درباره روزه ماه رمضان، که از آن در روايات به ماه ميهماني خداوند تعبير شده است چنان که رسول اکرم ـ صلي الله عليه و آله و سلم ـ فرموده است:
«هو شهر دعيتم فيه إلي ضيافه الله»[1] اين ماه ماهي است که شما به ميهماني خدا دعوت شده ايد. فرق اين دو ميهماني (ميهماني انسان ها و ميهماني خدا) در اين است که در ميهماني انسان ها، بدن ميهمان است و از بدن پذيرائي مي شود و چيزي که مورد نياز بدن هست و بدن از آن لذت مي برد، در اختيارشان گذاشته مي شود.
اما در ميهماني خداوند، بدن ميهمان نيست؛ روح ميهمان است. و ميهماني معنوي است؛ فلذا پذيرائي ها هم فرق مي کند. خداوند در اين ماه از روح انسان پذيرائي مي کند؛ چرا که نفس کشيدن هاي روزه دار را ذکر و تسبيح و خواب او را عبادت، و همه اعمال را مورد قبول قرار مي دهد.
چنان که پيامبر اکرم ـ صلي الله عليه و آله و سلم ـ فرموده است: در ماه رمضان خداوند عده اي از فرشتگان را مأمور مي کند تا براي روزه داران دعا کنند سپس آن حضرت مي فرمايد: اين دعا براي روزه داران، در خواست خير و خوبي از خداوند است. و باز فرموده است: جبرئيل به من خبر داد که خداي سبحان فرموده، من فرشتگان را براي دعاي هيچ کسي موکل نکردم، مگر براي روزه داران.[2]
در ميهماني خدا، بعد از پذيرائي يک ماه، در پايان جايزه و هداياي بسيار عظيمي به آن ها مي دهند که تمام هداياي دنيا به اندازه آن يک ماه نمي رسد. آن را هم خداوند سبحان بدون واسطه به بندگان روزه دار عطا مي کنند، و مي فرمايد: الصوم لي و أنا اجزء به» روزه مال من است، و من خودم به روزه دار جزاي آن را مي دهم. و آن، بهشت جاويدان که در حضور ملک مقتدر باشد. آن هم، در روز عيد سعيد فطر عيدي مي دهند چنان که شاعر مي گويد:
روز عيد است و من مانده در اين تدبيرم که دهم حاصل سي روزه و ساغر گيرم.
امام سجاد ـ عليه السلام ـ مي فرمايد: «و أرجحنا أفضل أرباح العالمين»[3] ما سودي در اين ماه برديم، که هيچ تاجري در هيچ گوشه دنيا نبرده است.

[1]. صدوق، عيون اخبار الرضا، ج1، ص 295، انتشارات اسلامي، وابسته به جامعه مدرسين حوزه علميه قم.
[2]. محمد تقي مجلسي، روضه المتقين، ج 3، ص 228، منشورات مکتبه المرعشي.
[3]. صحيفه سجاديه، دعاي وداع ماه رمضان.