جهان به لحظه حساس تاریخ خود رسیده و نقطه عطفی در تاریخ بشر بوجود آمده است، نوزادی که در نسل ابراهیم خلیل(ع) ریشه دارد، در خانه کعبه متولد شده و جهان دارد به سوی سرنوشت خود به پیش می رود، سرنوشتی که قلم قضای الهی، تحولی درخشان بر آن ترسیم کرده است.
در حالی که وجود با برکت و ارزشمند حضرت محمد (صل اله علیه و آله و سلم) داشت زمینه نزول قرآن را فراهم می کرد، به موازات آن باید زمینه پیدایش انسانی که قرآن را در خود تجسم دهد، نیز باید فراهم می شد، حضرت محمد(ص) داشت مراحل کمال خود را می پیمود و لازم بود ده سال دیگر بگذرد، تا او موفق به تسخیر آخرین قله کمال گردد، و آماده بعثت شود.
به زودی قرآن از عدالت سخن می گوید و این علی(علیه السلام) است که باید این عدالت را در همان سطحی که خدا خواسته، در وجود خویش تجسم دهد، تا مردم آن را که شنیده اند ببینند، مردی برگزیده از طرف خداوند، تا این صلاحیت و شایستگی را داشته باشد که بگوید، من قران ناطقم.
هدف نيل به آخرين قله کمال است، هدف اين است که انسان، انسان شود و حضرت محمد(صلوات اله علیه) برای ایجاد این تحول، در راه تربیت انسانها به دو عامل نیاز قطعی داشت، یکی قرآن و دیگری علی(ع) و این خود پیامبر است که همیشه این دو را با هم نام می برد : ( انی تارک فیکم الثقلین، کتاب الله و عترتی )، همانا دو چیز گرانبها در میان شما می‌گذارم که پس از من هرگز گمراه نشوید، یکی قرآن و دیگری عترت و علی(ع) شاخص ترین فرد عترت است.
این کعبه نبود که شکافته می شد، آغوش خدا بود که برای تحویل دادن علی(ع) به آفرینش خویش گشوده می شد، یا فاطمه بنت اسد(س) هم اکنون کعبه از شوق حضور طفل تو سينه خواهد شکافت، عظمت کودک تو آسمان ها را به زانو در خواهد آورد، او کامل کننده دين احمد و سنگ صبور محمد(ص) است، کسی که بيابان های خشکِ ظلم و تبعيض را به سر سبزترين باغ های عدالت پيوند خواهد زد.
به یک باره سنگ های خارای دیوارهای بیت العتیق کعبه از شوق حضور نوزاد آغوش گشودند، دیوارهای خانه کعبه که مرکز عالم و کانون سکون زمین است، با لبخندی لب باز کردند و نام علی(ع) را همچون کلامی مقدس بر زبان آوردند، فاطمه بنت اسد(س) به درون خانه خدا فراخوانده شد، تا زيباترين تولد تاريخ بشر به نام مبارک حضرت على (علیه السلام) ثبت شود، کسی که سرفراز ترین قله معرفت است، و به مریدانش آموخت، رفعت یک انسان در آزادگی اوست.
و ای مولای ما، تو به دنیا آمدی از خانه ای که صاحبش، تو را برای شگفتی تمام کائنات آفرید، گویا صاحب این خانه، بیش از همه با تو نرد عشق می باخت که آغاز ماجرایت را از قلب خانه خویش رقم زد.
خوش آمدی ای نطق بلیغ توحید، نگاه کن که احمد چگونه دلگرمِ آمدن توست، چگونه لبخند شکر بر لبان مبارکش نشسته است، و ذوالفقار، بی تاب رخسار تو، به آتیه ای می اندیشد، که چون عصای موسی در دستان تو اعجاز کند و اسطوره بیافریند، تا خروش رعد آسای ذوالفقارت در بدر حماسه بسراید، در خندق در برابر تمامی کفر بایستد و در خیبر آسمان و زمین را به تحسین وادارد و پیوسته دل دشمنان خدا را بلرزاند.
ای مرد روزهای سخت در راه، حضرت موسی(ع) هارون را داشت و باز در غربت بود، ای یاور رسول خاتم، حضرت محمد(ص) اما تو را داشت که بت های کفر را به خاک نابودی می کشاند، محمد(ص) تو را داشت که کعبه را از هر چه لات و عزی بود می تکاند و پرچم توحید را بر بامش برمی افراشت، ، موسی(ع) اگر تو را داشت سامری قبیله اش را فریب نمی داد و بنی اسرائیل را گوساله ای زرین از خود بی خود نمی کرد.
سلام بر اسم بی شباهتت، که مظهر العجائب هستی و تلفظ معجزه وار نامت، تمام شیاطین زمانه را به ستیز فرا می خواند، عظمتِ نامت، تمام قیل و قال های عبث را به سکوت وامی دارد، تا خود بر تمام صداها و کلام ها فرمانروایی کند.
علی(ع) مولود کعبه، در روز جمعه و در ماه رجب، که بت های کعبه، مشتری بیشتری داشتند، از درون کعبه پا به عرصه وجود گذاشت، تا همگان را به پرستش خدای کعبه فراخواند، بت های کعبه را درهم بشکند، و پرچم های ضلالت را از فراز کعبه بر زمین افکند، و بر پشت بام کعبه ندای یگانگی و توحید ذات مقدس خدای تعالی را سر دهد.
علی(ع) مظهر توحید، و وجودش جوهره همه انقلاب های توحیدی است، انسانی که رسالت تاریخی تمامی پیامبران در او تجسم یافته، علی(ع) کسی است که نه تنها با اندیشه و سخنش، بلکه با وجود و زندگی اش، به همه درد ها و نیازها و همه احتیاج های چند گونه بشری، در همه دوره ها پاسخ می دهد و تمام پرسش های بی پاسخ خلقت را به پاسخ می ایستد، کسی که خود کعبهِ آرزوهای تمام حق جویان و حقیقت خواهان است، قبله عارفان و خدا پرستان است و مصباح جمال ازلی و گوهر تابناک الهی است.
حضرت علی(علیه السلام) توجیه کننده عدل و نشان دهنده عالیترین مظاهر آن بود، و دنیا از روزنه وجود علی(ع) به شناخت عدل توفیق یافت، اگر میلاد مبارک این کودک نبود، مؤمنان پس از رسول اکرم(ص) ناشناخته می ماندند، قرآن از پراکندگی به یکپارچگی نمی رسید، حق برای چند صباحی مهلت خود نمایی پیدا نمی کرد و هیچ مصداقی برای حکومت عدل پدید نمی آمد.
میلاد پُر برکت این نوزاد ، گنجینه بی بدیل خلقتی شد که لبریز از علم، عزت، عدالت، شجاعت، زُهد و صراط مستقیم است، کسی که اگر شمشیرش نمی بود، اساس اسلام استوار نمی ماند، و ذوالفقار، برترین و گویاترین حدیث مردانگی، و نهج البلاغه گویاترین مرتبه ایمان و علم اوست، و نامِ نامیش، هم چنان مایه امید و نویدِ شیعیان و محبانش است.
ای کمال تولد انسان، سکوت25 ساله تو بلندترین فریاد تاریخ بود که طنین اش هنوز هم ردِ پای مظلومیت، و عدالتت را در بستر تاریخ منعکس می کند، ای مظهر رسالتِ تاریخیِ تمامی پیامبران، تمام واژه ها از توصيف عظمت تو عاجزند، تمام عقل ها از درک بزرگی ات قاصر و تمام قلم ها ناتوان، وقتی خلافت خدا را شبگرد کوچه پس کوچه های کوفه و مدینه می بینند، که در پی بینوایان است، تا شادی را بین کودکان یتیم تقسیم کند.
آه ای روزگار ، لحظه ای پرده از راز خویش بردار، بگذار این همه مردمان غافل سردرگم بدانند، مردی که شب ها، نان بینوایان شهر را بر دوش می کشد، و سفره هایشان را به بزم رونق می بَرد، همین کودک معصومی است که روزها به طمع بیت المال، عدالتش را سرزنش می کنند و در تنگناها و فتنه ها تنهایش می گذارند، بگذار بدانند مردی را که برای جنگ های ناخواسته، بی دلیل سرزنشش می کنند، همین سایه معصومی است که شب ها، درِ خانهِ بیوه زنان و یتیمان کوفه و مدینه را می کوبد تا لبخند شادی بر رخسار کودکان گرسنه بنشاند.
در زمانی که پادشاهان با لشکر کشی ها و شمشیرها سرزمین ها را فتح می کردند، دوست خدا در خانه خدا متولد شد، تا از بالای منبر دلها را فتح کند، حضرت علی(ع) ولایت آسمان و زمین را در دست داشت و بر دل ها حکم روا بود، گماشته خداوند بر زمین، نگهبان خاک، و حجت پروردگار بود، او هرگز برای فرمان روایی خود اسباب و بهانه دنیوی نخواست، همواره پا بر جای پای رسول خدا نهاد، و هیچ کس در عمل کردن به قرآن از او پیشی نگرفت.
میلاد خجسته، پُر برکت و سراسر نورِ مولی الموحدین امیرالمومنین حضرت علی (علیه السلام) آغازگر اشاعه عدالت و مردانگی، و معرف والاترین الگوی شهامت و دیانت، بر عاشقان و رهروان راهش، و به حضرت ولی عصر(عج الله تعالی فرجه) و بر همه مردم ایران و مسلمانان جهان و به مقام معظم رهبری مبارک باد.