ قُلْتُ لِأَبِى عَبْدِ اللَّهِ ع إِنِّى سَأَلْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ أَنْ يَرْزُقَنِى مَالًا فَرَزَقَنِى وَ إِنِّى سَأَلْتُ اللَّهَ أَنْ يَرْزُقَنِى وَلَداً فَرَزَقَنِى وَلَداً وَ سَأَلْتُهُ أَنْ يَرْزُقَنِى دَاراً فَرَزَقَنِى وَ قَدْ خِفْتُ أَنْ يَكُونَ ذَلِكَ اسْتِدْرَاجاً فَقَالَ أَمَا وَ اللَّهِ مَعَ الْحَمْدِ فَلَا
اصول كافى ج : 3 ص : 152 رواية :17

ترجمه روايت شريفه :
عـمـر بـن يـزيـد مـيـگـويـد: امـام صـادق (ع ) عـرضـكـردم : مـن از خـداى عـزوجـل مـال خـواستم بمن روزى كرد و باز از او فرزند خواستم ، بمن روزى كرد، و از او خـواسـتم بمن منزل دهد، روزى كرد، ميترسم از اينكه اين استدراج باشد، فرمود: امام بخدا با سپاسگزارى استدراج نيست .
شرح :
اسـتـدراج اشاره به آيه شريفه سنستدرجهم من حيث لايعملون دارد. مجمع البحرين در مـعـنى آيه گويد: يعنى آنها را اندك اندك ميگيريم و ناگهان گرفتارشان نميكنم ، مانند كـسـيكه از نردبان درجه بدرجه يعنى پله پله ميرود تا به پله بالا رسد و استدراج خدا نـسـبـت بـه بنده اينستكه هرگاه گناه تازه ئى كند خدا باو نعمت تازه ئى دهد و توبه و استغفار را از ياد او ببرد.

الْحـُسَيْنُ بْنُ مُحَمَّدٍ عَنْ مُعَلَّى بْنِ مُحَمَّدٍ عَنِ الْوَشَّاءِ عَنْ حَمَّادِ بْنِ عُثْمَانَ قَالَ خَرَجَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع مـِنَ الْمـَسـْجـِدِ وَ قـَدْ ضـَاعـَتْ دَابَّتـُهُ فَقَالَ لَئِنْ رَدَّهَا اللَّهُ عَلَيَّ لَأَشْكُرَنَّ اللَّهَ حَقَّ شـُكـْرِهِ قَالَ فَمَا لَبِثَ أَنْ أُتِيَ بِهَا فَقَالَ الْحَمْدُ لِلَّهِ فَقَالَ لَهُ قَائِلٌ جُعِلْتُ فِدَاكَ أَ لَيْسَ قُلْتَ لَأَشْكُرَنَّ اللَّهَ حَقَّ شُكْرِهِ فَقَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع أَ لَمْ تَسْمَعْنِى قُلْتُ الْحَمْدُ لِلَّهِ
اصول كافى ج : 3 ص : 152 رواية :18

ترجمه روايت شريفه :
امام صادق (ع ) از مسجد بيرون آمد، ديد مركوبش گم شده است . فرمود: اگر خدا آنرا بمن بـرگـرداند، حق شكرش را ميگزارم . چيزى نگذشت كه آن را آورند. امام فرمود: الحمد لله شخصى عرضكرد: قربانت مگر نفرمودى حق شكر خدا را ميگزارم ؟ فرمود: مگ نشنيدى گفتم الحمد لله (يعنى با گفتن همين كلمه حق شكر گزارى خدا انجام ميشود).

مـُحـَمَّدُ بْنُ يَحْيَى عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِيسَى عَنِ الْقَاسِمِ بْنِ يَحْيَى عَنْ جَدِّهِ الْحَسَنِ بْنِ رَاشِدٍ عَنِ الْمُثَنَّى الْحَنَّاطِ عَنْ أَبِى عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ كَانَ رَسُولُ اللَّهِ ص إِذَا وَرَدَ عَلَيْهِ أَمْرٌ يـَسـُرُّهُ قـَالَ الْحـَمْدُ لِلَّهِ عَلَى هَذِهِ النِّعْمَةِ وَ إِذَا وَرَدَ عَلَيْهِ أَمْرٌ يَغْتَمُّ بِهِ قَالَ الْحَمْدُ لِلَّهِ عَلَى كُلِّ حَالٍ
اصول كافى ج : 3 ص : 153 رواية :19

ترجمه روايت شريفه :
امـام صـادق (ع ) فرمود: مرسوم رسولخدا صلى الله عليه و آله اين بود كه هرگه امرى شـادمـانـش مـيـسـاخـت ، ميفرمود، خدا را شكر بر اين نعمت و چون پيش آمدى ميكرد كه اندوهگين مينمود ميفرمود، خدا را شكر در هر حال .

شرح :
علامه مجلسى (ره ) نقل كند كه در هر بلا و مصيبتى پنج نوع شكر است ؟
1ـ حـر مـصـيـبـتى دافع مصيبت بزرگتر از خود است ، چنانچه مردن مركوب دافع مردن خود انسانست و جاى شكرش ‍ باقى است .
2ـ هر بلائى موجب كفاره گناه يا رفعت درجه ميشود پس سزاوار شكر است .
3ـ مـصـيـبـت و بـلاى دنـيـوى در بـرابر بلاى دينى كوچك و سبك است چنانكه مردى كور و جـذامـى و پـيـس و فـلج در زمـان حـضرت عيسى ميگفت خدا را شكر كه مرا ببلاء بيشتر مردم گـرفـتـار نكرد، چون حضرت عيسى از او توضيح خواست گفت : بزرگترين بلاها بلاى كفر و بى ايمانيست كه من ندارم .
4ـ هر بلائى در لوح محفوظ نوشته و مقدر است و ناچار بر سر انسان خواهد آمد، چون آمد و گذشت بايد خدا را شكر كرد.
5ـ هر بلائى موجب ثواب آخرت و رفتن محبت دنيا از دلست و آن سزاوار شكر است .

عـَلِيُّ بـْنُ إِبْرَاهِيمَ عَنْ أَبِيهِ عَنِ ابْنِ أَبِي عُمَيْرٍ عَنْ أَبِي أَيُّوبَ الْخَزَّازِ عَنْ أَبِي بَصِيرٍ عـَنْ أَبـِي جـَعـْفَرٍ ع قَالَ تَقُولُ ثَلَاثَ مَرَّاتٍ إِذَا نَظَرْتَ إِلَى الْمُبْتَلَى مِنْ غَيْرِ أَنْ تُسْمِعَهُ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِى عَافَانِى مِمَّا ابْتَلَاكَ بِهِ وَ لَوْ شَاءَ فَعَلَ قَالَ مَنْ قَالَ ذَلِكَ لَمْ يُصِبْهُ ذَلِكَ الْبَلَاءُ أَبَداً
اصول كافى ج : 3 ص : 153 رواية :20

ترجمه روايت شريفه :
امام باقر (ع ) فرمود: چون شخصى گرفتار و دردمندى را ديدى ، بنحوى كه او نشنود (و دل شـكـسـتـه نـگردد) سه بار بگو: حمد خدائى را كه مرا از آنچه ترا مبتلى ساخته معاف داشت و اگر ميخواست ميكرد، و سپس فرمود: هر كه اين را بگويد آن بلا باو نرسد.

حـُمـَيـْدُ بـْنُ زِيـَادٍ عـَنِ الْحـَسـَنِ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ سَمَاعَةَ عَنْ غَيْرِ وَاحِدٍ عَنْ أَبَانِ بْنِ عُثْمَانَ عَنْ حـَفـْصٍ الْكُنَاسِيِّ عَنْ أَبِى عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ مَا مِنْ عَبْدٍ يَرَى مُبْتَلًى فَيَقُولُ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِى عَدَلَ عَنِّى مَا ابْتَلَاكَ بِهِ وَ فَضَّلَنِى عَلَيْكَ بِالْعَافِيَةِ اللَّهُمَّ عَافِنِى مِمَّا ابْتَلَيْتَهُ بِهِ إِلَّا لَمْ يُبْتَلَ بِذَلِكَ الْبَلَاءِ
اصول كافى ج : 3 ص : 154 رواية :21

ترجمه روايت شريفه :
امام صادق (ع ) فرمود: هر بنده ئيكه گرفتار و دردمنديرا ببيند و بگويد: ((حمد خدائيرا كـه آنـچه ترا بدان مبتلى ساخت از من بگردانيد بسبب عافيت مرا بر تو برترى داد، بار خدايا مرا از آنچه گرفتارش ساختى بركنار دار)) خدا او را بآن بلا گرفتار نسازد.

عـِدَّةٌ مـِنْ أَصـْحـَابِنَا عَنْ أَحْمَدَ بْنِ أَبِى عَبْدِ اللَّهِ عَنْ عُثْمَانَ بْنِ عِيسَى عَنْ خَالِدِ بْنِ نَجِيحٍ عـَنْ أَبـِى عـَبـْدِ اللَّهِ ع قَالَ إِذَا رَأَيْتَ الرَّجُلَ وَ قَدِ ابْتُلِيَ وَ أَنْعَمَ اللَّهُ عَلَيْكَ فَقُلِ اللَّهُمَّ إِنِّى لَا أَسْخَرُ وَ لَا أَفْخَرُ وَ لَكِنْ أَحْمَدُكَ عَلَى عَظِيمِ نَعْمَائِكَ عَلَيَّ
اصول كافى ج : 3 ص : 154 رواية :22

ترجمه روايت شريفه :
و فـرمـود: چـون مـرد گـرفتارى را ديد و خدا برتو نعمت داده بود (بسلامتى از آن ) بگو بـار خـدايـا! مـن مـسـخـره نـميكنم و نميبالم ، بلكه ترا براى نعمتها بزرگست نسبت بخود ميستايم .

عـَنـْهُ عـَنْ أَبـِيـهِ عـَنْ هـَارُونَ بـْنِ الْجـَهْمِ عَنْ حَفْصِ بْنِ عُمَرَ عَنْ أَبِى عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص إِذَا رَأَيْتُمْ أَهْلَ الْبَلَاءِ فَاحْمَدُوا اللَّهَ وَ لَا تُسْمِعُوهُمْ فَإِنَّ ذَلِكَ يَحْزُنُهُمْ
اصول كافى ج : 3 ص : 154 رواية :23

ترجمه روايت شريفه :
رسـولخـدا (ص ) فـرمـود: چـون گـرفـتـارانرا ديديد، خدا را شكر كنيد و بآنها نشنوانيد (آهسته بگوئيد) زيرا اندوهگينشان ميسازد.

عـَنـْهُ عـَنْ عـُثْمَانَ بْنِ عِيسَى عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ مُسْكَانَ عَنْ أَبِى عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ إِنَّ رَسُولَ اللَّهِ ص كَانَ فِى سَفَرٍ يَسِيرُ عَلَى نَاقَةٍ لَهُ إِذَا نَزَلَ فَسَجَدَ خَمْسَ سَجَدَاتٍ فَلَمَّا أَنْ رَكِبَ قـَالُوا يـَا رَسـُولَ اللَّهِ إِنَّا رَأَيـْنـَاكَ صَنَعْتَ شَيْئاً لَمْ تَصْنَعْهُ فَقَالَ نَعَمْ اسْتَقْبَلَنِى جـَبـْرَئِيـلُ ع فَبَشَّرَنِى بِبِشَارَاتٍ مِنَ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ فَسَجَدْتُ لِلَّهِ شُكْراً لِكُلِّ بُشْرَى سَجْدَةً
اصول كافى ج : 3 ص : 154 رواية :24

ترجمه روايت شريفه :
امـام صـادق (ع ) فـرمـود: رسـولخدا (ص ) براى سفر كوتاهى بر شتر ماده خويش سوار بـود (در سـفـرى بـر شـتـر مـاده خويش ‍ نشسته راه ميپيمود) نا گاه فرود آمد و پنج سجده كـرد، چـون سـوار شـد، اصحاب عرضكردند: يا رسولخدا! شما را ديديم كارى كردى كه تـاكـنـون نـكـرده بـودى ؟ فـرمـود: آرى ، جـبـرئيـل (ع ) پـيـشـم آمـد و از جـانـب خـداى عزوجل بمن مژده هائى داد. من براى هر مژده يك سجده شكر براى خدا نمودم .

عـَنـْهُ عـَنْ عـُثـْمـَانَ بـْنِ عِيسَى عَنْ يُونُسَ بْنِ عَمَّارٍ عَنْ أَبِى عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ إِذَا ذَكَرَ أَحَدُكُمْ نـِعـْمـَةَ اللَّهِ عـَزَّ وَ جـَلَّ فـَلْيَضَعْ خَدَّهُ عَلَى التُّرَابِ شُكْراً لِلَّهِ فَإِنْ كَانَ رَاكِباً فَلْيَنْزِلْ فـَلْيـَضـَعْ خـَدَّهُ عـَلَى التُّرَابِ وَ إِنْ لَمْ يـَكُنْ يَقْدِرُ عَلَى النُّزُولِ لِلشُّهْرَةِ فَلْيَضَعْ خَدَّهُ عَلَى قَرَبُوسِهِ وَ إِنْ لَمْ يَقْدِرْ فَلْيَضَعْ خَدَّهُ عَلَى كَفِّهِ ثُمَّ لْيَحْمَدِ اللَّهَ عَلَى مَا أَنْعَمَ عَلَيْهِ
اصول كافى ج : 3 ص : 154 رواية :25

ترجمه روايت شريفه :
امـام صـادق (ع ) فـرمـود: هـرگـاه يـكـى از شـمـا نـعـمـت خـداى عـزوجـل را بـياد آورد، بياد آورد، بايد براى شكر خدا چهره روى خاك گذارد و اگر سوار اسـت بـايـد پـيـاده شود و چهره روى خاك گذارد و اگر سواراست بايد پياده شود و چهره روى خـاك گـذارد و اگـر از بيم شهرت نتواند پياده شود چهره روى كوهه زين گذارد، و اگر نتواند، چهره بر كف دست گذارد، سپس خدا را بر نعمتى كه باو داده حمد كند.

عـَلِيُّ بـْنُ إِبـْرَاهـِيـمَ عَنْ أَبِيهِ عَنِ ابْنِ أَبِي عُمَيْرٍ عَنْ عَلِيِّ بْنِ عَطِيَّةَ عَنْ هِشَامِ بْنِ أَحْمَرَ قـَالَ كـُنـْتُ أَسِيرُ مَعَ أَبِي الْحَسَنِ ع فِى بَعْضِ أَطْرَافِ الْمَدِينَةِ إِذْ ثَنَى رِجْلَهُ عَنْ دَابَّتِهِ فـَخـَرَّ سَاجِداً فَأَطَالَ وَ أَطَالَ ثُمَّ رَفَعَ رَأْسَهُ وَ رَكِبَ دَابَّتَهُ فَقُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاكَ قَدْ أَطَلْتَ السُّجُودَ فَقَالَ إِنَّنِى ذَكَرْتُ نِعْمَةً أَنْعَمَ اللَّهُ بِهَا عَلَيَّ فَأَحْبَبْتُ أَنْ أَشْكُرَ رَبِّى
اصول كافى ج : 3 ص : 155 رواية :26

ترجمه روايت شريفه :
هـشـام بـن احـمـر گـويـد، هـمراه حضرت ابى الحسن (ع ) اطراف مدينه سير ميكردم ، ناگاه حـضـرت از بـالاى مـركـب زانـو خـم كـرد و بـسـجـده افـتـاد و مـدتـى طـول داد، سـپس سر بلندى كرد و سوار شد، من عرضكردم قربانت گردم ، سجده طولانى كـردى ؟ فرمود: بياد نعمتى افتادم كه خدا بمن عطا فرموده ، دوست داشتم پروردگارم را شكر گزارم .

عـَلِيٌّ عـَنْ أَبـِيـهِ عـَنِ ابْنِ أَبِي عُمَيْرٍ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ صَاحِبِ السَّابِرِيِّ فِيمَا أَعْلَمُ أَوْ غـَيـْرِهِ عـَنْ أَبـِي عـَبـْدِ اللَّهِ ع قـَالَ فـِيـمـَا أَوْحـَى اللَّهُ عـَزَّ وَ جـَلَّ إِلَى مـُوسَى ع يَا مُوسَى اشْكُرْنِى حَقَّ شُكْرِى فَقَالَ يَا رَبِّ وَ كَيْفَ أَشْكُرُكَ حَقَّ شُكْرِكَ وَ لَيْسَ مِنْ شُكْرٍ أَشْكُرُكَ بِهِ إِلَّا وَ أَنْتَ أَنْعَمْتَ بِهِ عَلَيَّ قَالَ يَا مُوسَى الْآنَ شَكَرْتَنِي حِينَ عَلِمْتَ أَنَّ ذَلِكَ مِنِّى
اصول كافى ج : 3 ص : 155 رواية :27

ترجمه روايت شريفه :
امـام صادق (ع ) فرمود: در ضمن آنچه خداى عزوجل بموسى عليه السلام وحى فرمود اين بود:
اى مـوسـى : مـرا چـنـانـكـه سـزاوار است شكر گزار، عرضكرد: پروردگارا! ترا چگونه چـنانكه سزاوار است شكر گزارم ، در صورتيكه هر شكرى كه ترا نمايم ، آن هم نعمتى است كه تو بمن عطا فرموده ئى ؟ فرمود: اين موسى ! اكنون كه دانستى آن شكر گزاريت هم از من است ، مرا شكر كردى (چنانكه سزاوار من است .)

ابـْنُ أَبـِى عـُمـَيـْرٍ عـَنِ ابْنِ رِئَابٍ عَنْ إِسْمَاعِيلَ بْنِ الْفَضْلِ قَالَ قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع إِذَا أَصـْبَحْتَ وَ أَمْسَيْتَ فَقُلْ عَشْرَ مَرَّاتٍ اللَّهُمَّ مَا أَصْبَحَتْ بِى مِنْ نِعْمَةٍ أَوْ عَافِيَةٍ مِنْ دِينٍ أَوْ دُنْيَا فَمِنْكَ وَحْدَكَ لَا شَرِيكَ لَكَ لَكَ الْحَمْدُ وَ لَكَ الشُّكْرُ بِهَا عَلَيَّ يَا رَبِّ حَتَّى تَرْضَى وَ بـَعـْدَ الرِّضـَا فـَإِنَّكَ إِذَا قـُلْتَ ذَلِكَ كُنْتَ قَدْ أَدَّيْتَ شُكْرَ مَا أَنْعَمَ اللَّهُ بِهِ عَلَيْكَ فِى ذَلِكَ الْيَوْمِ وَ فِى تِلْكَ اللَّيْلَةِ
اصول كافى ج : 3 ص : 155 رواية :28

ترجمه روايت شريفه :
امـام صـادق (ع ) فـرمـود: در هـر صـبـح و شـام ده بـار بـگـو: ((بار خدايا! هر نعمت و يا عـافـيـتـى كه نسبت بدين يا دنيا در اين صبح دارم ، از جانب توست ، تو يكتائى و شريك ندارى . پروردگارا! حمد براى تو و شكر براى تواست ، از جهت نعمتى كه بمن دادى تا راضـى گـردى و هـم بعد از رضايتت )) زيرا اگر تو چنين گوئى شكر نعمت خدا را بر خود در آنروز و آنشب ادا كرده باشى .

ابـْنُ أَبـِى عـُمـَيْرٍ عَنْ حَفْصِ بْنِ الْبَخْتَرِيِّ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ كَانَ نُوحٌ ع يَقُولُ ذَلِكَ إِذَا أَصْبَحَ فَسُمِّيَ بِذَلِكَ عَبْداً شَكُوراً وَ قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص مَنْ صَدَقَ اللَّهَ نَجَا
اصول كافى ج : 3 ص : 156 رواية :29

ترجمه روايت شريفه :
امام صادق (ع ) فرمود: جانب نوح (ع ) اين دعا را (كه در روايت سابق ذكر شد) در هر صبح ميگفت ، از اينرو عبد شكور ((بنده بسيار سپاسگزار)) ناميده شد.
و رسـولخـدا (ص ) فـرمـود: هـر كـه بـا خـدا راسـت بـاشـد (يـعـنـى دل و زبـان و ظـاهـرش و بـاطنش موافق باشد) نجات يابد (چنانكه جانب نوح (ع ) دعائيرا كـه بـزبـان ميگفت ، دلش هم باور داشت ، از اينرو نجات يافت ، با آنكه در ميان گروهى منكر و بى دين گرفتار بود).

عـَلِيُّ بـْنُ إِبـْرَاهِيمَ عَنْ أَبِيهِ عَنِ الْقَاسِمِ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنِ الْمِنْقَرِيِّ عَنْ سُفْيَانَ بْنِ عُيَيْنَةَ عـَنْ عـَمَّارٍ الدُّهْنِيِّ قَالَ سَمِعْتُ عَلِيَّ بْنَ الْحُسَيْنِ ع يَقُولُ إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ كُلَّ قَلْبٍ حَزِينٍ وَ يـُحـِبُّ كـُلَّ عـَبـْدٍ شـَكـُورٍ يـَقـُولُ اللَّهُ تـَبَارَكَ وَ تَعَالَى لِعَبْدٍ مِنْ عَبِيدِهِ يَوْمَ الْقِيَامَةِ أَ شـَكـَرْتَ فـُلَانـاً فـَيَقُولُ بَلْ شَكَرْتُكَ يَا رَبِّ فَيَقُولُ لَمْ تَشْكُرْنِى إِذْ لَمْ تَشْكُرْهُ ثُمَّ قَالَ أَشْكَرُكُمْ لِلَّهِ أَشْكَرُكُمْ لِلنَّاسِ
اصول كافى ج : 3 ص : 156 رواية :30

ترجمه روايت شريفه :
عـمـار دهـنـى گـويـد: شـنـيـدم عـلى بـن الحـسـيـن عـليـهـمـا السـلام مـيـفـرمـود: خـدا هـر دل غـمـگـيـنى را دوست دارد، و هر بنده سپاسگزارى را دوست دارد، روز قيامت خداى تبارك و تـعـالى بـيـكـى از بـنـدگـانـش مـيـفـرمـايـد از فـلانـى سپاسگزارى كردى ؟ عرض ميكند: پـروردگـارا! من ترا سپاس گفتم ، خدايتعالى فرمايد، چون از او سپاسگزارى ننمودى ، مـرا هم سپاس ‍ نگفته ئى ، سپس امام فرمود: شكر گزارترين شما خدا را كسى است كه از مردم بيشتر شكر گزارى كند.

منبع-سایت غدیر با تغییراتی در ویرایش

 

دیدگاه های کاربران

هیچ دیدگاهی برای این مطلب وارد نشده است!

ارسال دیدگاه