دیده بگشا ای به شهــد مــرگ نوشینت رضـــا
دیده بگشا بر عــدم، ای مستـی هستی فـــزا
دیده بگشا ای پس از سوءالقضا حسن القضا
دیده بگشا از کرم، رنجور دردستان، علی!
بحـر مروارید غـم، گنجور مردستان، علی!
دیـده بگشـا رنـج انسـان بیـن و سیــل اشــک و آه
کِبـر پَـستان بیـن و جـــام جـهــل و فـرجـــام گـنـــاه
تیر و ترکش، خون و آتش، خشم سرکش، بیم چاه
دیده بگشا بر ستـم؛ بر این فریبستان، علی!
شمـع شب‌های دژم، مـــاه غریبستان، علی!
دیده بگشــا! نقـش انسـان مـاند با جـامی تهی
سوخت لاله، مُرد لیلی، خشک شد سَرو سَهی
زآ گـهی مان جهــل مـاند و جهــل ماند از آگهـی
دیده بگشا ای صنـم، ای ساقی مستان، علی!
تیـــره شد از بیـش و کــم آیینــۀ هستان، علی
علی معلم
کـوفه! بشـــکن بــغض چــــندین ســاله را
بــــــــا دل خود آشـــــــــنا کن نـــــــاله را
بـغض خود بشکن که بــاید خون گـریست
بــــاید امشب شـط شـد و جیحون گــریست
بـــــا مــــــن از آن نــاشناس شـب بـــــگو
از شــــــــکفتن‌های یـــــــاس شـب بـــــگو
از هـــمان یـــاسی که شب‌ها مـــی‌شـکفت
در مـــیان بـــــاغ، تـــــنها مــــــی‌شـــکفت
بـــس که تـــنها بـــود و هــمرازی نـداشت
ســر به گـــوش چـــاه غربــت مـی‌گذاشت
صـــبر، از صـــبر عـلی، در حیرت است
بــــی عــــلی، غــم هم اســـیر غربت است
بــــی عــــلی، شــب نــــاشکیبی مــــی‌کند
چــــون مـــن احــساس غــــریبی مــــی‌کند
کـــــوفه! بـــاور کـــن کــه کـوفی نــیستیم
مـــا کــه ابـــن‌الـوقـت و صــــوفی نـــیستیم
هرچــــه می دانـــی بـــــیا بـــــا مــا بــگو
تــــا سحـــــــر بـــــنشین و از مــــولا بـگو
امشب است آن شب، که کس نشناخته است
ایــن شـب قدر اسـت و بـس نـشناخـته است
دیــــــده‌ای امـــشب، تـــو در مــهتاب نـور
کــــشتن خــــورشـــید، در مـــحراب نـــور
یـــاد کـــن یـــاد آن بـــــه دل نـــزدیک را
خــــاطــــرات روشــــــن تــــــاریــــک را
بــــــا دل تو، غـــم گـره خــورد ای دریغ!
در تـــو روح زنـــدگی مــرد ای دل دریغ! علی آهی