موسی بن جعفر عليه السلام (۱۲۷ یا ۱۲۸ - ۱۸۳ ه.ق) ملقب و مشهور به امام کاظم، امام هفتم شيعيان است که پس از شهادت پدرش امام جعفر صادق علیه السلام به امامت رسيد و از سال ۱۴۸ تا ۱۸۳ يعنی مدت ۳۵ سال رهبری شيعيان را بر عهده گرفت. ایشان معاصر با چهار تن از خلفای عباسی یعنی منصور (۱۴۸ تا ۱۵۸)،مهدی (۱۵۸ تا ۱۶۹)،هادی(۱۶۹ تا ۱۷۰) و هارون الرشید (۱۷۰ تا ۱۸۳) بودند. که همگی در ضدیت با شیعه قرار گرفته، اختناق و فشار بسیاری را متوجه امام کاظم و اصحابشان نموده بودند.
سلام اي عزيز دور از وطن، که تو را به اجبار از قبر جدت پيامبر صلي الله عليه و آله جدا کردند و به زندان بردند.
سلام بر سفر بي بازگشت تو، که معجزات آن چراغ راه هدايت مردم براي هميشهي تاريخ شد.
سلام بر تو در سالهاي طولاني اسارتت، که چشم خاندان تو به راه آمدنت اشکها ريخت.
سلام بر تو آنگاه که زير زنجير گران در سياهچالهاي هارون، مناجاتهايت دشمن را مبهوت کرد.
سلام بر جنازهي مطهر تو که دشمنت بر سر آن نداي جسارت داد، اما شيعيانت به پاس حرمت تو با پاي برهنه به استقبالت آمدند.
پس از امام صادق (ع) مقام امامت به پسرش ابوالحسن امام موسى بن جعفر (عليهماالسلام ) (يعنى امام كاظم (ع)) رسيد، او سزاوار امامت بود چرا كه داراى همه جهات كمال و فضايل بود و پدرش امام صادق (ع) به امامت او تصريح نمود و نيز اشاراتى در اين باره كرد.
هارون، سلطان گردنکش و متکبري بود که خود را از همه چيز و همه کس بالاتر مي‌دانست
و حتي در خيال باطل خود بر ابرها مي‌باليد و به وسعت حکومت خويش مي‌نازيد که :
اي ابرها ! بباريد که هر کجا قطرات بارانتان ببارد ،
چه شرق و چه غرب بر زمينهاي تحت حکومت من خواهد باريد و خراج و ماليات آن سرزمين را به نزد من خواهند آورد.
السلام على المعذب فى قعر السجون و ظلم المطامير، ذى الساق المرضوض بحلق القيود
درود بر آن سرورى كه در تنگناى زندان ها و در تاريكيهاى زير زمين ها، حلقه هاى زنجير پاهاى مباركش را مجروح ساخته بود
