پروفسور پیر دورتگی یر فیلسوف و محقق فرانسوی در گفت وگو با برنامه «الطف» شبکه المنار لبنان درباره نگاه غرب به امام حسین(ع) گفت: غرب درباره امام حسین(ع) به ویژه در قرن های ۱۸ و ۱۹ بسیار صحبت کرده است.
 
وی افزود: ولتر از شهادت امام حسین(ع) و آثار آن در ضمیر و جوان ملت ها نوشته است و از آن با به بزرگی و احترام یاد کرده است و در دو نقطه از کتابش به آن اشاره کرده و سعی کرده برخی صحبت های قبلی اش نسبت به اسلام را جبران کند.
 
دورتگی یر با بیان اینکه در قرن ۱۹ اهتمام بیشتری برای شناخت واقعه کربلا شد، تصریح کرد: آلمانی ها و فرانسویان بسیاری در این زمینه صحبت کرده اند و در فرانسه «کنت دوگو بینو» از میان سفرهایش به ایران مراسم عاشورا را به ما رسانده است و این از مهمترین گواهی های اصلی است که در این باره به ما رسیده است.
 
وی در ادامه این برنامه تلویزیونی با بیان اینکه امروز در غرب فکر ایثار و قربانی شدن [برای ارزش ها] از دست رفته است، تاکید کرد: نمی توانیم بگوییم که ایثار دوباره زنده خواهد شد و این تقریبا غیرممکن است و ما اینجا و در غرب چیزی مثل ایثار امام حسین(ع) نداریم.
 
دورتگی یر افزود: این مساله که این شخص (امام حسین) فدا شده است توسط ما مسیحیان قابل درک است اما ما اینجا از نزدیکان حضرت رسول(ص) صحبت می کنیم که پیروانش او را می کشند و این نه تنها بر ذهن بلکه بر احساس تاثیرگذار است.
 
وی ادامه داد: ما باید به مردم بگوییم که مسئله، مسئله ارقام و حساب و کتاب نیست بلکه او همه چیز را از دست داد اما پیروزی را به دست آورد و او [امام] حسین[ع] بود و این به معنی ضرورت بازگشت به سمت خدا در امور تربیتی است.
 
این فیلسوف فرانسوی با اشاره به ضرورت بررسی جوانب روان شناختی امام حسین(ع) تاکید کرد: فکر می کنم آنچه که باید امروز دنبال آن باشیم این است که جوانب روان شناختی امام حسین(ع) را بیشتر بشناسانیم و این نه تنها نیاز به شناخت بیشتر واقعه عاشورا و یا تاریخ دارد بلکه باید بدانیم که معنی ایثار و فداکاری باید هر چه بیشتر و به صورت متمرکز در امور تربیتی ما وجود داشته باشد و این آن چیزی است که امروز از دست داده ایم.
 
وی با اشاره به بحران روانی انسان غربی گفت: این یعنی ما ایمان به دو دنیا، دنیایی که در آن زندگی می کنیم و عالم غیب را از دست داده ایم.
 
دورتگی یر افزود: لذا امام حسین(ع) به شکل کامل فداکاری کرد و این یکی از صفات انسانی است و آن رها کردن خود راه خداست و اگر امام حسین(ع) چنین کاری نمی کرد اسلام به چنین جایی نمی رسید.