حدیث

173 حديث از حضرت امام حسين عليه السلام

واحد تحقیقات مركز تحقیقات رایانه ای قائمیه اصفهان
بازدید : 642
زمان تقریبی مطالعه : 125 دقیقه
تاریخ : 02 مرداد 1402
173 حديث از حضرت امام حسين عليه السلام

173 حديث از حضرت امام حسين عليه السلام

مشخصات كتاب

سرشناسه:مركز تحقيقات رايانه اي قائميه اصفهان،1393

عنوان و نام پديدآور:173 حديث از حضرت امام حسين عليه السلام/ واحد تحقيقات مركز تحقيقات رايانه اي قائميه اصفهان .

مشخصات نشر ديجيتالي:اصفهان:مركز تحقيقات رايانه اي قائميه اصفهان ، 1393.

مشخصات ظاهري:نرم افزار تلفن همراه ، رايانه و كتاب

موضوع: احاديث شيعه -- قرن ‫ 13ق. ، خاندان نبوت -- احاديث ، خاندان نبوت -- فضايل

حديث1

امام حسين عليه السلام :

بادِروا بِصِحَّةِ الأجسامِ في مُدَّةِ الأعمارِ ؛

امام حسين عليه السلام :در مدّت عمر ، در حفظ سلامت تن بكوشيد .

تحف العقول ، ص 239 .

حديث2

امام حسين عليه السلام :

لايَحِلُّ لِعَينٍ مُؤمِنَةٍ تَرَى اللّه َ يُعصى فَتَطرِفَ حَتّى تَغَيِّرَهُ ؛

امام حسين عليه السلام :بر هيچ چشم مؤمنى روا نيست كه ببيند خدا نافرمانى مى شود و چشم خود را فرو بندد ، مگر آن كه آن وضع را تغيير دهد .

الأمالى ، طوسى ، ص 55 .

حديث3

امام حسين عليه السلام :

أنَا قَتيلُ العَبَرَةِ لايَذكُرُني مُؤمِنٌ إلاّ استَعبَرَ ؛

امام حسين عليه السلام :من كشته اشكم ؛ هر مؤمنى مرا ياد كند ، اشكش روان شود .

. بحار الأنوار ، ج 44 ، ص 284 .

حديث4

امام حسين عليه السلام :

يا أُختاه لاتَنسيني في نافِلَةِ اللَّيلِ ؛

امام حسين عليه السلام :اى خواهرم ! مرا در نماز شب فراموش نكن .

. همان ، ص 441 .

حديث5

امام حسين عليه السلام :

مَن عَبَدَ اللّه َ حَقَّ عِبادَتِهِ آتاهُ اللّه ُ فَوقَ أمانِيِّهِ و كِفايَتِهِ ؛

امام حسين عليه السلام : هر كه خدا را ، آن گونه كه سزاوار او است ، بندگى كند ، خداوند بيش از آرزوها و كفايتش به او عطا كند .

. بحار الأنوار ، ج 71 ، ص 183 .

حديث6

امام حسين عليه السلام :

لاتَقولُوا بِألسِنَتِكُم ما يَنقُصُ عَن قَدرِ كُم ؛

امام حسين عليه السلام :چيزى را بر زبان نياوريد كه از ارزش شما بكاهد .

. جلاءالعيون ، ج 2 ، ص 205 .

حديث7

امام حسين عليه السلام :

إنَّ حَوائِجَ النّاسِ اِلَيكُم مِن نِعَمِ اللّه ِ عَلَيكُم فَلاتَمَلُّوا النِّعَمَ ؛

امام حسين عليه السلام :نياز مردم به شما از نعمت هاى خدا بر شما است ؛ از اين نعمت افسرده و بيزار نباشيد .

. بحار الأنوار ، ج 74 ، ص 205 .

حديث8

امام حسين عليه السلام :

مَن سَرَّهُ أن يُنسَأَ في أَجَلِهِ و يُزادَ في رِزقِهِ فَليَصِلْ رَحِمَهُ ؛

امام حسين عليه السلام :هر كه خوش دارد مرگش به تأخير افتد و روزى اش افزون شود . با خويشانش پيوند برقرار كند .

. همان ، ص 91 .

حديث9

امام حسين عليه السلام :

مِن عَلاماتِ أسبابِ الجَهلِ المُماراةُ لِغَيرِ أهلِ الفِكرِ ؛

امام حسين عليه السلام :از نشانه هاى نادانى ، جدل با بى فكران است .

. تحف العقول ، ص 248 .

حديث10

امام حسين عليه السلام :

مَن طَلَبَ رِضَى النّاسِ بِسَخَطِ اللّه ِ وَكَلَهُ اللّه ُ إلَى النّاسِ ؛

امام حسين عليه السلام :هركه با خشم خدا ، خواهان خشنودى مردم باشد ، خداوند او را به مردم وامى گذارد .

الأمالى ، صدوق ، ص 268 .

حديث11

امام حسين عليه السلام :

مَن أحجَمَ عَنِ الرَّأي و عَيِيَت بِهِ الحِيَلُ ، كانَ الرِّفقُ مِفتاحُهُ ؛

امام حسين عليه السلام :هر كه از اظهار نظر درماند و راه چاره درمانده اش كند ، نرمى و مدارا كليد او باشد .

. ميزان الحكمه ، ح 6869 .

حديث12

امام حسين عليه السلام :

يا عَبّاسُ إركَبْ ، بِنَفسي أنتَ يا أخي ؛

امام حسين عليه السلام :اى عبّاس ، بر اسب سوار شو ؛ جانم فدايت اى برادرم!

. الإرشاد ، ج 2 ، ص 90 .

حديث13

امام حسين عليه السلام :

يَظهَرُ اللّه ُ قائِمَنا فَيَنتَقِمُ مِنَ الظّالِمينَ ؛

امام حسين عليه السلام :خداوند قائم ما را از پس پرده غيبت بيرون مى آورد و آن گاه او از ستم گران انتقام مى گيرد .

إثباة الهداه ، ج 7 ، ص 138 .

حديث14

امام حسين عليه السلام :

إذا قامَ قائِمُ العَدلِ وَسِعَ عَدلُهُ البِرَّ و الفاجِرَ ؛

امام حسين عليه السلام :آن گاه كه برپا دارنده عدالت (امام مهدى عليه السلام) قيام كند ، عدالتش نيكوكار و بدكار را فرا گيرد .

المحاسن ، ج 1 ، ص 134 .

حديث15

امام حسين عليه السلام :

إلهي أنا الفَقيرُ في غِنايَ فَكَيفَ لاأكونُ فَقيرا في فَقري ؛

امام حسين عليه السلام :خدايا! من در حال بى نيازى نيازمندم ؛ پس چگونه در حال فقر نيازمند [تو] نباشم ؟

. همان ، ج 98 ، ص 225 .

حديث16

امام حسين عليه السلام :

كانَ صلي الله عليه و آله... لا يَحْسَبُ اَحَدٌ مِنْ جُلَسائِهِ اَنَّ اَحَدا اَكْرَمُ عَلَيْهِ مِنْهُ؛

پيامبر صلي الله عليه و آله چنان با هم نشينان رفتار مى نمودند كه هيچ يك از آنان گمان نمى كردكسى نزد آن حضرت از وى گرامى تر باشد.

 

عيون اخبار الرضا، ج 2، ص 284

حديث17

امام حسين عليه السلام :

وَ حَقيقٌ عَلَى اللّه ِ اَنْ لا يَاْتيَنى مَكْرُوبٌ اِلاّ اَرُدُّهُ وَ اَقْلِبُهُ اِلى اَهْلِهِمَسْرورا؛

بر خداوند است كه هيچ گرفتارى به زيارت من نيايد مگر آن كه او را شادمانبازگردانم و به خانواده اش برسانم.

 

ثواب الأعمال، ص 98

حديث18

امام حسين عليه السلام :

إنَّ شيعَتَنا مَنْ سَلِمَتْ قُلوبُهُمْ مِنْ كُلِّ غِشٍّ وَغِلٍّ وَدَغَلٍ؛

بى گمان شيعيان ما، دل هايشان از هر خيانت، كينه، و فريبكارى پاك است.

 

بحارالأنوار، ج 68، ص 156، ح 11

حديث19

امام حسين عليه السلام :

فَبادِروا بِصِحَّةِ الاَْجْسامِ فى مُدَّةِ الاَْعْمارِ؛

در مدت عمر، در حفظ سلامت تن بكوشيد.

 

تحف العقول، ص 239

حديث20

امام حسين عليه السلام :

لا يَكْمُلُ الْعَقْلُ اِلاّ بِاتِّباعِ الْحَقِّ؛

عقل، جز با پيروى از حق، كامل نمى شود.

 

اعلام الدين، ص 298

حديث21

امام حسين عليه السلام :

مَنْ عَبَدَ اللّه َ حَقَّ عِبادَتِهِ آتاهُ اللّه ُ فَوْقَ اَمانيهِ وَكِفايَتِه؛

هر كس خدا را چنان كه حق عبادت اوست، عبادت كند خداوند بيش از آرزوها ونيازش به او عطا مى نمايد.

 

بحارالأنوار، ج 71، ص 184

حديث22

امام حسين عليه السلام :

لا تَقولَنَّ فى اَخيكَ المُؤْمِنِ اِذا تَوارى عَنْكَ اِلاّ ما تُحِبُّ اَنْ يَقولَ فيكَاِذا تَوارَيْتَ عَنْهُ؛

وقتى كه برادر دينى ات از تو جدا شد، سخنى پشت سر او نگو، مگر اين كه دوستدارى او در پشت سر تو آن را بگويد.

 

بحارالأنوار، ج 78، ص 127

حديث23

امام حسين عليه السلام :

اِنَّ النّاسَ عَبيدُ الدُّنْيا وَ الدِّينُ لَعْقٌ عَلى اَلْسِنَتِهِمْ يَحوطونَهُ ما دَرَّتْمَعائِشُهُمْ فَاِذا مُحِّصوا بِالْبَلاءِ قَلَّ الدَّيّانونَ؛

به راستى كه مردم بنده دنيا هستند و دين لقلقه زبان آنهاست، تا جايى كه دين وسيلهزندگى آنهاست، دين دارند و چون در معرض امتحان قرار گيرند، دينداران كم مى شوند.

 

تحف العقول، ص 245

حديث24

امام حسين عليه السلام :

إِنَّ الْمُؤْمِنَ لايُسيى ءُ و لا يَعتَذِرُ، وَ الْمُنافِقُ كُلَّ يَومٍ يُسيى ءُ وَيَعْتَذِرُ؛

مؤمن نه بدى مى كند و نه معذرت مى خواهد و منافق هر روز بدى مى كند و معذرتمى خواهد.

 

تحف العقول، ص 248

حديث25

امام حسين عليه السلام :

اَللّهُمَّ لا تَسْتَدْرِجنى بِالاِْحسانِ وَ لا تُؤَدِّبْنى بِالْبَلاءِ ؛

خدايا! با غرق كردن من در ناز و نعمت، مرا به پرتگاه عذاب خويش مَكشان و با بلايا(گرفتارى ها) ادبم مكن.

 

بحار الأنوار، ج 75، ص 127، ح 9

حديث26

امام حسين عليه السلام :

_ فى بَيانِ ما يَحْدُثُ فى زَمَنِ ظُهورِ الاِْمامِ الْحُجَّةِ عليه السلام _ : وَ لَتَنْزِلَنَّالْبَرَكَةُ مِنَ السَّماءِ اِلَى الاَْرْضِ حَتّى اِنَّ الشَّجَرَةَ لَتَقْصِفُ مِمّا يَزيدُ اللّه ُ فيها مِنَ الثَّمَرَةِوَ لَتُؤْكَلُ ثَمَرةُ الشِّتاءِ فِى الصَّيْفِ وَ ثَمَرَةُ الصَّيْفِ فِى الشِّتاءِ وَ ذلِكَ قَوْلُهُ تعالى: «وَلَوْ اَنَّ اَهْلَ الْقُرى آمَنوا وَ اتَّقَوْا لَفَتَحْنا عَلَيْهِم بَرَكاتٍ مِنَ السَّماءِ وَ الاَْرْضِ وَلكِنكَذَّبُوا»؛

در بيان آنچه هنگام ظهور امام زمان عليه السلام رخ مى دهد : بركت از آسمان به سوى زمينفرو مى ريزد، تا آن جا كه درخت از ميوه فراوانى كه خداوند در آن مى افزايد، مى شكند.(مردم) ميوه زمستان را در تابستان و ميوه تابستان را در زمستان مى خورند و اينمعناى سخن خداوند است كه: (و اگر مردمِ آبادى ها ايمان مى آوردند و تقوا پيشهمى كردند، بركت هايى از آسمان و زمين به روى آنان مى گشوديم، ليكن تكذيب كردند).

 

مختصر بصائر الدرجات، ص 51

حديث27

امام حسين عليه السلام :

اَ يُّهَا النّاسُ نافِسوا فِى الْمَكارِمِ وَ سارِعوا فِى الْمَغانِمِ وَ لا تَحْتَسِبوابِمَعْروفٍ لَمْ تَجْعَلوا... ؛

اى مردم در خوبى ها با يكديگر رقابت كنيد و در كسب غنائم (بهره گرفتن از فرصت ها)شتاب نماييد و كار نيكى را كه در انجامش شتاب نكرده ايد، به حساب نياوريد.

 

بحارالأنوار، ج 78، ص 121، ح 4

حديث28

امام حسين عليه السلام :

اِتَّخِذُوا عِنْدَ الْفُقَراءِ اَيادى فَاِنَّ لَهُمْ دَوْلَةٌ يَوْمَ الْقيامَةِ؛

[با نيكى و كمك به نيازمندان] نزد آنان جايگاهى براى خود بيابيد، كه آنان روزقيامت مقام و منزلتى دارند.

 

كنزالعمال، ح 16582

حديث29

امام حسين عليه السلام :

اُوصِيكُم بِتَقوَى اللّه ِ فَإنَّ اللّه َ قَد ضَمِنَ لِمَنِ اتَّقاهُ أن يُحَوِّلَهُ عَمّا يَكرَهُ إلى مايُحِبُّ ويَرزُقَهُ مِن حَيثُ لايَحتَسِبُ؛

شما را به تقواى الهى سفارش مى كنم ؛ زيرا خدا ضمانت داده كسى را كه تقواى الهى پيشه سازد ، از آنچه ناخوش مى دارد ، به آنچه خوش مى دارد انتقال دهد ، و از جايى كه گمان نمى برد ، روزى اش دهد .

 

حديث30

امام حسين عليه السلام :

إيّاكَ أن تَكونَ مِمَّن يَخافُ عَلَى العِبادِ مِن ذُنوبِهِم ويَأمَنُ العُقُوبَةَ مِن ذَنبِهِ؛

مبادا از كسانى باشى كه به سبب گناهانِ بندگانِ خدا بر سرنوشت آنان بيمناك است ، ولى خود را از سزاى گناه خويش ايمن مى داند .

 

حديث31

امام حسين عليه السلام :

فَإنّي لا أرَى المَوتَ إلاّ سَعادَةً ولا الحَياةَ مَعَ الظّالِمينَ إلاّبَرَماً؛

به راستى كه من مرگ را جز خوش بختى نمى دانم ، و زندگى با ستمكاران را جز ملال .

 

حديث32

امام حسين عليه السلام :

لِرَجُلٍ اغتابَ عِندَهُ رَجُلاً : يا هذا كُفَّ عَنِ الغِيبَةِ فَإنَّها إدامُ كِلابِ النّارِ؛

به مردى كه نزد او از ديگرى غيبت مى كرد ، فرمود : «اى فلان!زبان از غيبت فرو بند كه غيبت ، خورشِ سگان دوزخ باشد».

 

حديث33

امام حسين عليه السلام :

إنَّ قَوماً عَبَدوا اللّه َ رَغبَةً فَتِلكَ عِبادَةُ التُّجّارِ وإنَّ قَوماً عَبَدوا اللّه َ رَهبَةً فَتِلكَ عِبادَةُ

 

العَبيدِ وإنَّ قَوماً عَبَدوا اللّه َ شُكرا فَتِلكَ عِبادَةُ الأَحرارِ وهِيَ أفضَلُ العِبادَةِ؛

برخى خدا را به شوق [بهشت] مى پرستند . اين ، پرستشِ سوداگران است . گروهى خدا را از ترس مى پرستند . اين ، پرستشِ بردگان است . و گروهى خدا را از روى سپاسگزارى مى پرستند كه اين ، پرستشِ آزادگان وبرترين نوع پرستش است.

 

حديث34

امام حسين عليه السلام :

اَلاستِدراجُ مِنَ اللّه ِ سُبحانَهُ لِعَبدِهِ أن يُسبِغَ عَلَيهِ النِّعَمَ ويَسلُبَهُ الشُّكرَ؛

خدعه (و مهلت دادن) خدا به بنده آن است كه نعمت فراوان ومستمر به او رساند و سپاسگزارى را از او بگيرد.

 

حديث35

امام حسين عليه السلام :

لاِبنِهِ عَليِّ بنِ الحُسَينِ عليه السلام : أى بُنَيَّ! إيّاكَ وظُلمَ مَن لا يَجِدُ عَلَيكَ ناصِرا إلاَّ اللّه َ؛

به پسرش على بن حسين عليه السلام فرمود : «اى پسرك من! بپرهيز از اين كه بركسى كه جز خداوند در برابر تو ياورى ندارد ، ستم كنى».

 

حديث36

امام حسين عليه السلام :

مِن دَلائِلِ عَلاماتِ القَبولِ : الجُلوسُ إلى أهلِ العُقولِ؛

از نشانه هاى خوش نامى و نيك بختى ، همنشينى با خردمندان است.

 

حديث37

امام حسين عليه السلام :

مِن عَلاماتِ أسبابِ الجَهلِ المُماراةُ لِغَيرِ أهلِ الفِكرِ؛

از نشانه هاى اسباب نادانى ، مجادله با غير اهل انديشه است.

 

حديث38

امام حسين عليه السلام :

مِن دَلائِلِ العالِمِ انتِقادُهُ لِحَديثِهِ وعِلمُهُ بِحَقائِقِ فُنُونِ النَّظَرِ؛

از نشانه هاى دانا ، نقّادى (و بررسى) گفتار خود و آگاهى او از حقايق فنون رأى (و نظر) است.

 

حديث39

امام حسين عليه السلام :

إيّاكَ وما يُعتَذَرُ مِنهُ ؛ فَإنَّ المُؤمِنَ لايُسييءُ ولايَعتَذِرُ والمُنافِقُ كُلَّ يوَمٍ يُسييءُ ويَعتَذِرُ؛

از آنچه موجب پوزش خواهى شود ، بپرهيز ؛ زيرا مؤمن ، نه بد كند و

 

نه پوزش خواهد ، و منافق ، هر روز بد كند و [هر دَم] پوزش خواهد.

 

حديث40

امام حسين عليه السلام :

لِلسَّلامِ سَبعونَ حَسَنَةً ، تِسعٌ و سِتّونَ لِلمُبتَدِى ءِ وواحِدَةٌ لِلرّادِّ؛

سلام را هفتاد حسنه (و پاداش نيك) باشد : شصت و نُه حسنه از آنِ سلام دهنده و يك حسنه از آنِ پاسخ گوينده آن است.

 

حديث41

امام حسين عليه السلام :

اَلبَخيلُ مَن بَخِلَ بِالسَّلامِ؛

بخيل ، كسى است كه در سلام كردن بخل ورزد.

 

حديث42

امام حسين عليه السلام :

مَن حاوَلَ أمرا بِمَعصِيَةِ اللّه ِ كانَ أفَوتَ لِما يَرجُو وأسرَعَ لِما يَحذَرُ؛

كسى كه با نافرمانى خدا در پىِ كارى باشد ، آنچه را اميد دارد ، بيشتر ازدست بدهد و به آنچه از آن مى پرهيزد ، زودتر گرفتار آيد.

 

حديث43

امام حسين عليه السلام :

أتاهُ رَجُلٌ فَسَألَهُ فَقالَ عليه السلام : إنَّ المَسألَةَ لاتَصلُحُ إلاّ في غُرمٍ فادِحٍ أو فَقرٍ مُدقِعٍ أو حمَالةٍ مُفظِعَةٍ فَقالَ الرَّجُلُ : ما جِئتُ إلاّ في إحدايهُنَّ فَأمَرَ لَهُ بِمِاَئةِ دينارٍ؛

مردى نزد حضرت آمد و از او مالى خواست . فرمود : «درخواست مال ، روا نيست ، مگر براى پرداخت هزينه اى بسيار يا فقرى به خاك نشاننده يا تأديه تعهّدى ناگزير [چون ديه و غرامت وكفالت]» . آن مرد گفت : من جز براى [پرداخت] يكى از اينها نيامده ام . پس فرمود كه صد دينار بدو دهند.

 

حديث44

امام حسين عليه السلام :

دَخَلتُ عَلى رَسولِ اللّه ِ صلي الله عليه و آله في بَيتِ اُمِّ سَلَمَةَ ، وقَد نَزَلَت هذِهِ الآيَةُ : «إنَّما يُريدُ اللّه ُ لِيُذهِبَ عَنكُمُ الرِّجسَ أهلَ البَيتِ ويُطَهِّرَكُم تَطهيرًا» ، فَقالَ رَسولُ اللّه ِ صلي الله عليه و آله : يا عَلِيُّ ، هذِهِ الآيَةُ نَزَلَت فيكَ وفي سِبطَيَّ والأَئِمَّةِ مِن وُلدِكَ

امام حسين عليه السلام به نقل از پدرش: در خانه امّ سلمه بر پيامبر خدا صلي الله عليه و آله وارد شدم و اين آيه نازل شده بود: «اِنَّما يُريدُ اللّه ُ لِيُذْهِبَ عَنْكُمُ الرِّجْسَ اَهْلَ البيتِ ويُطَهِّرَكُمْ تطهيراً» . پس پيامبر خدا صلي الله عليه و آله فرمود: اى على! اين آيه در حقّ تو و دو نوه من و امامان از نسل تو نازل شد.

كفاية الأثر : 156 عن عيسى بن موسى الهاشميّ عن آبائه .

حديث45

امام حسين عليه السلام :

_ فيما جَرى بَينَهُ وبَينَ مَروانَ بنِ الحَكَمِ _ : إلَيكَ عَنّي ، فَإِنَّكَ رِجسٌ ، وإنّي مِن أهلِ بَيتِ الطَّهارَةِ ، قَد أنزَلَ اللّه ُ فينا : «إِنَّما يُريدُ اللّه ُ لِيُذهِبَ عَنكُمُ الرِّجسَ أهلَ البَيتِ ويُطَهِّرَكُم تَطهيرًا

امام حسين عليه السلام : در ماجرايى ميان ايشان و مروان بن حكم: از من دور شو كه تو پليدى هستى و ما خاندان پاكى و پاكيزگى كه خداوند اين آيه را در حقّ ما نازل كرده است: «اِنَّما يُريدُ اللّه ُ لِيُذْهِبَ عَنْكُمُ الرِّجْسَ اَهْلَ البيتِ ويُطَهِّرَكُمْ تَطْهيراً» .

مقتل الحسين للخوارزميّ : 1 / 185 ، الفتوح : 5 / 17 .

حديث46

امام حسين عليه السلام :

إنَّ اللّه َ اصطَفى مُحَمَّدًا صلي الله عليه و آله عَلى خَلقِهِ ، وأكرَمَهُ بِنُبُوَّتِهِ ، واختارَهُ لِرِسالَتِهِ ، ثُمَّ قَبَضَهُ اللّه ُ إلَيهِ وقَد نَصَحَ لِعِبادِهِ ، وبَلَّغَ ما اُرسِلَ بِهِ صلي الله عليه و آله . وكُنّا أهلَهُ وأولِياءَهُ وأوصِياءَهُ ووَرَثَتَهُ وأحَقَّ النّاسِ بِمَقامِهِ فِي النّاسِ ، فَاستَأثَرَ عَلَينا قَومُنا بِذلِكَ ، فَرَضينا ، وكَرِهنَا الفُرقَةَ ، وأحبَبنَا العافِيَةَ ،

ونَحنُ نَعلَمُ أنّا أحَقُّ بِذلِكَ الحَقِّ المُستَحَقِّ عَلَينا مِمَّن تَوَلاّهُ

امام حسين عليه السلام : خداوند، محمّد صلي الله عليه و آله را براى خلقش برگزيد و با پيامبرى گراميش داشت و او را براى رسالت خود برگزيد. سپس خداوند، او را در حالى نزد خود برد كه حضرت صلي الله عليه و آله براى بندگان خدا خير خواسته بود و آن چه را كه براى آن فرستاده شده بود رسانده بود. ما خاندان،

ياوران، اوصياء، وارثان و سزاوارترين مردم هستيم براى دست يافتن به مقام او در ميان مردم. اما قوم

ما اين مقام را از ما گرفتند و به خود اختصاص دادند و ما هم بدين امر تن داديم و از تفرقه تنفّر و عافيت را خوش داشتيم و اين در حالى است كه مى دانيم ما به اين حقّ كه حقّ ماست، سزاوارتر از كسانى هستيم كه آن را در اختيار گرفته اند.

تاريخ الطبريّ : 5 / 357 عن أبي عثمان النهديّ ، البداية والنهاية : 8 / 157 .

حديث47

امام حسين عليه السلام :

_ في خُطبَتِهِ لِمَن جاءَ إلى مُحاصَرَتِهِ بِكَربَلاءَ _ : أمّا بَعدُ ، أيُّهَا النّاسُ ، فَإِنَّكُم إن تَتَّقوا وتَعرِفُوا الحَقَّ لِأَهلِهِ يَكُن أرضى للّه ِِ عَنكُم ، ونَحنُ أهلُ بَيتِ مُحمَّدٍ أولى بِوَلايَةِ هذَا الأَمرِ عَلَيكُم مِن هؤُلاءِ المُدَّعينَ ما لَيسَ لَهُم ، والسّائِرينَ فيكُم بِالجَورِ والعُدوانِ . وإن أبَيتُم إلاّ كَراهِيَةً لَنا والجَهلَ بِحَقِّنا فَكانَ رَأيُكُمُ الآنَ غَيرَ ما أتَتني بِهِ كُتُبُكُم وقَدِمَت بِهِ عَلَيَّ رُسُلُكُم ، انصَرَفتُ عَنكُم

امام حسين عليه السلام در خطبه خود خطاب به كسانى كه براى محاصره او به كربلا آمده بودند _ : امّا بعد، اى مردم! اگر شما تقوا در پيش گيريد و حقّ را براى اهلش شناسيد خدا از شما خشنودتر خواهد گشت و ما خاندان محمّد به داشتن ولايت اين امر بر شما شايسته تر هستيم از اين مدّعيانى كه از آن بى بهره اند و در ميان شما به ظلم و تجاوز مى گردند و اگر ما را خوش نمى داريد و اين

حقّ را براى ما نمى شناسيد، كه در اين صورت اين نظر شما جز آن چيزى است كه نامه هاى شما به من مى گويد و پيكهاى شما به من گفته اند، پس من از نزد شما برمى گردم.

الإرشاد : 2 / 79 ، وقعة الطفّ : 170 ، الكامل في التاريخ : 2 / 552 .

حديث48

امام حسين عليه السلام :

إنّا أهلُ بَيتِ الكَرامَةِ ، ومَعدِنُ الرِّسالَةِ ، وأعلامُ الحَقِّ الَّذينَ أودَعَهُ اللّه ُ عَزَّوجَلَّ قُلوبَنا ، وأنطَقَ بِهِ ألسِنَتَنا .

امام حسين عليه السلام _ به عتبة بن ابى سفيان : ما، اهل خانه كرامت و كان رسالت و نشانه هاى حقّى هستيم كه خداوند آن را در دل ما به وديعت نهاده و زبان ما را بدان گويا ساخته است.

أمالي الصدوق : 130 / 1 عن عبد اللّه بن منصور عن الإمام الصادق عن أبيه عن جدّه عليهم السلام .

حديث49

امام حسين عليه السلام :

أيُّهَا الأَميرُ، إنّا أهلُ بَيتِ النُّبُوَّةِ ، ومَعدِنُ الرِّسالَةِ ، ومُختَلَفُ المَلائِكَةِ ، ومَهبَطُ الرَّحمَةِ ، بِنا فَتَحَ اللّه ُ وبِنا خَتَم

امام حسين عليه السلام _ به وليد والى مدينه _ : اى امير! ما خاندان نبوّت و كان رسالت و جايگاه آمد و شد فرشتگان و فرودگاه رحمتيم كه خداوند كارها را با ما مى آغازد و با ما به پايان مى بَرد.

مقتل الحسين للخوارزميّ : 1 / 184 ، الملهوف : 98 .

حديث50

امام حسين عليه السلام :

إنّا أهلُ بَيتِ رَسولِ اللّه ِ صلي الله عليه و آله ، والحَقُّ فينا ، وبِالحَقِّ تَنطِقُ ألسِنَتُنا

امام حسين عليه السلام : ما خاندان رسول خداييم، حقّ در ميان ماست و زبان ما به حقّ گوياست.

الفتوح : 5 / 17 ، مقتل الحسين للخوارزميّ : 1 / 185 .

حديث51

امام حسين عليه السلام :

_ في يَومِ عاشوراءَ _ :

أنَا ابنُ عَلِيِّ الخَيرِ مِن آلِ هاشِمٍ كَفاني بِهذا مَفخَرًا حينَ أفخَرُ

وجَدّي رَسولُ اللّه ِ أكرَمُ خَلقِهِ ونَحنُ سِراجُ اللّه ِ فِي الأَرضِ يَزهَرُ

وفاطِمُ اُمّي مِن سُلالَةِ أحمَدَ وعَمِّيَ يُدعى ذَا الجَناحَينِ جَعفَرُ

وفينا كِتابُ اللّه ِ اُنزِلَ صادِقًا وفينَا الهُدى والوَحيُ بِالخَيرِ يُذكَرُ

ونَحنُ أمانُ اللّه ِ لِلخَلقِ كُلِّهِمُ نُسِرُّ بِهذا فِي الأَنامِ ونَجهَرُ

ونَحنُ وُلاةُ الحَوضِ نَسقي وَلِيَّنا بِكَأسِ رَسولِ اللّه ِ ما لَيسَ يُنكَرُ

وشيعَتُنا فِي النّاسِ أكرَمُ شيعَةٍ ومُبغِضُنا يَومَ القِيامَةِ يَخسَرُ

امام حسين عليه السلام _ در روز عاشورا _ :

 

من پسر على هستم كه برگزيده خاندان هاشم است * هنگام به خود باليدن، مرا همين افتخار كافى است

 

نياى من پيامبر اكرم صلي الله عليه و آله است كه بهترين خلق خداست * و ما چراغ خداييم كه در زمين مى درخشد.

 

و فاطمه، مادر من است كه از سلاله احمد است * و عموى من جعفر كه دارنده دو بال ناميده مى شود

 

كتاب خدا در ميان ما به حقّ نازل شد * و هدايت در ميان

ماست و وحى از ما به نيكى ياد مى كند

 

ما امان خداييم براى همه خلايق * و اين را در ميان مردم، پنهان و پيدا مى گوييم

 

ماييم عهده داران حوض كوثر كه دوستان خود را سيراب مى كنيم * با جامى از رسول خدا و اين چيزى است كه هرگز انكار نمى شود

 

شيعه و طرفداران ما در ميان مردم بهترين طرفداران هستند * و بدخواه ما در روز رستاخيز زيان مى كند.

المناقب لابن شهرآشوب : 4 / 80 ، الاحتجاج : 2 / 103 / 168 ، ينابيع المودّة : 3 / 75 ، موسوعة كلمات الإمام الحسين عليه السلام : 498 / 286 مع اختلاف في عدد الأبيات والألفاظ .

حديث52

امام حسين عليه السلام :

ما نَدري ما تَنقِمُ الناسُ مِنّا ! إنّا لَبَيتُ الرَّحمَةِ ، وشَجَرَةُ النُّبُوَّةِ، ومَعدِنُ العِلم

امام حسين عليه السلام : ما نمى دانيم چرا مردم كينه ما را مى جويند! در حالى كه ما خانه رحمت و درخت نبوّت و كان علم و معرفتيم.

نزهة الناظر : 85 / 21 .

حديث53

امام حسين عليه السلام :

نَحنُ الَّذينَ عِندَنا عِلمُ الكِتابِ وبَيانُ ما فيهِ ، ولَيسَ لِأَحَدٍ مِن خَلقِهِ ما عِندَنا ، لِأَنّا أهلُ سِرِّ اللّه ِ

امام حسين عليه السلام : ما همانهايى هستيم كه علم كتاب و بيان آن چه در آن است نزد ما مى باشد و آن چه نزد ماست نزد هيچ يك از خلايق نيست، زيرا ما اهل سرّ الهى هستيم.

المناقب لابن شهرآشوب : 4 / 52 عن الأصبغ بن نباتة .

حديث54

امام حسين عليه السلام :

دَخَلتُ عَلى أبي جَعفَرٍ عليه السلامفَقُلتُ لَهُ : جُعِلتُ فَداكَ يَابنَ رَسولِ اللّه ِ ، إنّي وَجَدتُ فيكُتُبِ أبي أنَّ عَلِيًّا عليه السلامقالَ لِأَبي مَيثَمٍ : ... إنّي سَمِعتُ رَسولَ اللّه ِ صلي الله عليه و آله وهُوَ يَقولُ : «إنَّ الَّذينَ آمَنوا وعَمِلُوا الصّالِحاتِ اُولئِكَ هُم خَيرُ البَرِيَّةِ

يعقوب بن ميثم تمّار، وابسته على بن الحسين عليه السلام: بر امام باقر عليه السلاموارد شدم و عرض كردم: قربانت گردم اى فرزند رسول اللّه ! در كتابهاى پدرم ديده ام كه على عليه السلام به پدرم ميثم فرموده است... از پيامبر اكرم صلي الله عليه و آله شنيدم كه مى گفت: «همانا كسانى كه ايمان آورده اند و عمل شايسته كرده اند، ايشان بهترين مرد مانند» . سپس به من رو كرد و فرمود: به خدا سوگند، مقصود از ايشان، تو و شيعيان هستند اى على و وعده تو با آنها فردا بر سر حوض كوثر است. شما

سپيدرويان دست و پا سفيد سرمه كشيده تا جدار خواهيد بود.

ابو جعفر عليه السلامفرمود: اين عيناً در

كتاب على عليه السلام آمده است.

البيّنة : 7 .

حديث55

امام حسين عليه السلام :

سَمِعتُ أبا عَبدِ اللّه ِ عليه السلاميَقولُ: إنَّ عِندِيَ الجَفرَ الأَبيَضَ . قُلتُ : فَأَيُّ شَيءٍ فيهِ ؟ قالَ : زَبورُ داودَ وتَوراةُ موسى وإنجيلُ عيسى وصُحُفُ إبراهيمَ عليهم السلام، والحَلالُ والحَرامُ ، ومُصحَفُ فاطِمَةَ . ما أزعُمُ أنَّ فيهِ قُرآناً ، وفيهِ ما يَحتاجُ النّاسُ إلَينا ولا نَحتاجُ إلى أحَدٍ ، حَتّى فيهِ الجَلدَةُ ونِصفُ الجَلدَةِ ورُبعُ الجَلدَةِ وأرشُ الخَدشِ

حسين بن ابى العلاء: از امام صادق عليه السلام شنيدم كه مى فرمود: جفر سفيد نزد من است. عرض كردم: در آن چيست؟ فرمود: زبور داود و تورات موسى و انجيل عيسى و صحف ابراهيم عليه السلام و حلال و حرام و مصحف فاطمه، نمى گويم در آن چيزى از قرآن هست (بلكه) در آن امورى هست كه مردم را نيازمند ما مى كند و ما به كسى نيازى نداريم، حتّى در آن (مجازات) يك تازيانه و نيم تازيانه و يك چهارم تازيانه و ديه كوچكترين خراش وجود دارد.

الكافي : 1 / 240 / 3 ، بصائر الدرجات : 150 / 1 .

حديث56

امام حسين عليه السلام :

_ في يَومِ عاشوراءَ لِلحُسَينِ عليه السلام _ : جَعَلَنِي اللّه ُ فِداكَ يَا بنَ رَسولِ اللّه ِ ، أنَا صاحِبُكَ الَّذي حَبَستُكَ عَنِ الرُّجوعِ ، وسايَرتُكَ فِي الطَّريقِ ، وجَعجَعتُ بِكَ في هذَا المَكانِ . واللّه ِ الَّذي لا إلهَ إلاّ هُوَ ما ظَنَنتُ أنَّ القَومَ يَرُدّونَ عَلَيكَ ما عَرَضتَ عَلَيهِم أبَدًا ... وإنّي قَد جِئتُكَ تائِبًا مِمّا كانَ مِنّي إلى رَبّي ، ومُواسِيًا لَكَ بِنَفسي حَتّى أموتَ بَينَ يَدَيكَ ، أفَتَرى ذلِكَ لي

تَوبَةً ؟ قالَ : نَعَم ، يَتوبُ اللّه ُ عَلَيكَ ، ويَغفِرُ لَكَ ، مَا اسمُكَ ؟ قالَ : أنَا الحُرُّ بنُ يَزيدَ . قالَ : أنتَ الحُرُّ كَما سَمَّتكَ اُمُّكَ ، أنتَ الحُرُّ إن شاءَ اللّه ُ فِي الدُّنيا والآخِرَةِ ، اِنزِل . قالَ : أنَا لَكَ فارِسًا خَيرٌ مِنّي راجِلاً، اُقاتِلُهُم عَلى فَرَسي ساعَةً ، وإلَى النُّزولِ ما يَصيرُ آخِرُ أمري . قالَ الحُسَينُ : فَاصنَع يَرحَمكَ اللّه ُ ما بَدا

لَكَ

حرّ بن يزيد در روز عاشورا به حسين عليه السلام عرض كرد: خداوند مرا فداى تو كند، اى فرزند رسول خدا، منم آن همراه تو كه از بازگشت، جلو گرفتمت و در راه، گام به گام تو آمدم و در اين مكان تو را بازداشتم. به خدايى كه جز او خدايى نيست سوگند، هرگز گمان نمى كردم پيشنهاد تو را اين جماعت رد كنند... من در حالى به سوى تو آمدم كه از آن چه از من سر زد به خدايم توبه كنم و با جانم به تو يارى مى رسانم تا آن كه در برابر تو جان دهم، آيا اين عمل مرا، توبه مى بينى؟ حضرت عليه السلام فرمود: آرى، خداوند بر تو مى بخشد و مى آمرزدت، نامت چيست؟ گفت: حرّ بن يزيد. فرمود تو حرّ و آزاده هستى، همان گونه كه مادرت ناميدت، تو به خواست خدا در اين سرا و آن سرا، آزادى؛ فرود آى. او گفت: اى امام! اگر سواره باشم، براى تو بهتر از آنم كه پياده باشم. ساعتى با

اسبم با آنها پيكار خواهم كرد و فرود آمدن من، پايان كار من

خواهد بود. امام حسين عليه السلامفرمود: رحمت خدا بر تو باد هرچه خواهى بكن.

تاريخ الطبريّ : 5 / 427 ، إعلام الورى : 239 نحوه .

حديث57

امام حسين عليه السلام :

قيلَ لِعَلِيِّ بنِ الحُسَينِ عليهماالسلام : ما أقَلَّ وُلدَ أبيكَ! قالَ : العَجَبُ كَيفَ وُلِدتُ لَهُ ، إنَّهُ كانَ يُصَلّي فِي اليَومِ واللَّيلَةِ ألفَ رَكعَةٍ فَمَتى كانَ يَفرُغُ لِلنِّساءِ ؟ !

به على بن الحسين عليه السلام گفته شد: فرزندان پدر تو چه اندكند! امام عليه السلامفرمود: شگفت از آن كه من خود چگونه براى او زاده شدم، او در شبانه روز، هزار ركعت نماز مى گزارد و ديگر كى به زنان مى رسيد؟!

تاريخ اليعقوبيّ : 2 / 247 ، العقد الفريد : 2 / 343 وفيه «قيل لمحمّد بن عليّ بن الحسين أو لعليّ بن الحسين عليهم السلام : ما أقلّ ولد أبيك ...» ، فلاح السائل : 269 .

حديث58

امام حسين عليه السلام :

كانَ عَلِيُّ بنُ الحُسَينِ عليهماالسلامإذا كانَ اليَومُ الَّذي يَصومُ فيهِ أمَرَ بِشاةٍ فَتُذبَحُ وتُقطَعُ أعضاءً وتُطبَخُ ، فَإِذا كانَ عِندَ المَساءِ أكَبَّ عَلَى القُدورِ حَتّى يَجِدَ ريحَ المَرَقِ وهُوَ صائِمٌ ، ثُمَّ يَقولُ : هاتُوا القِصاعَ، اِغرِفوا لاِلِ فُلانٍ وَاغرِفوا لاِلِ فُلانٍ ، ثُمَّ يُؤتى بِخُبزٍ وتَمرٍ فَيَكونُ ذلِكَ عَشاءَهُ، صَلَّى اللّه ُ عَلَيهِ وعَلى آبائِهِ

على بن الحسين عليه السلام در آن روزى كه روزه مى گرفت دستور مى داد گوسفندى را سر ببرند و تكّه تكّه كنند و بپزند. چون هنگام افطار مى رسيد، به ديگها سر مى كشيد تا در حالى كه روزه است بوى آبگوشت را به مشام رسانَد. سپس مى فرمود: كاسه ها را بياوريد وبراى خانواده فلانى و فلانى غذا بكشيد، سپس نان و خرمايى آورده مى شد و امام عليه

السلام، افطار مى كرد _ درود خدا بر او و پدرانش _ .

الكافي : 4 / 68 / 3 ، المحاسن : 2 / 158 / 1432 كلاهما عن حمزة بن حمران .

حديث59

امام حسين عليه السلام :

رَأَيتُ أبا جَعفَرٍ عليه السلام عِندَما وَقَفَ بِالمَوقِفِ مَدَّ يَدَيهِ جَميعًا ، فَما زالَتا مَمدودَتَينِ إلى أن أفاضَ ، فَما رَأَيتُ أحَدًا أقدَرَ عَلى ذلِكَ مِنهُ

قاسم بن حسين نيشابورى: امام باقر را ديدم كه هنگام ايستادن در موقف دو دستش را دراز كرد و همچنان دو دست او دراز بود تا از موقف بيرون آمد. من هيچ كس را در اين كار از او تواناتر نديدم.

إقبال الأعمال : 2 / 73 .

حديث60

امام حسين عليه السلام :

_ مِن خُطبَتِهِ لَمّا عَزَمَ عَلَى الخُروجِ إلَى العِراقِ _ : الحَمدُ للّه ِِ وما شاءَ اللّه ُ ولا حَولَ ولا قُوَّةَ إلاّ بِاللّه ِ، صَلَّى اللّه ُ عَلى رَسولِهِ وسَلَّمَ ، خُطَّ المَوتُ عَلى وُلدِ آدَمَ مَخَطَّ القِلادَةِ عَلى جيدِ الفَتاةِ ، وما أولَهَني إلى أسلافِي اشتِياقَ يَعقوبَ إلى يوسُفَ ، وخِيرَ لي مَصرَعٌ أنَا لاقيهِ، كَأَنّي بِأَوصالٍ يَتَقَطَّعُها

امام حسين عليه السلام _ در خطبه خود هنگام آهنگ خروج به سوى عراق _ : سپاس خداى را و همان خواهد شد كه خدا مى خواهد و حول و قوّه اى نيست مگر از خدا، درود و سلام خدا بر پيامبر او باد. مرگ بر فرزندان آدم، چونان گردنبند بر گردن دختركان، نقش بسته است، چقدر شيفته ديدار گذشتگان خود هستم! چونان اشتياق يعقوب به يوسف، براى من قتلگاهى اختيار شده كه آن را خواهم ديد، گويى مى بينم كه گرگهاى بيابان، بندهاى پيكرم را ميان نواويس و كربلا، پاره پاره مى كنند و از تن من شكمهايى گرسنه و خالى، پر مى شود.

از روزى كه با قلم [قضاى الهى ]نگاشته آمده، گريزى نيست. خشنودى خدا، خشنودى ما اهل بيت است. ما بر آزمون او، شكيب مى ورزيم و او، پاداش شكيبايان را به كمال به ما مى پردازد، پاره تن رسول اللّه صلي الله عليه و آله از او دور نشود و اينان، در فردوس برين براى حضرتش صلي الله عليه و آله گرد آمده اند و پيامبر صلي الله عليه و آله از ديدن آنها، ديدگانش آرام گيرد و وعده اش را براى آنها برآورَد. هر كه در راه ما خون مى دهد و براى ديدار ما (ديدار خدا _ خ ل) آماده است، پس كوچ كند كه من به خواست خدا، صبح، كوچنده ام.

كذا في المصدر ، والأصحّ «بأوصالي تقطّعها» كما في الملهوف .

حديث61

امام حسين عليه السلام :

عَلَيهِ ، فَعوتِبَ عَلى ذلِكَ _ : إنّا أهلُ بَيتٍ نَسأَلُ اللّه َ عَزَّوجَلَّ فَيُعطينا ، فَإِذا أرادَ ما نَكرَهُ فيما يُحِبُّ

رَضينا

امام حسين عليه السلام _ در حالى كه فرزندش مرده بود و غمى در چهره اش ديده نمى شد

ولذا مورد نكوهش قرارگرفت _ : ما خاندانى هستيم كه ازخداوند عز و جلمى خواهيم و او به ما عطا مى كند، پس هر گاه براى ما، آن بخواهد كه خوش نمى داريم ولى او دوست مى دارد، ما نيز خشنود خواهيم بود.

مقتل الحسين عليه السلام للخوارزميّ : 1 / 147 نقلاً عن الشافعيّ .

حديث62

امام حسين عليه السلام :

أتاهُ [أيِ الإمامَ الجَوادَ] عليه السلامرَجُلٌ فَقالَ لَهُ : أعطِني عَلى قَدرِ مُرُوَّتِكَ ، فَقالَ : لا يَسَعُني . فَقالَ : عَلى قَدري ، قالَ : أمّا ذا فَنَعَم ، يا غُلامُ أعطِهِ مِائَةَ دينارٍ

على بن الحسين: مردى خدمت امام جواد عليه السلام رسيد و عرض كرد: به قدر مروّت خود به من بخششى كن. حضرت عليه السلام فرمود: توان آن را ندارم. آن مرد گفت: پس به قدر مروّت من بخشش كن. امام فرمود: اين شدنى است، اى غلام صد دينار بدو بده.

كشف الغمّة : 3 / 158 ، المناقب لابن شهر آشوب : 4 / 360 ذكره في أحوال الإمام الرضا عليه السلامنقلاً عن يعقوب بن إسحاق النوبختيّ .

حديث63

امام حسين عليه السلام :

سَأَلتُ أبي عليه السلامعَن ... مَجلِسِهِ [أي رَسولِ اللّه ِ صلي الله عليه و آله ] فَقالَ : كانَ رَسولُ اللّه ِ صلي الله عليه و آله لا يَجلِسُ ولا يَقومُ إلاّ عَلى ذِكرٍ ، ولا يوطِنُ الأَماكِنَ ، ويَنهى مِن إيطانِها ، وإذَا انتَهى إلى قَومٍ جَلَسَ حَيثُ يَنتَهي بِهِ المَجلِسُ ويَأمُرُ بِذلِكَ، يُعطي كُلَّ جُلَسائِهِ نَصيبَهُ ، لا يَحسِبُ جَليسُهُ أنَّ أحَدًا أكرَمُ عَلَيهِ (مِنهُ) ، مَن جالَسَهُ أو قاوَمَهُ في حاجَةٍ صابَرَهُ حَتّى يَكونَ هُوَ المُنصَرِفَ ، ومَن سَأَلَهُ حاجَةً لَم يَرُدَّهُ إلاّ بِها أو بِمَيسورٍ مِنَ القَولِ ، قَد وَسِعَ النّاسَ مِنهُ بَسطُهُ وخُلُقُهُ ، فَصارَ لَهُم أبًا وصاروا عِندَهُ فِي الحَقِّ سَواءً ، مَجلِسُهُ مَجلِسُ حِلمٍ وحَياءٍ وصَبرٍ وأمانَةٍ ، لا تُرفَعُ فيهِ الأَصواتُ ، ولا تُؤبَنُ فيهِ الحُرَم

امام حسين

عليه السلام: از پدرم عليه السلام درباره نشستن او [رسول خدا صلي الله عليه و آله ] پرسش كردم پس فرمود: پيامبر اكرم صلي الله عليه و آله نمى نشست و بر نمى خاست مگر آن كه ذكر بر لب داشت و جايى را به خود اختصاص نمى داد و از اين كار، نهى مى داشت و هرگاه نزد جماعتى مى رفت در پايين مجلس مى نشست و به اين كار فرمان مى داد، بهره هريك از همنشينانش را ادا مى كرد، تا آن جا كه همنشين او فكر نمى كرد كسى نزد رسول خدا از او ارجمندتر است، هر كه با او همنشين مى شد يا پى كارى را با هم مى گرفتند، حضرت آن قدر شكيبايى مى ورزيد تا اين كه او خود مى رفت و كسى كه از ايشان [برآوردن ]حاجتى را مى طلبيد، يا نيازش را برمى آورد يا كلامى خوش به او مى گفت. گشاده رويى و اخلاقش، همه مردم را در بر مى گرفت و [ديگر ]پدر آنها گشته بود و آنها در (دادن و گرفتن) حقّ نزد او يكسان بودند، مجلس ايشان، مجلس شكيبايى، شرم، صبر و امانتدارى بود و در آن نه صدايى بلند مى شد و نه سخن زشتى بر زبان رانده مى شد و نه خطاهاى آن مجلس، گفته مى شد. همه [در مجلس او] برابر بودند و با تقوا بر يكديگر برترى داده مى شدند و فروتن بودند، بزرگ را احترام مى نهادند و بر كوچك، رحم مى آوردند و نيازمند را بر خود ترجيح مى دادند و بيگانه را پاس مى داشتند.

 

 

[به پدرم] عرض كردم: شيوه حضرت صلي الله عليه و آله با همنشينانش چگونه بود؟ فرمود: پيامبر خدا صلي الله عليه و آله گشاده رو و خوش اخلاق و نرمخو بود و نه خشن و زمخت و نه، فرياد مى كشيد و ناسزا مى گفت و نه عيب جويى مى كرد و نه بسيار شوخى مى كرد. خود را از آن چه دوست نمى داشت، به غفلت مى زد و ديگران را نه از آن نوميد مى ساخت و نه بدان ترغيب مى كرد. سه چيز را از خود دور كرده بود: لجاجت، پرگويى و بيهودگى و سه چيز را از مردم كنار نهاده بود: هيچ كس را، نه مى نكوهيد و نه عيب مى كرد و در پى جستن زشتيهاى او نبود، وسخنى نمى گفت، مگر در آن چه اميد ثوابش را مى بُرد. هرگاه سخن مى گفت، همنشينانش خاموشى مى گزيدند تا آن جا كه گويى، پرنده بر سر ايشان نشسته است و هرگاه پيامبر صلي الله عليه و آله سكوت مى كرد، آنها سخن مى گفتند و در خدمت حضرت صلي الله عليه و آله كشمكش نمى كردند، اگر كسى سخن مى گفت، به او گوش مى دادند

تا از سخن گفتن آسوده شود. سخن آنها نزدحضرت صلي الله عليه و آله ،

همان سخن نخستين نفر مجلس بود. از آن چه مى خنديدند، او هم مى خنديد و از آن چه تعجّب مى كردند، حضرت صلي الله عليه و آله هم تعجّب مى كرد. حضرت صلي الله عليه و آله بر خشك و زمخت سخن گفتن شخص غريب و

تقاضاى او صبر مى كرد، تا آن كه اصحابش آنها را گرد مى آوردند و مى فرمود: هرگاه كسى را ديديد كه حاجتى مى طلبد، او را يارى رسانيد. حضرت صلي الله عليه و آله ، ستايش را از كسى جز از مسلمان حقيقى نمى پذيرفت، وسخن كسى را قطع نمى كرد، تا آن كه از حد مى گذراند، پس با نهى يا برخاستن، كلام او را قطع مى كرد.

أي يُذْكَرنَ بقبيح ، كان يصان مجلسه عن رَفث القول . (النهاية : 1 / 17) .

حديث64

امام حسين عليه السلام :

_ فِي الأَمرِ بِالمَعروفِ وَالنَّهيِ عَنِ المُنكَرِ _ : اِعتَبِروا أيُّهَا النّاسُ بِما وَعَظَ اللّه ُ بِهِ أولِياءَهُ مِن سوءِ ثَنائِهِ عَلَى الأَحبارِ إذ يَقولُ : «لَولا يَنهاهُمُ الرَّبّانِيّونَ وَالأَحبارُ عَن قَولِهِمُ الإِثمَ

امام حسين عليه السلام _ درباره امر به معروف و نهى از منكر _ : اى مردم! از بدگويى خداوند نسبت به ملاّيان يهود پند گيريد كه خداوند بدين وسيله دوستان خويش را اندرز داده است پند گيريد، آن جا كه مى فرمايد: «چرا عالمان ربّانى و ملاّيان، آنان را از گفتار گناه آلودشان نهى نمى كنند» و مى فرمود: كافران بنى اسرائيل لعنت شدند _ تا آن جا كه فرمايد _ چه بد بود آن چه انجام مى دادند». خداوند از اين رو آنان را نكوهش كرده است كه ايشان از ستمگرانى كه در ميانشان بودند، زشت كارى و تباهى مى ديدند، اما به طمع بهره اى كه از آن ستمگران مى بردند و به سبب هراس از آن چه از آن مى ترسيدند، آنان

را از كردارهايشان باز نمى داشتند. در حالى كه خداوند مى فرمايد: «از مردم نترسيد و از من بترسيد» . و فرموده: «مردان و زنان مؤمن، دوستان يكديگرند، به نيكى فرمان مى دهند و از زشت كارى باز مى دارند» . خداوند از امر به معروف و نهى از منكر، به عنوان فريضه اى از جانب خود، آغاز كرده است، چون مى دانسته است كه هرگاه اين فريضه ادا گردد و بر پاى داشته شود تمام فرايض ديگر، از آسان و دشوار، بر پاى داشته خواهند شد. چرا كه امر به معروف و نهى از منكر، دعوت به اسلام است، همراه با ردّ مظالم و مخالفت با ستمكار و تقسيم بيت المال و غنايم و گرفتن بجاى صدقات [زكات] و هزينه كردن بجاى آنها.

 

بارى، شما اى جماعت، گروهى هستيد كه به دانش شهره ايد و به نيكى نامور و به خيرخواهى معروف و به لطف خداوند، در دلهاى مردمان شكوه و هيبت داريد، بزرگان [و قدرتمندان] از شما پروا مى كنند و ناتوانان، گراميتان مى دارند و آن كسى هم كه شما را بر او مزيتى نيست و وامدار احسانتان نمى باشد، شما را بر خويشتن ترجيح مى دهد، نيازمندان، هرگاه از رسيدن به نياز خود درمانند، شما را واسطه قرار مى دهند و در كوچه و خيابان با شوكت شهرياران و كرامت بزرگان، گام برمى داريد. آيا اين همه از آن رو نيست كه شما به منزلتى رسيده ايد كه از شما انتظار مى رود به برپا داشتن حقّ خدا قيام كنيد، هرچند در برپاى داشتن بيشتر حقّ او، كوتاهى مى

ورزيد؟! شما حقّ امامان را خوار شمرديد. و حقّ ناتوانان را تباه ساختيد، ولى آن چه را حقّ خود مى پنداريد، طلب كرديد، نه مالى را بخشيديد و نه جانى را در راه جان آفرين، به خطر افكنديد و نه به خاطر خدا، با عشيره اى دشمنى

ورزيديد و با اين حال از خداوند تمناى بهشت او و همجوارى با رسولانش و ايمنى از عذابش را داريد.

 

اى كسانى كه از خداوند اين گونه آرزوها داريد، بيم آن دارم كه كيفرى از

كيفرهاى او بر شما فرود آيد؛ چرا كه شما از كرامت الهى، به چنان پايگاهى رسيديد كه به واسطه آن، بر ديگران برترى يافتيد. شما كسانى را كه به خداشناسى معروفند، گرامى نمى داريد، حال آن كه شما به خاطر خدا در ميان بندگان او گرامى داشته مى شويد. شما پيمانهاى خدا را شكسته شده مى بينيد، اما به هراس نمى افتيد، در حالى كه براى شكسته شدن برخى از پيمانهاى پدرانتان به وحشت مى افتيد و نگران مى شويد. عهد و زنهار رسول خدا صلي الله عليه و آله را تحقير شده و نابينايان و لالان و زمينگيران را در شهرها [ى جهان اسلام] وانهاده مى بينيد، اما نه دل مى سوزانيد و نه در مقام و منزلتى كه داريد كارى مى كنيد و نه بدان كس كه در اين باره كارى مى كند، يارى مى رسانيد و با تملق و چاپلوسى پيش ستمگران، خود را ايمن و آسوده خاطر مى سازيد. همه اينها از آن مواردى است كه خداوند به شما فرمان داده است تا هم خود از

آن كناره گيريد و هم يكديگر را از آن باز داريد، اما شما از آن [مأموريت] غفلت مى ورزيد. اگر شعور داشتيد [در مى يافتيد كه ]مصيبت شما از همه مردم بزرگتر است ؛ چرا كه مقام و منزلت عالمان، از شما ستانده شده است و اين از آن روست كه مجارى امور و احكام به دست كسانى است كه خدا را مى شناسند و بر حلال و حرام او، امين اند. اما اين منزلت از شما گرفته شده است و اين از شما سلب نگشت، مگر به سبب پراكنده شدن شما از پيرامون حقّ و اختلافتان در سنّت [پيامبر] كه آشكار و روشن بود. اگر بر آزارها شكيبا بوديد و در راه خدا تحمّل رنج مى كرديد، در كارهاى خداوند، مرجع همگان مى شديد، ليكن شما، خود، ستمگران را بر مقام و منزلت خويش مسلّط ساختيد و زمام امور خدا را به دست آنان سپرديد كه به شبهات عمل مى كنند و در راه خواهشهاى نفسانى گام بر مى دارند. گريز شما از مرگ و علاقه تان به اين زندگى، كه به هر حال از شما جدا خواهد شد، آنان را بر اين مقام، تسلّط بخشيده است. شما ناتوانان را به چنگال آنان سپرديد كه برخى بنده و مقهور و برخى ديگر در تأمين معاش خود، درمانده و مغلوب گشته اند. در كار كشوردارى، خودسرانه عمل مى كنند، جامه رسوايى هوس رانى هايشان را [بى محابا] به تن كرده اند، چرا كه تبهكاران را الگوى خويش ساخته اند و بر خداوند جبّار گستاخ شده اند. در هريك از شهرهايشان، خطيبى زبان آور بر منبر

دارند، ميدان برايشان خالى گشته

ودستهايشان در آن، باز است و مردم، چاكران و غلامان آنها گشته اند و دست تعرضى را از خود دور نتوانند كرد، برخى زورگوى و سرسختند و برناتوانان مى تازند و سخت

مى گيرند و برخى فرمانروايانى هستند كه آفريننده بازگرداننده را نمى شناسند.

 

شگفتا! و چرا در شگفت نباشم حال آن كه زمين در اختيار دغلكارى غاصب و سركش وباجگيرى ستم پيشه وحاكمى است كه به مؤمنان رحم نمى كند. در كشمكشى كه ما داريم و در مشاجره اى كه ميان ماست، خداوند تنها حَكم و داور است.

 

بار خدايا! تو خود مى دانى كه آن چه از ما سرزده نه از روى رقابت در قدرت بود و نه براى به دست آوردن حطام دنيايى، بلكه به خاطر آن بود كه نشانه هاى دين تو را نمايان سازيم و صلاح (و آبادانى) را در سرزمينت، آشكار گردانيم و بندگان ستمديده ات، آسايش و امنيّت يابند و فرايض و سنّتها و احكامت، به كار بسته شود. پس اگر شما (مردم) ما را يارى نرسانيد و به ما حقّ ندهيد، ستمگران بر شما، زور شوند و در راه خاموش ساختن نور پيامبرتان، بكوشند. خداوند، ما را بس است، به او توكل مى كنيم و به او روى مى آوريم و بازگشت به سوى اوست.

المائدة : 63 .

حديث65

امام حسين عليه السلام :

_ في قَولِ اللّه ِ عَزَّوجَلَّ : «قُل لا أسأَلُكُم عَلَيهِ أجرًا إلاَّ المَوَدَّةَ فِي القُربى» _ : إنَّ القَرابَةَ الَّتي أمَرَ اللّه ُ بِصِلَتِها وعَظَّمَ مِن حَقِّها وجَعَلَ الخَيرَ

فيها قَرابَتُنا أهلَ البَيتِ الَّذينَ أوجَبَ [اللّه ُ] حَقَّنا عَلى كُلِّ مُسلِم

امام حسين عليه السلام _ درباره آيه شريفه «بگو، من به ازاى اين از شما مزدى نمى خواهم مگر دوست داشتن خويشاوندانم» _ : آن خويشاونديى كه خداوند به صله [ونگهداشت پيوند آن] فرمان داده و آن را حقّى بزرگ داشته و خير و خوبى را در آن قرار داده، خويشاوندى ما اهل بيت است كه خداوند حقّ ما را بر هر مسلمانى واجب ساخته است.

تأويل الآيات الظاهرة : 531 عن عبد الملك بن عمير .

حديث66

امام حسين عليه السلام :

ما مِن عَبدٍ قَطَرَت عَيناهُ فينا قَطرَةً أو دَمَعَت عَيناهُ فينا دَمعَةً إلاّ بَوَّأَهُ اللّه ُ تَعالى بِها فِي الجَنَّةِ حُقبًا .

قالَ أحمَدُ بنُ يَحيَى الأَودِيُّ : فَرَأَيتُ الحُسَينَ بنَ عَلِيٍّ عليهماالسلام فِي المَنامِ فَقُلتُ : حَدَّثَني مُخَوَّلُ بنُ إبراهيمَ عَنِ الرَّبيعِ بنِ المُنذِرِ عَن أبيهِ عَنكَ أنَّكَ قُلتَ : ما مِن عَبدٍ قَطَرَت عَيناهُ فينا قَطرَةً أو دَمَعَت عَيناهُ فينا دَمعَةً إلاّ بَوَّأَهُ اللّه ُ بِها فِي الجَنَّةِ حُقبًا . قالَ : نَعَم . قُلتُ : سَقَطَ الإِسنادُ بَيني وبَينَكَ

احمد بن يحيى اَوْديّ به سندش از مُنذِر از امام حسين عليه السلام: هيچ بنده اى نيست كه دو چشم او براى ما قطره اى بيفشاند، يا دو ديده اش به خاطر ما اشكى بريزد مگر اين كه خداوند به سبب آن، او را يك حقب [هشتاد تا صد سال ]در بهشت جاى دهد.

 

احمدبن يحيى اودى گويد: من حسين بن على عليه السلام را در خواب ديدم و عرض كردم:

مخوّل بن ابراهيم از ربيع بن منذر از پدرش برايم گفت كه شما فرموده ايد: هيچ بنده اى نيست كه دو چشم او براى ما قطره اى بيفشاند، يا دو ديده اش به خاطر ما اشكى بريزد مگر اين كه خداوند به سبب آن، او را يك حقب در بهشت جاى دهد؟ حضرت فرمود: درست است. عرض كردم: اينك سند [اين حديث] ميان من و شما ساقط گشت [من آن را بى واسطه از شما شنيدم و از اين پس بدون واسطه از شما روايت مى كنم].

أمالي المفيد : 340 / 6 ، أمالي الطوسيّ : 117 / 181 ، بشارة المصطفى : 62 ، كامل الزيارات : 100 نحوه عن المنذر عن الإمام السجّاد عليه السلاممن دون ذيله .

حديث67

امام حسين عليه السلام :

كُنتُ أنا وأبو سَلَمَةَ السَّرّاجُ ويونُسُ بنُ يَعقوبَ وَالفَضلُ بنُ يَسارٍ عِندَ أبي عَبدِ اللّه ِ جَعفَرِ بنِ مُحَمَّدٍ عليهماالسلامفَقُلتُ لَهُ : جُعِلتُ فِداكَ ، إنّي أحضُرُ مَجالِسَ هؤُلاءِ القَومِ فَأَذكُرُكُم في نَفسي ، فَأَيَّ شَيءٍ أقولُ ؟ فَقالَ : يا حُسَينُ ، إذا حَضَرتَ مَجالِسَهُم فَقُلِ : اللّهُمَّ أرِنَا الرَّخاءَ وَالسُّرورَ ، فَإِنَّك تَأتي عَلى ما تُريدُ . قالَ : فَقُلتُ : جُعِلتُ فِداكَ ، إنّي أذكُرُ الحُسَينَ بنَ عَلِيٍّ عليهماالسلام ، فَأَيَّ شَيءٍ أقولُ إذا ذَكَرتُهُ ؟ فَقالَ : قُل : صَلَّى اللّه ُ عَلَيكَ يا أبا عَبدِ اللّه ِ ، تُكَرِّرُها ثَلاثًا .

ثُمَّ أقبَلَ عَلَينا وقالَ : إنَّ أبا عَبدِ اللّه ِ الحُسَينَ عليه السلام لَمّا قُتِلَ بَكَت عَلَيهِ السَّماواتُ السَّبعُ وَالأَرَضونَ السَّبعُ وما فيهِنَّ وما بَينَهُنَّ ، ومَن يَتَقَلَّبُ فِي

الجَنَّةِ وَالنّارِ ، وما يُرى وما لا يُرى إلاّ ثَلاثَةَ أشياءَ ، فَإِنَّها لَم تَبكِ عَلَيهِ ، فَقُلتُ : جُعِلتُ فِداكَ ، وما هذِهِ الثَّلاثَةُ الأَشياءُ الَّتي لَم تَبكِ عَلَيهِ ؟ فَقالَ عليه السلام : البَصرَةُ ، ودِمَشقُ ، وآلُ الحَكَمِ ابنِ أبِي العاصِ

حسين بن ابى فاخته: من و ابو سلمه سرّاج و يونس بن يعقوب و فضل بن يسار در خدمت ابو عبداللّه جعفر بن محمّد عليهماالسلام بوديم. من عرض كردم: فدايت شوم، من در مجالس اين قوم حاضر مى شوم اما در دلم شما را ياد مى كنم، چه ذكرى بگويم؟ فرمود: اى حسين! هرگاه در مجالس آنان حاضر شدى بگو: خدايا! آسايش و شادمانى را نصيب ما فرما. در اين صورت تو به آن چه بخواهى مى رسى. عرض كردم: فدايت شوم، من ذكر حسين بن على عليه السلاممى گويم؛ در هنگام ذكر او چه بگويم؟ فرمود: بگو: صلى اللّه عليك يا ابا عبداللّه ؛ اين ذكر را سه بار تكرار كن.

 

حضرت سپس رو به ما كرد و فرمود: هنگامى كه ابا عبداللّه الحسين عليه السلام به قتل رسيد، هفت آسمان و هفت زمين و هر آن چه در آنها و در ميان آنهاست و همه بهشتيان و دوزخيان و همه موجودات مرئى و نامرئى براى او گريستند مگر سه چيز كه برايش گريه نكردند. حسين بن ابى فاخته مى گويد: عرض كردم: فدايت شوم، اين سه چيزى كه بر او گريه نكردند كدامند؟ فرمود: بصره، دمشق و خاندان حكم بن ابى العاص.

أمالي الطوسيّ : 54 / 73 .

حديث68

امام حسين عليه السلام :

 

مَن أحَبَّنا لِلدُّنيا فَإِنَّ صاحِبَ الدُّنيا يُحِبُّهُ البَرُّ وَالفاجِرُ ، ومَن أحَبَّنا للّه ِِ كُنّا نَحنُ وهُوَ يَومَ القِيامَةِ كَهاتَينِ _ وأشارَ بِالسَّبّابَةِ وَالوُسطى _

امام حسين عليه السلام: هر كه ما را به خاطر دنيا دوست بدارد، [بايد بداند كه ]دنيادار را خوب وبد دوست دارند و هركس ما را براى خدا دوست بدارد، ما و او در روز قيامت مانند اين دو خواهيم بود _ وانگشت اشاره وميانه خود را نشان داد _ .

المعجم الكبير : 3 / 125 / 2880 عن بشر بن غالب .

حديث69

امام حسين عليه السلام :

مَن أحَبَّنا للّه ِِ وَرَدنا نَحنُ وهُوَ عَلى نَبِيِّنا صلي الله عليه و آله هكَذا _ وضَمَّ إصبَعَيهِ _ ومَن أحَبَّنا لِلدُّنيا فَإِنَّ الدُّنيا تَسَعُ البَرَّ وَالفاجِرَ

امام حسين عليه السلام: هر كه ما را به خاطر خدا دوست بدارد، من و او اين چنين _ حضرت دو انگشت خود را به هم چسباند _ بر پيامبرمان صلي الله عليه و آله وارد خواهيم شد و هر كه ما را به خاطر دنيا دوست بدارد (بداند كه) دنيا، نيكوكار و بدكار را در بر مى گيرد.

أمالي الطوسيّ : 253 / 455 ، بشارة المصطفى : 123 نحوه ، كلاهما عن بشر بن غالب .

حديث70

امام حسين عليه السلام :

مَن أحَبَّنا لا يُحِبُّنا إلاّ للّه ِِ جِئنا نَحنُ وهُوَ كَهاتَينِ _ وقَدَّرَ بَينَ سَبّابَتَيهِ _ ، ومَن أحَبَّنا لا يُحِبُّنا إلاّ لِلدُّنيا فَإِنَّهُ إذا قامَ قائِمُ العَدلِ وَسِعَ عَدلُهُ البَرَّ وَالفاجِرَ

امام حسين عليه السلام: هر كه ما را دوست بدارد و اين محبّت او جز به خاطر خدا نباشد [در روز قيامت] ما و او مانند اين دو _ حضرت دو انگشت اشاره اش را به موازات هم قرار داد _ وارد مى شويم و هر كه ما را دوست بدارد و اين محبّت او جز براى دنيا نباشد [بايد بداند كه] هرگاه برپا كننده عدالت قيام كند، عدالت و دادگرى او شامل نيكوكار و بدكار خواهد شد.

المحاسن : 1 / 134 / 168 عن بشر بن غالب الأسديّ .

حديث71

امام حسين عليه السلام :

لَمّا قُبِضَت فاطِمَةُ عليهاالسلامدَفَنَها أميرُ المُؤمِنينَ سِرًّا وعَفا عَلى مَوضِعِ قَبرِها ، ثُمَّ قامَ فَحَوَّلَ وَجهَهُ إلى قَبرِ رَسولِ اللّه ِ صلي الله عليه و آله فَقالَ : السَّلامُ عَلَيكَ يا رَسولَ اللّه ِ عَنّي ، وَالسَّلامُ عَلَيكَ عَنِ ابنَتِكَ وزائِرَتِكَ وَالبائِتَةِ فِي الثَّرى بِبُقعَتِكَ وَالمُختارِ اللّه ِ لها سُرعَةَ اللَّحاقِ بِكَ ، قَلَّ يا رَسولَ اللّه ِ عَن صَفِيَّتِكَ صَبري ، وعَفا عَن سَيِّدَةِ نِساءِ العالَمينَ تَجَلُّدي ، إلاّ أنَّ لي فِي التَّأَسّي بِسُنَّتِكَ في فُرقَتِكَ مَوضِعَ تَعَزٍّ ، فَلَقَد وَسَّدتُكَ في مَلحودَةِ قَبرِكَ ، وفاضَت نَفسُكَ بَينَ نَحري وصَدري . بَلى ، وفي كِتابِ اللّه ِ (لي) أنعَمُ القَبولِ ، إنّا للّه ِِ وإنّا إلَيهِ راجِعونَ ، قَدِ استُرجِعَتِ الوَديعَةُ واُخِذَتِ الرَّهينَةُ ، واُخلِسَتِ الزَّهراءُ

، فَما أقبَحَ الخَضراءَ وَالغَبراءَ يا رَسولَ اللّه ِ ! أمّا حُزني فَسَرمَدٌ ، وأمّا لَيلي فَمُسَهَّدٌ ، وهُمٌّ لا يَبرَحُ مِن قَلبي أو يَختارَ اللّه ُ لي دارَكَ الَّتي أنتَ فيها مُقيمٌ ، كَمَدٌ مُقَيِّحٌ ، وهَمٌّ مُهَيِّجٌ ، سَرعانَ ما فُرِّقَ بَينَنا وإلَى اللّه ِ أشكو ، وسَتُنَبِّئُكَ ابنَتُكَ بِتَظافُرِ اُمَّتِكَ عَلى هَضمِها ، فَأَحفِهَا السُّؤالَ

وَاستَخبِرهَا الحالَ ، فَكَم مِن غَليلٍ مُعتَلِجٍ بِصَدرِها لَم تَجِد إلى بَثَّهِ سَبيلاً ، وسَتَقولُ ويَحكُمُ اللّه ُ وهُوَ خَيرُ الحاكِمينَ .

سَلامَ مُوَدِّعٍ لا قالٍ ولا سَئِمٍ ، فَإِن أنصَرِف فَلا عَن مَلالَةٍ ، وإن أقُم فَلا عَن سوءِ ظَنٍّ بِما وَعَدَ اللّه ُ الصّابِرينَ

امام حسين عليه السلام: چون فاطمه عليهاالسلام از دنيا رفت، اميرالمؤمنين عليه السلام او را مخفيانه به خاك سپرد و محل قبرش را ناپديد ساخت و سپس برخاست و رو به سوى قبر رسول خدا صلي الله عليه و آله كرد و گفت: سلام من بر تو اى رسول خدا و سلام بر تو از جانب دخترت، همو كه اينك به ديدار تو آمده و از من جدا گشت و در آرامگاه تو در خاك خفت و خدا خواست كه زودتر به تو ملحق شود. يا رسول اللّه ، از فراق دخت برگزيده ات، صبرم كم شده است و از جدايى سرور زنان عالم، شكيباييم را از كف داده ام. امّا تأسى به سنّت تو و غم و دردى كه از فراقت كشيدم، باعث تسليت من (در مصيبت دخترت فاطمه) است. زيرا من خود تو را در لحد آرامگاهت نهادم و در حالى جان دادى كه سرت به سينه

من چسبيده بود. آرى در كتاب خدا براى من بهترين عامل پذيرش [و تحمل اين مصيبتها] وجود دارد، ما همه از آن خداييم و همه به سوى او باز مى گرديم؛ هر آينه امانت پس گرفته شد و گروگان دريافت گرديد و زهرا از كفم ربوده شد. يا رسول اللّه ! اينك اين آسمان نيلگون و اين زمين تيره چه زشت در نظرم جلوه مى كند! اندوهم هميشگى است و شبهايم به بيدارى مى گذرد و غم و اندوه هرگز از دلم رخت برنبندد تا آن گاه كه خداوند، خانه اى را كه تو در آن جاى گرفته اى، برايم برگزيند [بميرم و به تو ملحق

شوم]. مرا غصّه اى است بس دلخراش و اندوهى كه آرام و قرار نمى گذارد؛ چه زود ميان ما جدايى افتاد. شكايت خود پيش خدا مى برم.

 

دخترت از همدست شدن امّتت در ستم بر او، به تو گزارش خواهد داد، همه ماجرا را از او بپرس و اوضاع و احوال را از او جويا شو؛ زيرا چه بسا غمهاى سوزانى در سينه اش داشت كه راهى براى شرح و بيان آنها نمى يافت ولى اكنون [به تو]خواهد گفت وخدا هم داورى مى كند و اوبهترين داوران است.

 

اينك با تو بدرود مى گويم، بدرود وداع كننده اى كه نه خشمگين است و نه خسته و بيزار؛ زيرا اگر از اين جا بروم از روى ملال و خستگى نيست و اگر بمانم به واسطه بدگمانى به وعده اى كه خداوند به شكيبايان داده است، نباشد.

الكافي : 1 / 458 / 3 ،

أمالي المفيد : 281 / 7 نحوه ، أمالي الطوسيّ : 109 / 166 ، بشارة المصطفى : 258 كلّها عن عليّ بن محمّد الهرمزانيّ عن الإمام زين العابدين عليه السلام ، نهج البلاغة : الخطبة 202 .

حديث72

امام حسين عليه السلام :

أحِبّونا بِحُبُّ الإِسلامِ ، فَإِنَّ رَسولَ اللّه ِ صلي الله عليه و آله قالَ : لا تُعَرِّفوني فَوقَ حَقّي ؛ فَإِنَّ اللّه َ تَعالَى اتَّخَذَني عَبدًا قَبلَ أن يَتَّخِذَني رَسولاً

امام حسين عليه السلام: ما را به عشق اسلام دوست بداريد؛ زيرا رسول خدا صلي الله عليه و آله فرمود: مرا بيش از آن چه سزاوارم معرفى نكنيد؛ چرا كه خداوند متعال پيش از آن كه مرا به رسالت برگزيند، به بندگى برگزيد.

المعجم الكبير : 3 / 128 / 2889 عن يحيى بن سعيد عن الإمام زين العابدين عليه السلام .

حديث73

امام حسين عليه السلام :

إنَّ النّاسَ عَبيدُ الدُّنيا ، وَالدّينُ لَعقٌ عَلى ألسِنَتِهِم

امام حسين عليه السلام : مردم ، بنده دنيايند و به ظاهر ، دم از دين مى زنند و تا زمانى كه زندگى شان تأمين شود ، از آن دفاع مى كنند؛ امّا چون در بوته آزمايش قرار

 

گيرند ، ديندارانْ اندك اند.

قال الطريحي : من كلام عليٍّ عليه السلام : «وصار دين أحدكم لُعقَةً على لسانه» ؛ قال بعض الشارحين : اللُّعقَة : اسم لما تأخذه الملعَقَة ، استعارة للإقرار بالدين باللسان ، وكنّى به عن ضعفه وقلّته (مجمع البحرين : ج 3 ص 1634 «لعق») .

حديث74

امام حسين عليه السلام :

بَينا أميرُ المُؤمِنينَ _ صَلَواتُ اللّه ِ عَلَيهِ _ ذاتَ يَومٍ جالِسٌ مَعَ

 

أصحابِهِ يُعَبِّئُهُم لِلحَربِ ، إذ أتاهُ شَيخٌ عَلَيهِ شَحبَةُ

امام حسين عليه السلام : روزى امير مؤمنان _ كه درودهاى خداوند بر او باد _ با يارانش نشسته بود و آنها را براى جنگ ، بسيح مى كرد كه پيرمردى ، در حالى كه رنج

و خستگى سفر در چهره اش نمايان بود ، بر او وارد شد و گفت: امير مؤمنان كجاست؟

ايشان را به او نشان دادند. پيرمرد بر او سلام كرد و آن گاه گفت: اى امير مؤمنان، من از منطقه شام آمده ام. پيرى سالخورده ام كه درباره تو فضايل بى شمارى شنيده ام و گمان مى كنم به زودى ترور خواهى شد. پس، از آنچه خداوند به تو آموخته است ، مرا چيزى بياموز.

امام عليه

السلام فرمود: «باشد ، اى پيرمرد! ... خداوند عدّه اى را آفريد و از سرِ لطف، دنيا را بر آنان تنگ كرد و ايشان را به زهد و بى رغبتى به دنيا و حطام دنيوى ترغيب فرمود و آنان ، به سراى سلامت (بهشت) كه خدا بدان فرايشان خوانده بود ، رغبت كردند و بر سختى معيشت ، صبر كردند و ناملايمات را تحمّل نمودند و به كرامت و پاداشى كه نزد خداوند است ، شوق ورزيدند. براى جلب خشنودى خداوند ، فداكارى كردند و عاقبت زندگى شان ، شهادت شد. پس، خداوند را در حالى ملاقات كردند كه از ايشان ، خشنود بود ، دانستند كه مرگ ، راهى است كه گذشتگان پيمودند و ماندگان ، خواهند پيمود. از اين رو، براى آخرت خويش ، توشه اى غير از زر و سيم بر گرفتند ، جامه خشن پوشيدند و در گرفتارى ها شكيبايى نمودند. مازاد [نياز خود را براى آخرت [پيش فرستادند ، از براى خدا ، دوستى ورزيدند و از براى خدا ، دشمنى نمودند. اينان ، چراغ هاى تابان اند و در آخرت ، برخوردار از نعمت. والسلام!

الشاحِبُ : المتغيّر اللّون والجسم لعارض من سفر أو مرض ونحوهما (النهاية : ج 2 ص 448 «شحب») .

حديث75

امام حسين عليه السلام :

قالَ أبو عَبدِاللّه ِ عليه السلام : أتُحِبُّ إخوانَكَ يا حُسَينُ ؟

قُلتُ : نَعَم .

قالَ : تَنفَعُ فُقَراءَهُم ؟

قُلتُ : نَعَم .

قالَ : أما إنَّهُ يَحِقُّ عَلَيكَ أن تُحِبَّ مَن يُحِبُّ اللّه ، أما وَ اللّه ِ لا تَنفَعُ

مِنهُم أحَدا حَتّى تُحِبَّهُ .

الكافى _ به نقل از حسين بن نعيم صحّاف _ : امام صادق عليه السلامفرمود : «اى حسين ! برادرانت را دوست دارى ؟» .

گفتم : آرى .

فرمود : «به فقيرانشان سود مى رسانى ؟» .

گفتم : آرى .

فرمود : «هان ! بر تو لازم است كسى را كه خدا دوست مى دارد ، دوست بدارى . هان! به خدا سوگند ، به هيچ يك از آنان سودى نمى رسانى، مگر آن كه دوستش داشته باشى».

الكافي : 2/201/8 ، المحاسن : 2/148/1393 ، بحار الأنوار : 74 / 362 / 20 و ص 375/70 و ج 75/459/7 .

حديث76

امام حسين عليه السلام :

: أنتَ الَّذي أزَلتَ الأَغيارَ عَن قُلوبِ أحِبّائِكَ حَتّى لَم يُحِبّوا سِواكَ . . . ماذا وَجَدَ مَن فَقَدَكَ ؟ ! ومَا الَّذي فَقَدَ مَن وَجَدَكَ؟! لَقَد خابَ مَن رَضِيَ دونَكَ بَدَلاً .

امام حسين عليه السلام _ در دعايش _ : اين تويى كه اغيار را از دل هاى دوستانت زدودى تا آن كه جز تو را دوست نداشتند . . . آن كه تو را از دست داد ، چه به دست آورد ؟ و آن كه تو را يافت ، چه از دست داد ؟ آن كه جز تو را به جاى تو پذيرفت ، زيان كرد .

بحار الأنوار : 98 / 226 / 3 .

حديث77

امام حسين عليه السلام :

: عَمِيَت عَينٌ لا تَراكَ عَلَيها رَقيبا ، وخَسِرَت صَفقَةُ عَبدٍ لَم تَجعَل لَهُ مِن حُبِّكَ نَصيبا .

امام حسين عليه السلام _ در دعايش _ : چشمى كه تو را نگران خود نبيند ، كور باد ! تجارت بنده اى كه برايش از دوستى ات بهره اى قرار نداده اى ، زيانبار باد!

بحار الأنوار : 98 / 226 / 3 .

حديث78

امام حسين عليه السلام :

: اللّهُمَّ يا مَن مَلَكَ فَقَدَرَ ، وقَدَرَ فَقَهَرَ، وعُصِيَ فَسَتَرَ، وَاستُغفِرَ فَغَفَرَ، يا غايَةَ الطّالِبينَ ، ومُنتَهى أمَلِ الرّاجينَ .

امام حسين عليه السلام _ در دعاى روز عَرَفه _ : بارالها ! اى آن كه مالك و توانا بود ؛ و توانايى ورزيد و مقهور ساخت ؛ و مورد عصيان قرار گرفت ، امّا پوشاند ؛ و از او درخواست آمرزش شد ، پس آمرزيد ! اى مقصود جويندگان و نهايت آرزوى اميدواران !

البلد الأمين : 257 عن بشر وبشير ابني غالب الأسدي.

حديث79

امام حسين عليه السلام :

: يا مَن أذاقَ أحِبّاءَهُ حَلاوَةَ المُؤانَسَةِ .

امام حسين عليه السلام _ در دعاى روز عَرَفه _ : اى آن كه به دوستانش شيرينى همدمى را چشانده است !

إقبال الأعمال : 349 .

حديث80

امام حسين عليه السلام :

: أنتَ الَّذي أزَلتَ الأَغيارَ عَن قُلوبِ أحِبّائِكَ . . . أنتَ المونِسُ لَهُم حَيثُ أوحَشَتهُمُ العَوالِمُ .

امام حسين عليه السلام _ در دعاى روز عرفه _ : اين تويى كه اغيار را از دل هاى دوستانت زدودى ... و چون جهان ها آنها را وحشت زده كند ، تو همدم آنانى .

إقبال الأعمال : 349 .

حديث81

امام حسين عليه السلام :

الاستِدراجُ مِن اللّه ِ سبحانَهُ لِعَبدِهِ أن يُسبِغَ علَيهِ النِّعَمَ ويَسلُبَهُ الشُّكرَ .

امام حسين عليه السلام : استدراج و مهلت دهى خداوند سبحان به بنده اش اين است كه به او نعمت هاى فراوان دهد و توفيق شكرگزارى را از وى بگيرد.

بحار الأنوار : 78 / 117 / 7.

حديث82

امام حسين عليه السلام :

_ لرجُلٍ قالَ لَهُ : اجلِسْ حتّى نَتَناظَرَ في الدِّينِ _ : يا هذا أنا بَصيرٌ بدِيني مَكشوفٌ علَيَّ هُداي ، فإن كُنتَ جاهِلاً بدِينِكَ فاذهَبْ واطلُبْهُ ، ما لي ولِلمُماراةِ ؟! وإنَّ الشَّيطانَ لَيُوَسوِسُ لِلرّجُلِ ويُناجيهِ ويقولُ : ناظِرِ النّاسَ في الدِّينِ كيلا يَظُنّوا بكَ العَجزَ والجَهلَ !

امام حسين عليه السلام _ به مردى كه گفت : بنشين تا با يكديگر درباره دين مناظره كنيم _ فرمود : اى مرد! من به دين خود آگاهم و راه راست برايم معلوم و روشن است. اگر تو نسبت به دينت آگاهى ندارى برو و آن را تحصيل كن، مرا چه به بحث و مجادله؟ همانا شيطان آدمى را وسوسه مى كند و در گوش او مى خواند و مى گويد : درباره دين با مردم مناظره كن تا فكر نكنند كه تو آدم ناتوان و نادانى هستى!

بحار الأنوار : 2 / 135 / 32.

حديث83

امام حسين عليه السلام :

مالُكَ إن لَم يَكُنْ لَكَ كُنتَ لَهُ،فلا تُبقِ علَيهِ فإنّهُ لا يُبقي علَيكَ ، وكُلْهُ قَبلَ أن يَأكُلَكَ

امام حسين عليه السلام : دارايى تو اگر از آن تو نباشد، تو از آنِ او خواهى بود. پس به آن رحم نكن؛ زيرا كه او به تو رحم نمى كند وپيش از آنكه او تو را بخورد تو آن را بخور!

الدرّة الباهرة : 24 .

حديث84

امام حسين عليه السلام :

_ لابنِ عبّاسٍ _ : لا تَتَكَلَّمَنَّ فيما لا يَعنيكَ فإنّي أخافُ علَيكَ الوِزرَ، ولا تَتكَلَّمَنَّ فيما يَعنيكَ حتّى تَرى لِلكلامِ مَوضِعا .

امام حسين عليه السلام _ به ابن عباس _ فرمود : هرگز سخن بيهوده مگوى؛ زيرا بيم گناه براى تو دارم و سخن سودمند نيز هرگز مگوى، مگر اين كه آن سخن به جا باشد.

بحار الأنوار : 78/127/10.

حديث85

امام حسين عليه السلام :

مَن قَبِلَ عَطاءَكَ فقد أعانَكَ علَى الكَرَمِ .

امام حسين عليه السلام : كسى كه عطاى تو را بپذيرد در بخشندگى به تو كمك كرده است.

الدّرة الباهرة : 24.

حديث86

امام حسين عليه السلام :

القُنوعُ راحَةُ الأبدانِ .

امام حسين عليه السلام : قناعت، مايه آسايش تن است.

بحار الأنوار : 78/128/11.

حديث87

امام حسين عليه السلام :

_ لِرجُلٍ اغتابَ عِندَهُ رجُلاً _ : يا هذا، كُفَّ عنِ الغِيبَةِ؛ فإنّها إدامُ كِلابِ النارِ .

امام حسين عليه السلام _ به مردى كه در حضور ايشان از ديگرى غيبت كرد _ فرمود: اى مرد! دست از غيبت بردار؛ زيرا غيبت خورش سگهاى دوزخ است.

تحف العقول : 245.

حديث88

امام حسين عليه السلام :

إنَّ أعمالَ هذهِ الاُمَّةِ ما مِن صَباحٍ إلّا وتُعرَضُ عَلَى اللّه ِ تَعالى .

امام حسين عليه السلام : هر بامداد اعمال اين امّت بر خداوند متعال عرضه مى شود.

عيون أخبار الرضا : 2 / 44 / 156.

حديث89

امام حسين عليه السلام :

_ لَمّا تَذاكَروا العَقلَ عِندَ مُعاوِيَةَ _ : لا يَكمُلُ العَقلُ إلّا بِاتِّباعِ الحَقِّ ، فقالَ مُعاوِيَةُ : ما في صُدورِكُم إلّا شَيءٌ واحِدٌ .

امام حسين عليه السلام : _ هنگامى كه نزد معاويه سخن از عقل به ميان آمد _ فرمود : عقل به كمال نرسد مگر با پيروى از حق. معاويه گفت: در سينه هاى شما جز يك چيز وجود ندارد.

أعلام الدين : 298.

حديث90

امام حسين عليه السلام :

إنَّ أعفَى النّاسِ مَن عَفا عِندَقُدرَتِهِ .

امام حسين عليه السلام : با گذشت ترين مردم، كسى است كه در زمان قدرت داشتن گذشت كند.

الدرّة الباهرة : 24.

حديث91

امام حسين عليه السلام :

كانَ يُقالُ : لا تَحِلُّ لِعَينٍ مُؤمِنَةٍ تَرَى اللّه َ يُعصى فتَطرِفُ حتّى يُغَيِّرَهُ .

امام حسين عليه السلام : گفته مى شد: بر هيچ چشمِ مؤمنِ به خدا روا نيست كه ببيند خدا نافرمانى مى شود و خود را فرو بندد مگر آن وضع را تغيير دهد.

تنبيه الخواطر : 2/179.

حديث92

امام حسين عليه السلام :

اعلَموا أنَّ المَعروفَ مُكِسبٌ حَمدا ، ومُعقِبٌ أجرا ، فلَو رَأيتُمُ المَعروفَ رَجُلاً لَرَأيتُموهُ حَسَنا جَميلاً يَسُرُّ النّاظِرينَ ويَفوقُ العالَمينَ ، ولَو رَأيتُمُ اللُّؤمَ رَأيتُموهُ سَمِجا قَبيحا مَشوما تَنفِرُ مِنهُ القُلوبُ وتُغَضُّ دُونَهُ الأبصارُ .

امام حسين عليه السلام : بدانيد كه خوبى كردن، ستايش به بار مى آورد و پاداش در پى دارد. اگر خوبى را به صورت مردى ببينيد هر آينه آن را نيكو و زيبا و خوشايند و برتر از همه جهانيان خواهيد ديد و اگر پستى را ببينيد آن را ناهنجار و زشت و بد منظر كه دلها از آن مى گريزد و چشمها به رويش بسته مى شود، خواهيد ديد.

أعلام الدين : 298 .

حديث93

امام حسين عليه السلام :

الصَّمَدُ: الّذي لا جَوفَ لَهُ ، والصَّمَدُ : الّذي قَدِ انتَهى سُؤدَدُهُ ، والصَّمَدُ الّذي

لا يَأكُلُ ولا يَشرَبُ ، والصَّمَدُ : الّذي لا يَنامُ ، والصَّمَدُ : الدّائمُ الّذي لَم يَزَلْ ولا يَزالُ .

امام حسين عليه السلام : صمد، كسى است كه ميانْ تهى[ممكن الوجود] نيست؛ صمد كسى است كه سرورى و مهتريش در اوج است؛ صمد كسى است كه نه مى خورد و نه مى آشامد؛ صمد كسى

است كه نمى خوابد؛ صمد آن مانايى است كه پيوسته بوده و خواهد بود.

التوحيد : 90/3.

حديث94

امام حسين عليه السلام :

_ في الدُّعاءِ _ : إلهي تَرَدُّديفي الآثارِ يُوجِبُ بُعدَ المَزارِ ، فاجمَعْني عَلَيكَ بِخِدمَةٍ تُوصِلُني إلَيكَ ، كَيفَ يُستَدَلُّ عَلَيكَ بِما هُوَ في وُجودِهِ مُفتَقِرٌ إلَيكَ ؟ ! أيَكونُ لِغَيرِكَ مِنَ الظُّهورِ ما لَيسَ لَكَ حتّى يَكونَ هُوَالمُظهِرَ لَكَ ؟! متى غِبتَ حتّى تَحتاجَ إلى دَليلٍ يَدُلُّ عَلَيكَ ؟ ! ... بِكَ أستَدِلُّ عَلَيكَ فَاهْدِني بِنورِكَ إلَيكَ .

امام حسين عليه السلام _ در دعا _ گفت : بار خدايا! سر گرم شدنم به آثار و نشانه ها، موجب دورى زيارتگاه (ديدار خدا) مى شود، پس تمام قواى مرا متوجه كارى كن كه من را به تو برساند. چيزى كه خود در هستى اش نيازمند توست، چگونه تواند دليل و رهنماى بر تو باشد؟! آيا جز تو را ظهورى است كه تو را نيست تا اين كه آنان آشكاركننده تو باشند؟! كى غايب بوده اى تا نياز داشته باشى (راهنمايى) به جايگاه تو راهنمايى كند؟!... به واسطه توست

كه ره به تو مى برم؛ پس، با نور خود مرا به سويت رهنمون شو.

بحار الأنوار : 98/225 .

حديث95

امام حسين عليه السلام :

دِراسَةُ العِلمِ لِقاحُ المَعرِفةِ .

امام حسين عليه السلام : تحصيل دانش، سبب بارورى شناخت است.

بحار الأنوار : 78/128/11 .

حديث96

امام حسين عليه السلام :

إيّاكَ وما تَعتَذِرُ مِنهُ ؛ فإنَّ المُؤمِنَ لا يُسيءُ ولا يَعتَذِرُ ، والمُنافِقَ كُلَّ يَومٍ يُسيءُ ويَعتَذِرُ .

امام حسين عليه السلام : زنهار از كارى كه از آن پوزش بخواهى؛ زيرا مؤمن نه بدى مى كند و نه پوزش مى خواهد و منافق هر روز بدى مى كند و پوزش مى طلبد.

تحف العقول : 248 .

حديث97

امام حسين عليه السلام :

_ في دعاءِ يَومِ عَرَفَةَ _ : اللّهُمّاجعَلْني أخشاكَ كَأنّي أراكَ ، وأسعِدْني بتَقواكَ ، ولا تُشقِني بِمَعصِيَتِكَ .

امام حسين عليه السلام _ در دعاى روز عرفه _ گفت : بار خدايا! كارى كن كه از تو چنان بترسم كه گويى مى بينمت، و باتقوا و ترس از خودت خوشبختم گردان، و با معصيت و نافرمانيت شور بختم مكن .

بحار الأنوار: 98/218/3

حديث98

امام حسين عليه السلام :

_ لَمّا سَألَهُ أبوهُ عنِ السُّؤدُدِ _ : إحشاشُ العَشِيرَةِ ، واحتِمالُ الجَرِيرَةِ .

امام حسين عليه السلام _ در پاسخ به سؤال پدر بزرگوارش از معناى سرورى _ فرمود : كمك كردن به عشيره و به دوش كشيدن خسارتها و جرايم آنها .

بحار الأنوار : 72/194/14 .

حديث99

امام حسين عليه السلام :

صاحِبُ الحاجةِ لَم يُكرِمْ وَجهَهُ عن سُؤالِكَ فَأكرِمْ وَجهَكَ عن رَدِّهِ .

امام حسين عليه السلام : نيازمند با درخواست كردن حرمت خود را نگه نداشته است ، پس تو با نوميد نكردن او آبرو و حرمت خود را نگه دار .

كشف الغمّة : 2/244.

حديث100

امام حسين عليه السلام :

مَن اُحْجِمَ عن الرَّأيِ وعَيِيَتْ بِهِ الحِيَلُ ، كانَ الرِّفقُ مِفتاحَهُ .

امام حسين عليه السلام : هر كه فكرش به جايى نرسد و در چاره يابى درمانَد، ملايمت، كليد [گشايش مشكل ]او باشد .

بحار الأنوار : 78/128/11

حديث101

امام حسين عليه السلام :

مَن طَلَبَ رِضا اللّه ِ بِسَخَطِ الناسِ كَفاهُ اللّه ُ اُمُورَ الناسِ ، ومَن طَلَبَ رِضا الناسِ بِسَخَطِ اللّه ِ ، وَكَلَهُ اللّه ُ إلى النّاسِ .

امام حسين عليه السلام : هركه خشنودى خدا را با ناخشنودى مردم بطلبد ، خداوند او را از امور مردم بى نياز كند و هركه خشنودى مردم را با ناخشنود كردن خدا بجويد ، خداوند او را به مردم واگذارد .

بحار الأنوار: 71/208/17.

حديث102

امام حسين عليه السلام :

إنّ أوصَلَ الناسِ مَن وَصَلَ مَن قَطَعَهُ .

امام حسين عليه السلام : قوى ترين كَس در صله رحم كسى است كه با خويشاوند بريده از خود پيوند برقرار كند .

بحار الأنوار : 74/400/41 .

حديث103

امام حسين عليه السلام :

مَن سَرَّهُ أن يُنسَأ في أجَلِهِ ، ويُزادَ في رِزقِهِ ، فَلْيَصِلْ رَحِمَهُ .

امام حسين عليه السلام : هر كه دوست دارد مرگش به تأخير افتد و روزى اش افزايش يابد ، صله رحم به جاى آورَد .

بحار الأنوار : 74/91/15 .

حديث104

امام حسين عليه السلام :

أكُونُ أوَّلَ مَن يَنشَقُ الأرضُ عَنهُ ، فَأخرُجُ خَرجَةً يُوافِقُ ذلكَ خَرجَةَ أميرِالمؤمنينَ وقيامَ قائِمِنا .

امام حسين عليه السلام : من نخستين كسى هستم كه وقتى زمين شكاف مى خورد از آن بيرون مى آيم و اين همزمان است با رجعت اميرالمؤمنين و قيام قائم ما .

بحار الأنوار : 53/ 62/ 52

حديث105

امام حسين عليه السلام :

لا تَصِفَنَّ لِمَلِكٍ دواءً ، فإن نَفَعَهُ لَم يَحمَدْكَ ، وإن ضَرَّهُ اتَّهَمَكَ .

امام حسين عليه السلام : هرگز براى پادشاه دارو نسخه مكن ؛ زيرا اگر سودمند افتد از تو سپاسگزارى نكند و اگر زيان رساند تو را متّهم سازد .

بحار الأنوار : 75/382/47 .

حديث106

امام حسين عليه السلام :

إنَّ مِن هَوانِ الدنيا على اللّه تعالى أنَّ رَأسَ يحيى بنِ زكريّا اُهدِيَ إلى بَغِيٍّ مِن بَغايا بني إسرائيلَ .

امام حسين عليه السلام : از بى ارزشى و خوارى دنيا نزد خداى متعال است كه سر يحيى بن زكريّا به فاحشه اى بنى اسرائيلى هديه شد .

بحار الأنوار: 44/365

حديث107

امام حسين عليه السلام :

كانَ رَسولُ اللّه ِ صلى الله عليه و آله يَرفَعُ يَدَيهِ إذا ابتَهَلَ ودَعا كَما يَستَطعِمُ المِسكينُ .

امام حسين عليه السلام : رسول خدا صلى الله عليه و آله در هنگام ابتهال و دعا مانند بينوايى كه غذا مى طلبد ، دستانش را بالا مى بُرد .

مكارم الأخلاق : 2/8/1981 .

حديث108

امام حسين عليه السلام :

لَيست العِفَّةُ بِمانِعَةٍ رِزْقا ، ولا الحِرصُ بجالِبٍ فَضْلاً ، وإنَّ الرِّزقَ مَقْسومٌ والأجَلَ مَحتومٌ ، ؤاسْتِعمالُ الحِرصِ طَالبُ المَأْثَمِ .

امام حسين عليه السلام : نه عفّت و مناعت مانع روزى مى شود و نه حرص زدن روزى بيشتر مى آورد ؛ زيرا روزى تقسيم شده و اجل حتمى است و حرص زدن ، طلب گناه است .

أعلام الدين : ص 428 .

حديث109

امام حسين عليه السلام :

ألا إنَّ الحَربَ شَرُّهاذَريعٌ ، وطَعْمُها فَظيعٌ ، فمَن أخَذَ لَها اُهْبَتَها ، واسْتَعدَّلَها عُدَّتَها ، ولَم يألَمْ كُلومَها قَبلَ حُلولِها ، فذاكَ صاحِبُها ، ومَن عاجَلَها قَبلَ أوانِ فُرْصَتِها ، واسْتِبْصارِ سَعيهِ فيها ،فذاكَ قَمِنٌ ألّا يَنْفَعَ قَومَهُ ، وأنْ يُهْلِكَ نَفْسَهُ .

امام حسين عليه السلام : بدانيد كه جنگ، شرّش شتابنده است وطعمش زشت و نفرت انگيز؛ پس، هر كس كه خود را براى آن آماده كند و ساز و برگش را فراهم آورد و پيش از فرا رسيدن هنگامه جنگ، پيكر خود را از زخمهاى آن دردمند نكند جنگ را برده است ؛ اما آن كه پيش از رسيدن فرصت و زمان جنگ وآگاه شدن از توانايى جنگى خود به آن مبادرت ورزد مستحق آن است كه سپاهيان خود را سودى نرساند و خويشتن را نيز به نابودى اندازد .

شرح نهج البلاغة : 3/186 .

حديث110

امام حسين عليه السلام :

_ في الدعاء المنسوب إليه _ : أنتَ الّذيأزَلْتَ الأغْيارَ عن قُلوبِ أحِبّائكَ حتّى لَم يُحِبّوا سِواكَ... ماذا وَجَدَ مَن فَقَدَكَ؟! وما الّذي فَقَد مَن وَجَدكَ؟! لَقد خابَ مَن رَضِيَ دُونَكَ بَدَلاً .

امام حسين عليه السلام _ در دعاى منسوب به ايشان _ : تويى كه اغيار را از دل دوستانت بيرون كردى تا جز تو را دوست ندارند ... آن كه تو را ندارد چه دارد؟ و آن كه تو را دارد چه ندارد؟! آن كه ديگرى را به جاى تو گرفت زيان كرد و باخت.

بحار الأنوار : 98/226/3

حديث111

امام حسين عليه السلام :

مَن جادَ سادَ .

امام حسين عليه السلام : هر كه بخشنده باشد ، آقايى كند.

كشف الغمّة : 2/242 .

حديث112

امام حسين عليه السلام :

إنّ أجْوَدَ النّاسِ مَن أعطى مَن لا يَرجو .

امام حسين عليه السلام : همانا بخشنده ترين مردم ،كسى است كه به آن كه به او چشم اميد نبسته بخشش كند.

كشف الغمّة : 2/242 .

حديث113

امام حسين عليه السلام :

_ سُ_ئِ_لَ عَنِ ال_جَهادِ: سُ_نَّةٌ أو فَ_رِيضةٌ؟ فقالَ عليه السلام _ : الجِهادُ على أرْبَعَةِ أوْجُهٍ : فجِهادانِ فَرْضٌ وجِهادُ سُنَّةٍ لا يُقامُ إلّا مَعَ فَرْضٍ وجِهادُ سُنَّةٍ ، فأمّا أحَدُ الفَرْضَيْنِ فجِهادُ الرَّجُلِ نَفْسَهُ عن مَعاصِي اللّه ِ وهو مِنْ أعْظَمِ الجِهادِ وَمُجاهَدَةُ الّذين يَلُونَكُمْ مِنَ الكُفّارِ فَرْضٌ . وأمّا الجِهادُ الّذي هو سُنّة لا يُقامُ إلّا مَعَ فَرْض فَإِنَّ مجاهَدَةَ العَدُوِّ فرضٌ على جميع الاُمّة لو تركوا الجهاد لَأَتاهم العَذابُ وهذا هو مِنْ عذابِ الاُمَّةِ وهُوَ سُنَّةٌ عَلَى الإمامِ وحَدُّهُ أنْ يَأتِيَ العَدُوَّ مَعَ الاُمَّةِ فيجاهِدَهم . وأمّا الجِهادُ الذي هُوَ سُنّةٌ فكُلُّ سُنّةٍ أقامَها الرَّجُلُ وجاهدَ في إقامَتِها وبُلُوغِها وإحيائِها فَالعَمَلُ والسَّعْيُ فيها مِنْ أفضلِ الأَعْمال لِأنَّها إحياءُ سُنَّةٍ وقَدْ قالَ رسولُ اللّه صلى الله عليه و آله : «مَنْ سَنَّ سُنَّةً حَسَنَهً فَلَهُ أجْرُها وأجْرُ مَنْ عَمِلَ بِها إلى يَوْمِ القِيامَةِ مِنْ غَيْرِ أن يَنْقُصَ مِنْ أجُورِهِم شَيْئا»

امام حسين عليه السلام _ در پاسخ به اين پرسش كه جهاد سنّت (پيامبر) است يا فريضه (الهى) ؟ _ : جهاد چهارگونه است : دو گونه آن فريضه (الهى) است و گونه ديگر سنّتى است كه جز به فريضه بدان دست نيازند و يك جهاد نيز (تنها) سنّت است . امّا آن دو جهاد كه فريضه اند : يكى جهادِ

آدمى با نَفْسِ خويش است در بازداشتن نَفْس از نافرمانى هاى نسبت به خدا ، كه بزرگترين جهاد است ، و ديگرى پيكار (و جهاد) با كافرانى كه هم مرز شمايند كه آن نيز فريضه است . امّا آن جهاد كه سنّتى است كه جز به فريضه بدان دست نيازند ، جهاد با دشمن است كه بر تمامِ امّت واجب است و اگر آن جهاد را ترك كنند ، بر آنها عذاب درآيد و اين عذاب تمامِ امّت را در برگيرد و آن جهاد ، بر امامْ سنّت است و تعريفش آن است كه امام با امّت بر سرِ دشمن تازد و با دشمنان جهاد كند . امّا جهادى كه فقط سنّت است ، برپا داشتن هر سنّتِ (نَبَوى) است كه انسان بر پاى دارد و در برپا نگهداشتن و برآوردن و زنده كردن آن مبارزه كند . پس سعى و عمل در راه آن بهترين اعمال است زيرا زنده داشتنِ سنّت است، و پيامبر خدا صلى الله عليه و آله فرمود : «هركس سنّت و قانونِ نيكى را بنيان گذارد ، پاداشش از آنِ اوست و نيز از ثواب همه آنان كه تا روز قيامت بدان عمل مى كنند بهره مى برد بى آنكه از ثواب خودِ آنان چيزى كاسته شود.»

تحف العقول : 243 .

حديث114

امام حسين عليه السلام :

_ مِن كَلامِهِ يَومَ عاشوراءَ _ : لا وَاللّه ِلا أُعطيكُم بِيَدي إعطاءَ الذَّليلِ وَلا أُفِرُّ فِرارَ العَبيدِ .

امام حسين عليه السلام _ در بخش ديگرى از سخنانش در روز عاشورا _ فرمود : به خدا سوگند ،

نه دست ذلّت و خوارى به شما مى دهم و نه چونان بردگان مى گريزم .

الإرشاد : 2 / 98 .

حديث115

امام حسين عليه السلام :

_ مِن كَلامِهِ يَومَ عاشوراءَ _ : ألا وَإنَّ الدَّعيَّ ابنَ الدَّعيِّ قَد رَكَّزَ بَينَ اثنَتينِ بَينَ السُلَّهِ وَالذِلَّةِ وَهَيهاتَ مِنّا الذِلَّةُ يَأبى اللّه ُ ذلك لَنا وَرَسولُهُ وَالمُؤمِنونَ وَحُجورٌ طابَت وَطَهُرَت وَأنوفُ حَميَّةٍ وَنُفوسُ أبيَّةٍ مِن أن تُؤثِرَ طاعَةَ اللِئامِ عَلى مَصارِعِ الكِرامِ .

امام حسين عليه السلام _ در بخشى از سخنانش در روز عاشورا _ فرمود : هان ! اين حرامزاده پسر حرامزاده مرا ميان دو چيز مخيّر كرده است : ميان شمشير و تن دادن به خوارى . و هيهات كه ما تن به ذلّت و خوارى دهيم . خدا و رسول او و مؤمنان و دامنهاى پاك و مطهّر[ى كه ما در آن پرورش يافته ايم] و دلهاى غيرتمند و جانهاى بزرگمنش ، اين را بر ما نمى پذيرند كه فرمانبرى از فرومايگان را بر مرگ شرافتمندانه ترجيح دهيم .

اللهوف : 97 .

حديث116

امام حسين عليه السلام :

دَخَلتُ عَلى رسولِ اللّه ِ صلى الله عليه و آله وَعِندَهُ أبي ابنُ كَعبٍ ، فَقالَ لي رسولُ اللّه ِ صلى الله عليه و آله مَرحَبا بِكَ يا أبا عَبدِاللّه ِ ، يا زَينَ السَمَواتِ وَالأرَضينَ ، قالَ لَهُ أبَيٌّ : وَكَيفَ يَكونُ يا رسولَ اللّه ِ صلى الله عليه و آله زَينُ السَّماواتِ وَالأرَضينَ أحَدٌ غَيرُكَ ؟! قالَ : يا أبَيُّ وَالَّذي بَعَثَني بِالحَقِّ نَبيّا إنَّ الحُسَينَ بنَ عَليٍّ في السَّماءِ أكبَرُ مِنهُ في الأرضِ ، وَإنَّهُ لَمَكتوبٌ عَن يَمينِ عَرشِ اللّه ِ عزّ وجلّ : مِصباحُ هُدىً وَسَفينَةُ نَجاةٍ وَإمامٌ غَيرُ وَهنٍ وَعِزٌّ وَفَخرٌ وَعَلَمٌ وَذُخرٌ .

امام

حسين عليه السلام : بر رسول خدا صلى الله عليه و آله وارد شدم . ابن ابى كعب در خدمت ايشان بود . پيامبر خدا صلى الله عليه و آله به من فرمود : خوش آمدى اى ابا عبداللّه ، اى زيور آسمانها و زمينها ! اُبىّ به پيامبر عرض كرد : اى رسول خدا ! چگونه ممكن است كسى غير از شما زيور آسمانها و زمينها باشد ؟ ! پيامبر فرمود : اى ابىّ ! سوگند به آن كسى كه بحق مرا به پيامبرى برانگيخت ، مقام و منزلت حسين بن على در آسمان ، بالاتر از منزلت او در زمين است . در سمت راست عرش خداوند عز و جل نوشته شده است : [حسين ]چراغ هدايت و كشتى نجات و امامى سستى ناپذير ، با عزّت، افتخارآفرين، راهنما، و ذخيره[اى گرانبها ]است .

عيون أخبار الرضا : 1 / 59 / 29 .

حديث117

امام حسين عليه السلام :

_ في كتابهِ إلى أهلِ الكوفةِ _ : فَلَعَمْري ، ما الإمامُ إلّا الحاكمُ بالكِتابِ ، القائمُ بالقِسْطِ، الدّائنُ بِدِينِ الحَقِّ ، الحابِسُ نَفْسَهُ على ذاتِ اللّه ِ .

امام حسين عليه السلام _ در نامه اش به كوفيان _ نوشت : به جان خودم سوگند، امام و پيشوا كسى نيست مگر آن كه بر اساس كتاب خدا حكومت كند، عدل و داد را بر پا دارد، پايبند دين حق باشد و خود را وقف در راه خدا كند.

الإرشاد : 2 / 39 .

حديث118

امام حسين عليه السلام :

_ لَمّا سُئل عَن مَعرفةِ اللّه ِ _ : مَعرفةُ أهلِ كُلِّ زمانٍ إمامَهُمُ الّذي يَجِبُ عَلَيهِمْ طاعَتُهُ .

امام حسين عليه السلام _ هنگامى كه از ايشان درباره شناخت خدا سؤال شد _ فرمود : [يعنى] شناخت مردم هر زمان نسبت به امامى كه اطاعتش بر آنان واجب است.

بحار الأنوار : 23 / 83 / 22 .

حديث119

امام حسين عليه السلام :

إنّ أوْصَلَ النّاسِ مَن وَصَلَ مَن قَطَعَهُ .

امام حسين عليه السلام : قويترين فرد در ايجاد ارتباط كسى است كه با كسى كه از او بريده رابطه برقرار كند.

بحار الأنوار: 78/121/4.

حديث120

امام حسين عليه السلام :

إنَّ شيعَتَنا مَنْ سَلِمَتْ قُلوبُهُمْ مِنْ كُلِّ غِشٍّ وَ غِلٍّ وَ دَغَلٍ؛

بى گمان شيعيان ما، دل هايشان از هر خيانت، كينه، و فريبكارى پاك است.

بحار الأنوار، ج 68، ص 156، ح 11.

حديث121

امام حسين عليه السلام :

كانَ صلي الله عليه و آله ... لايَحْسَبُ اَحَدٌ مِنْ جُلَسائِهِ اَنَّ اَحَدا اَكْرَمُ عَلَيْهِ مِنْهُ؛

پيامبر صلي الله عليه و آله، چنان با هم نشينان رفتار مى نمودند كه هيچ يك از آنان گمان نمى كرد كسى نزد آن حضرت از وى گرامى تر باشد.

عيون أخبار الرضا7، ج 2، ص 284.

حديث122

امام حسين عليه السلام :

اَ يُّهَا النّاسُ! نافِسوا فِى الْمَكارِمِ وَ سارِعوا فِى الْمَغانِمِ وَ لاتَحْتَسِبوا بِمَعْروفٍ لَمْ تَجْعَلوا ... ؛

اى مردم! در خوبى ها، با يكديگر رقابت كنيد و در كسب غنائم (بهره گرفتن از فرصت ها)، شتاب نماييد و كار نيكى را كه در انجامش شتاب نكرده ايد، به حساب نياوريد.

بحار الأنوار، ج 78، ص 121، ح 4.

حديث123

امام حسين عليه السلام :

اِعْمَلْ عَمَلَ رَجُلٍ يَعْلَمُ اَنَّهُ مَاْخوذٌ بِالاَْجْرامِ مَجْزىٌّ بِالاِْحْسانِ؛

همانند كسى كار كن كه مى داند به خاطر بدى ها، بازخواست مى شود و به خاطر نيكى ها، پاداش مى گيرد.

كنز الفوائد، ج 1، ص 32.

حديث124

امام حسين عليه السلام :

لايَكْمُلُ الْعَقْلُ اِلاّ بِاتِّباعِ الْحَقِّ؛

عقل، جز با پيروى از حقّ، كامل نمى شود.

أعلام الدين، ص 298.

حديث125

امام حسين عليه السلام :

اِنَّ شيعَتَنا، مَنْ سَلِمَتْ قُلوبُهُمْ مِنْ كُلِّ غِشٍّ وَ غِلٍّ وَ دَغَلٍ؛

بى گمان، شيعيان ما، دل هايشان از هر خيانت، كينه، و فريبكارى، پاك است.

بحار الأنوار، ج 68، ص 156، ح 11.

حديث126

امام حسين عليه السلام :

شُكْرُكَ لِنِعْمَةٍ سالِفَةٍ، يَقْتَضى نِعْمَةً آنِفَةً؛

شكر تو بر نعمت گذشته، زمينه ساز نعمت آينده است.

نزهة الناظر، ص 80.

حديث127

امام حسين عليه السلام :

مَنْ عَبَدَ اللّهَ حَقَّ عِبادَتِهِ آتاهُ اللّهُ فَوْقَ اَمانيهِ وَ كِفايَتِهِ؛

هر كس خدا را چنان كه حقّ عبادت اوست، عبادت كند، خداوند، بيش از آرزوها و نيازش به او عطا مى نمايد.

بحار الأنوار، ج 71، ص 184.

حديث128

امام حسين عليه السلام :

اِتَّخِذُوا عِنْدَ الْفُقَراءِ اَيادىَ فَاِنَّ لَهُمْ دَوْلَةٌ يَوْمَ الْقيامَةِ؛

(با نيكى و كمك به نيازمندان) نزد آنان جايگاهى براى خود بيابيد كه آنان روز قيامت مقام و منزلتى دارند.

كنز العمّال، ح 16582.

حديث129

امام حسين عليه السلام :

: اُوصيكُما وجَميعَ وُلدي وأهلي ومَن بَلَغَهُ كِتابي بِتَقوَى اللّه ِ ونَظمِ أمرِكُم .

امام على عليه السلام _ در سفارش به امام حسن و امام حسين8 هنگامى كه ابن ملجم ، كه نفرين خدا بر او باد ، به او ضربت زد _ : من ، به شما و همه فرزندان و خاندانم و كسانى را كه نامه من بدانان مى رسد ، به پروا كردن از خدا و نظم در كارها سفارش مى كنم .

نهج البلاغة : الكتاب 47 .

حديث130

امام حسين عليه السلام :

المَكارِمُ عَشرٌ ، فَإِنِ استَطَعتَ أن تَكونَ فيكَ فَلتَكُن ، فَإِنَّها تَكونُ فِي الرَّجُلِ ولا تَكونُ في وَلَدِهِ ، وتَكونُ فِي الوَلَدِ ولا تَكونُ في أبيهِ ، وتَكونُ فِي العَبدِ ولا تَكونُ فِي الحُرِّ .

قيلَ : وما هُنَّ؟

قالَ: صِدقُ البَأسِ(/ اليأس) ، وصِدقُ اللِّسانِ، وأداءُ الأَمانَةِ، وصِلَةُ الرَّحِمِ، و إقراءُ الضَّيفِ ، و إطعامُ السّائِلِ ، وَالمُكافَأَةُ عَلَى الصَّنائِعِ ، وَالتَّذَمُّمُ لِلجارِ ، وَالتَّذَمُّمُ لِلصّاحِبِ ، ورَأسُهُنَّ الحَياءُ .

الكافى _ به نقل از حسين بن عطيه _ : از امام صادق عليه السلام فرمود : «كرامت ها[ى اخلاقى] ده تاست . اگر توانستى آنها را در خود فراهم آورى ، چنان كن . اين خصلت ها ممكن است در مرد باشد و در فرزندش نباشد ، يا در فرزند باشد و در پدرش نباشد ، يا در برده باشد و در شخص آزاد نباشد» .

گفته شد : اين خصلت ها كدام اند؟

فرمود : «پايمردى در نبرد ،

راستْ گفتارى ، امانتدارى ، صله رَحِم ، ميهمان نوازى ، اطعام فقير ، جبران نيكى ها ، رعايت حقوق همسايه و دفع ضرر از رفيق ؛ و برترين آنها حياست» .

الكافي : ج 2 ص 55 ح 1 .

حديث131

امام حسين عليه السلام :

: در شبى تاريك و ابرى كه طواف ، خلوت بود و زائران به خواب رفته بودند و چشم ها را خواب ربوده بود ، با على بن ابى طالب عليه السلام در طواف بودم . در اين هنگام ، صداى حزن آلود دل شكسته اى به گوش مى رسيد كه با دلى آكنده از درد ، [از خداى غفّار ، ]فريادرسى مى طلبيد و پناه مى جست و رحمت مى خواست و مى گفت :

اى آن كه دعاى درماندگان در تاريكى ها را به اجابت مى رسانى!/

اى آن كه زيان و گرفتارى بيمارى ها را برطرف مى سازى!

ميهمانان تو ، گرداگرد كعبه ، مى خوابند و بيدار مى شوند/

تو را مى خوانند ، در حالى كه چشم تو _ اى پاينده _ به خواب نمى رود .

با بخشندگى ات ، با بهترين گذشت ، از گناهانم درگذر/

اى آن كه همه خلايق در حرم امنش تنها به او [اميدوارند و به او] اشاره دارند .

اگر گنهكاران ، عفو تو را در نيابند/

پس چه كسى نعمت [رحمت و عفو] خود را بر آنان ببخشايد؟!

پدرم (اميرمؤمنان) به من فرمود : «اى ابا عبد اللّه ! آيا به اين شخص كه داد از گناهانش دارد و از پروردگارش دادخواهى

مى كند ، گوش سپردى؟» .

گفتم : بله ، شنيدم .

فرمود : «از پى او برو . شايد او را ببينى» .

پس در آن تاريكى شب ، دست [به اين سو و آن سو] مى ماليدم و در ميان خفتگان مى گشتم . همين كه بين رُكن و مقام رسيدم ، شخصى ايستاده بر من نمودار شد. دقّت كردم، دريافتم كه هموست كه به نماز ايستاده است. گفتم: سلام بر تو اى بنده خدا كه به گناهان خود ، اعتراف دارى و در پىِ گذشت و آمرزش و

پناه خداوندى! تو را به خدا ، فرا خوانى پسر عموى پيامبر خدا را اجابت كن .

با شتاب ، سجده و تشّهد و سلام نماز را به پايان برد و بى آن كه سخنى گويد ، [برخاست و] با دست به من اشاره نمود كه پيش بيفت .

پيش افتادم و او را به حضور اميرمؤمنان آورده ، گفتم : اين ، همان مرد است .

امام عليه السلام بر او نگريست كه جوانى خوش رو و پاكيزه لباس بود . از او پرسيد : «كيستى؟» .

گفت : از برخى قبايل عرب هستم .

پرسيد : «نامت چيست؟» .

گفت : مُنازل شيبانى .

پرسيد : «حالت چگونه است؟ چرا گريه و استغاثه مى كردى؟» .

گفت : چگونه باشد حال كسى كه به گناه عاقّ ، گرفتار آمده و اكنون ، در تنگى معيشت و در گرو بدبختى و بلاست، آن گونه كه اگر توبه كند، نمى پذيرند؟!

 

پرسيد : «چرا چنين شده اى؟» .

گفت : من در ميان مردم خود ، سرگرم هوس رانى و خوش گذرانى بودم ، نافرمانى حق تعالى را در ماه هاى رجب و شعبان نيز ادامه دادم و از پروردگار مهربان ، نمى ترسيدم . پدرى مهربان و نرم خو داشتم كه مرا از پيشامدهاى ناگوارِ ريشه برانداز روزگار ، برحذر مى داشت و از عِقاب آتش خشم خداوندى مى ترساند و مى گفت : چه قدر نور و تاريكى ، شب ها و روزها ، ماه ها و سال ها ، و فرشتگان بزرگوار ، از دست تو به [ستوه و] فرياد آيند [و تو از خطا و گناه خود برنگردى]؟!

هرگاه در اندرز دادنم اصرار مى ورزيد ، من ، پرخاشگرانه ، او را كتك مى زدم . روزى خواستم قدرى سكّه طلا را كه در خيمه بود ، بردارم و در عيّاشى صرف كنم . پدرم مانع شد و من ، او را آزردم و دستش را پيچاندم و سكّه هاى زر را برداشتم و رفتم . او دستش را به زانو نهاد تا از جاى برخيزد؛ ولى از شدّت درد و ناراحتى نتوانست . پس اين اشعار را سرود :

ميان من و «مُنازل» ، قرابتى پيش آمد /

درست به همان گونه كه طالب باران ، آن را مى طلبد .

او را پروراندم تا نيرومند و بلندقامت گشت /

هرگاه بر مى خاست ، يال او چون يال گوساله بود .

در خردسالى اش هرگاه گرسنه مى شد /

گواراترين خوراك را به او مى دادم .

 

پس همين كه به عُنفوان جوانى رسيد /

زبانش همچون نيزه رُدّينى [دراز و برّان] گشت .

اين چنين ، به ستم مالم را رُبود و دستم را پيچاند /

خدايى كه به او غالب است ، دستش را بپيچاند!

سپس سوگند ياد كرد كه قطعاً به خانه خدا آيد تا از خدا عليه من يارى بطلبد . چندين هفته ، روزه گرفت و چندين ركعت ، نماز گزارد و دعا كرد و بر شترى راهرو ، سوار شد و از دشت ها و بيابان ها و كوه ها گذشت تا در روز حجّ اكبر ، وارد مكّه شد . از شتر پياده شد و رو به خانه خدا آورد . پس از سعى و طواف ، به پرده كعبه آويخت و با التماس و لابه ، نيايش كرد و اين گونه سرود :

اى آن كه حاجيان بر كجاوه ها با منتهاى كوشش خود/

از دورترين سرزمين ها به سوى او مى آيند .

من نيز به سوى تو آمده ام/

اى آن كه [نااميد نمى سازد] كسى را كه او را با لابه و زارى به يگانگى و بى نيازى بخواند .

اين ، مُنازل است كه از نافرمانى (آزُردن) من ، خشنود است/

اى جبّار! حقّ مرا از فرزندم بگير .

تا به يارى تو پهلويش فلج شود/

اى آن كه از هر عيب و نقص ، پاكى و نه خود ، زاده شدى و نه چيزى را زادى!

سوگند به خدايى كه آسمان را افراشت و آب را به جريان انداخت ، دعايش را به پايان نبرده بود كه

اين بلايى كه مى بينى ، بر من نازل شد .

سپس ، پهلوى راست خود را گشود . ديدم فلج شده است .

[و ادامه داد :] سه سال است كه از او مى خواهم تا در همان جا كه نفرينم كرد ، دعايم كند ، و نپذيرفته است ، تا امسال كه بر من منّت نهاد و پذيرفت . پس به اميد عافيت ، او را به شترى لاغر ، سوار كردم و با شتاب و تلاش ، از موطن خود بيرون آمديم . همين كه به منزل اراك و خرابه هاى سرزمين سياك رسيديم ، در شب ، پرنده اى رميد و از صداى آن ، شتر پدرم رَم كرد و او را به زمين افكند و ميان دو سنگ [صدمه ديد و] درگذشت . او را همان جا دفن نمودم . بالاتر از همه اين مصيبت ها اين است كه اكنون در ميان مردم ، شناخته نيستم ، مگر با عنوانِ : «گرفتارِ نفرين پدر!» .

اميرمؤمنان به او فرمود : «لحظه دادرسى ات فرا رسيده است . آيا به تو دعايى را بياموزم كه پيامبر به من آموخت و در آن، اسم اعظم خداى اكبرِ عزيزِ اكرم است؛ اسمى كه خداوند به وسيله آن ، هر كه او را بخواند ، پاسخ مى دهد و هر كه از او

بخواهد ، عطايش مى بخشد و با آن ، اندوه ها را مى گشايد ، ناراحتى ها را برطرف مى سازد، غم ها را مى بَرَد ، بيمارى را بهبود مى بخشد ، شكسته را سامان مى

دهد، فقير را غنى مى كند، قرض ها را مى پردازد، چشم را بر مى گردانَد، گناهان را مى آمرزد، عيب ها را مى پوشاند،و هربيمناك از شيطان سركش و ستمگر سرسخت را امان مى دهد ، و اگر فرمانبردار از خدا ، آن را بر كوه بخواند ، از جايش كَنده مى شود و اگر بر مُرده اى بخواند ، خدا او را زنده مى كند و اگر آن را بر آب بخواند _ در صورتى كه خودْ شيفتگى او را نگيرد _ بر آن راه مى رود؟ پس ، اى مرد! تقواى الهى پيشه ساز كه دلم برايت مى سوزد . خداى سبحان ، بايد از تو صدقِ نيّت ببيند . آن را در [آلودگى به] معصيت نخوان و آن را جز به آن كه در دين تو مورد اطمينان است ، ارزانى مدار . اگر با خلوص نيّت اقدام كنى ، خدا دعايت را مى پذيرد و پيامبر خود ، محمّد صلي الله عليه و آله را در رؤيا مى بينى كه به تو مژده بهشت و اجابت مى دهد» .

امام حسين عليه السلام مى گويد : شادمانى من به فايده دعا بيشتر از شادمانى آن جوان به عافيت خود و آنچه برايش پيش آمده بود ، شد؛ زيرا من پيش از اين ، نه آن را از اميرمؤمنان شنيده بودم ، و نه از آن ، خبرى داشتم .

سپس [پدرم على عليه السلام به من] فرمود : «قلم و كاغذى بياور و آنچه را بر تو املا مى كنم ، بنويس» .

چنين كردم . فرمود

: «بار الها! از تو درخواست مى كنم به نام تو ، به نام خداوند بخشنده مهربان ، اى آن كه شكوهمند و بزرگوارى! ... .» .

مُهج الدعوات _ به نقل از امام حسين عليه السلام _ : در شبى تاريك و ابرى كه طواف ، خلوت بود و زائران به خواب رفته بودند و چشم ها را خواب ربوده بود ، با على بن ابى طالب عليه السلام در طواف بودم . در اين هنگام ، صداى حزن آلود دل شكسته اى به گوش مى رسيد كه با دلى آكنده از درد ، [از خداى غفّار ، ]فريادرسى مى طلبيد و پناه مى جست و رحمت مى خواست و مى گفت :

اى آن كه دعاى درماندگان در تاريكى ها را به اجابت مى رسانى!/

اى آن كه زيان و گرفتارى بيمارى ها را برطرف مى سازى!

ميهمانان تو ، گرداگرد كعبه ، مى خوابند و بيدار مى شوند/

تو را مى خوانند ، در حالى كه چشم تو _ اى پاينده _ به خواب نمى رود .

با بخشندگى ات ، با بهترين گذشت ، از گناهانم درگذر/

اى آن كه همه خلايق در حرم امنش تنها به او [اميدوارند و به او] اشاره دارند .

اگر گنهكاران ، عفو تو را در نيابند/

پس چه كسى نعمت [رحمت و عفو] خود را بر آنان ببخشايد؟!

پدرم (اميرمؤمنان) به من فرمود : «اى ابا عبد اللّه ! آيا به اين شخص كه داد از گناهانش دارد و از پروردگارش دادخواهى مى كند ، گوش سپردى؟» .

گفتم : بله

، شنيدم .

فرمود : «از پى او برو . شايد او را ببينى» .

پس در آن تاريكى شب ، دست [به اين سو و آن سو] مى ماليدم و در ميان خفتگان مى گشتم . همين كه بين رُكن و مقام رسيدم ، شخصى ايستاده بر من نمودار شد. دقّت كردم، دريافتم كه هموست كه به نماز ايستاده است. گفتم: سلام بر تو اى بنده خدا كه به گناهان خود ، اعتراف دارى و در پىِ گذشت و آمرزش و

پناه خداوندى! تو را به خدا ، فرا خوانى پسر عموى پيامبر خدا را اجابت كن .

با شتاب ، سجده و تشّهد و سلام نماز را به پايان برد و بى آن كه سخنى گويد ، [برخاست و] با دست به من اشاره نمود كه پيش بيفت .

پيش افتادم و او را به حضور اميرمؤمنان آورده ، گفتم : اين ، همان مرد است .

امام عليه السلام بر او نگريست كه جوانى خوش رو و پاكيزه لباس بود . از او پرسيد : «كيستى؟» .

گفت : از برخى قبايل عرب هستم .

پرسيد : «نامت چيست؟» .

گفت : مُنازل شيبانى .

پرسيد : «حالت چگونه است؟ چرا گريه و استغاثه مى كردى؟» .

گفت : چگونه باشد حال كسى كه به گناه عاقّ ، گرفتار آمده و اكنون ، در تنگى معيشت و در گرو بدبختى و بلاست، آن گونه كه اگر توبه كند، نمى پذيرند؟!

پرسيد : «چرا چنين شده اى؟» .

گفت :

من در ميان مردم خود ، سرگرم هوس رانى و خوش گذرانى بودم ، نافرمانى حق تعالى را در ماه هاى رجب و شعبان نيز ادامه دادم و از پروردگار مهربان ، نمى ترسيدم . پدرى مهربان و نرم خو داشتم كه مرا از پيشامدهاى ناگوارِ ريشه برانداز روزگار ، برحذر مى داشت و از عِقاب آتش خشم خداوندى مى ترساند و مى گفت : چه قدر نور و تاريكى ، شب ها و روزها ، ماه ها و سال ها ، و فرشتگان بزرگوار ، از دست تو به [ستوه و] فرياد آيند [و تو از خطا و گناه خود برنگردى]؟!

هرگاه در اندرز دادنم اصرار مى ورزيد ، من ، پرخاشگرانه ، او را كتك مى زدم . روزى خواستم قدرى سكّه طلا را كه در خيمه بود ، بردارم و در عيّاشى صرف كنم . پدرم مانع شد و من ، او را آزردم و دستش را پيچاندم و سكّه هاى زر را برداشتم و رفتم . او دستش را به زانو نهاد تا از جاى برخيزد؛ ولى از شدّت درد و ناراحتى نتوانست . پس اين اشعار را سرود :

ميان من و «مُنازل» ، قرابتى پيش آمد /

درست به همان گونه كه طالب باران ، آن را مى طلبد .

او را پروراندم تا نيرومند و بلندقامت گشت /

هرگاه بر مى خاست ، يال او چون يال گوساله بود .

در خردسالى اش هرگاه گرسنه مى شد /

گواراترين خوراك را به او مى دادم .

پس همين كه به عُنفوان جوانى رسيد /

زبانش همچون

نيزه رُدّينى [دراز و برّان] گشت .

اين چنين ، به ستم مالم را رُبود و دستم را پيچاند /

خدايى كه به او غالب است ، دستش را بپيچاند!

سپس سوگند ياد كرد كه قطعاً به خانه خدا آيد تا از خدا عليه من يارى بطلبد . چندين هفته ، روزه گرفت و چندين ركعت ، نماز گزارد و دعا كرد و بر شترى راهرو ، سوار شد و از دشت ها و بيابان ها و كوه ها گذشت تا در روز حجّ اكبر ، وارد مكّه شد . از شتر پياده شد و رو به خانه خدا آورد . پس از سعى و طواف ، به پرده كعبه آويخت و با التماس و لابه ، نيايش كرد و اين گونه سرود :

اى آن كه حاجيان بر كجاوه ها با منتهاى كوشش خود/

از دورترين سرزمين ها به سوى او مى آيند .

من نيز به سوى تو آمده ام/

اى آن كه [نااميد نمى سازد] كسى را كه او را با لابه و زارى به يگانگى و بى نيازى بخواند .

اين ، مُنازل است كه از نافرمانى (آزُردن) من ، خشنود است/

اى جبّار! حقّ مرا از فرزندم بگير .

تا به يارى تو پهلويش فلج شود/

اى آن كه از هر عيب و نقص ، پاكى و نه خود ، زاده شدى و نه چيزى را زادى!

سوگند به خدايى كه آسمان را افراشت و آب را به جريان انداخت ، دعايش را به پايان نبرده بود كه اين بلايى كه مى بينى ، بر من نازل شد

.

سپس ، پهلوى راست خود را گشود . ديدم فلج شده است .

[و ادامه داد :] سه سال است كه از او مى خواهم تا در همان جا كه نفرينم كرد ، دعايم كند ، و نپذيرفته است ، تا امسال كه بر من منّت نهاد و پذيرفت . پس به اميد عافيت ، او را به شترى لاغر ، سوار كردم و با شتاب و تلاش ، از موطن خود بيرون آمديم . همين كه به منزل اراك و خرابه هاى سرزمين سياك رسيديم ، در شب ، پرنده اى رميد و از صداى آن ، شتر پدرم رَم كرد و او را به زمين افكند و ميان دو سنگ [صدمه ديد و] درگذشت . او را همان جا دفن نمودم . بالاتر از همه اين مصيبت ها اين است كه اكنون در ميان مردم ، شناخته نيستم ، مگر با عنوانِ : «گرفتارِ نفرين پدر!» .

اميرمؤمنان به او فرمود : «لحظه دادرسى ات فرا رسيده است . آيا به تو دعايى را بياموزم كه پيامبر به من آموخت و در آن، اسم اعظم خداى اكبرِ عزيزِ اكرم است؛ اسمى كه خداوند به وسيله آن ، هر كه او را بخواند ، پاسخ مى دهد و هر كه از او

بخواهد ، عطايش مى بخشد و با آن ، اندوه ها را مى گشايد ، ناراحتى ها را برطرف مى سازد، غم ها را مى بَرَد ، بيمارى را بهبود مى بخشد ، شكسته را سامان مى دهد، فقير را غنى مى كند، قرض ها را مى

پردازد، چشم را بر مى گردانَد، گناهان را مى آمرزد، عيب ها را مى پوشاند،و هربيمناك از شيطان سركش و ستمگر سرسخت را امان مى دهد ، و اگر فرمانبردار از خدا ، آن را بر كوه بخواند ، از جايش كَنده مى شود و اگر بر مُرده اى بخواند ، خدا او را زنده مى كند و اگر آن را بر آب بخواند _ در صورتى كه خودْ شيفتگى او را نگيرد _ بر آن راه مى رود؟ پس ، اى مرد! تقواى الهى پيشه ساز كه دلم برايت مى سوزد . خداى سبحان ، بايد از تو صدقِ نيّت ببيند . آن را در [آلودگى به] معصيت نخوان و آن را جز به آن كه در دين تو مورد اطمينان است ، ارزانى مدار . اگر با خلوص نيّت اقدام كنى ، خدا دعايت را مى پذيرد و پيامبر خود ، محمّد صلي الله عليه و آله را در رؤيا مى بينى كه به تو مژده بهشت و اجابت مى دهد» .

امام حسين عليه السلام مى گويد : شادمانى من به فايده دعا بيشتر از شادمانى آن جوان به عافيت خود و آنچه برايش پيش آمده بود ، شد؛ زيرا من پيش از اين ، نه آن را از اميرمؤمنان شنيده بودم ، و نه از آن ، خبرى داشتم .

سپس [پدرم على عليه السلام به من] فرمود : «قلم و كاغذى بياور و آنچه را بر تو املا مى كنم ، بنويس» .

چنين كردم . فرمود : «بار الها! از تو درخواست مى كنم به نام

تو ، به نام خداوند بخشنده مهربان ، اى آن كه شكوهمند و بزرگوارى! ... .» .

جوان گفت : چون خواب چشمانم را رُبود و پرده تاريك شب ، فرو افتاد ، دستم را با آن دعانوشته بالا بردم و چند بار خدا را به حقّ آن ، خواندم . در مرتبه دوم ، پاسخ شنيدم : «بس است كه خدا را به اسم اعظم او خواندى» . سپس به خواب رفتم . در خواب ، پيامبر خدا را ديدم كه دست خود را بر من كشيد و فرمود : «خداى بزرگ را [براى خود] نگه دار كه تو بر سرنوشت نيك واقع شدى» .

پس بيدار شدم ، در حالى كه شفا يافته بودم .

ر . ك : مفاتيح الجنان ، دعاى «مشلول» .

حديث132

امام حسين عليه السلام :

سَألتُ أبَا الحَسَنِ الرِّضا عليه السلام عَنِ التَّهنِئَةِ بِالوَلَدِ مَتى؟ فَقالَ : إِنَّهُ قالَ : لَمَّا وُلِدَ الحَسَنُ بنُ عَلِيٍّ عليه السلام هَبَطَ جَبرَئيلُ بِالتَّهنِئَةِ عَلَى النَّبِيِّ صلي الله عليه و آلهفِي اليَومِ السّابِعِ ، وأمَرَهُ أن يُسَمِّيَهُ ويُكَنِّيَهُ ويَحلِقَ رَأسَهُ ويَعُقَّ عَنهُ ويَثقُبَ أُذُنَهُ، وكَذلِكَ كانَ حينَ وُلِدَ الحُسَينُ عليه السلام، أتاهُ فِي اليَومِ السّابِعِ فَأَمَرَهُ بِمِثلِ ذلِكَ . قالَ : وكانَ لَهُما ذُؤبَتانِ فِي القَرنِ الأيْسَرِ ، وكانَ الثَّقبُ فِي الأُذُنِ اليُمنى فِي شَحمَةِ الأُذُنِ ، وفِي اليُسرى فِي أعلَى الأُذُنِ ، فَالقُرطُ فِي اليُمنى وَالشَّنفُ

الكافى _ به نقل از حسين بن خالد _ : از امام رضا عليه السلام هنگام تبريك گفتن براى فرزند را پرسيدم . فرمود : «وقتى حسن بن على

عليهماالسلاممتولّد شد ، جبرئيل عليه السلامروز هفتم براى تبريك گفتن بر پيامبر صلي الله عليه و آلهفرود آمد و به ايشان فرمان داد كه نام و كنيه بر او بگذارد و سرش را بتراشد و عقيقه كند و گوشش را سوراخ نمايد . همين گونه بود ، هنگامى كه حسين عليه السلاممتولّد شد . روز هفتم ، نزد ايشان آمد و به همان شكل ، فرمان داد . آنان ، دو گيسو سمت چپ داشتند ؛ سوراخ گوش راست در نرمه گوش بود و سوراخ گوش چپ در بالاى آن . پس قُرط در گوش راست بود و شنف در گوش چپ .

الشَّنْفُ : من حُلِيّ الاُذُن (مجمع البحرين : ج 2 ص 980 «شنف») .

حديث133

امام حسين عليه السلام :

: أُوصيكُما _ وجَميعَ وُلدي وأهلي ومَن بَلَغَهُ كِتابي _ بِتَقوَى اللّه ِ ونَظمِ أمرِكُم.

امام على عليه السلام _ از سفارشش به حسن و حسين عليهماالسلام هنگامى كه ابن ملجم (كه نفرين خدا بر او) به ايشان ضربه زد _ : شما و همه فرزندانم و خانواده ام را و كسى را كه نوشته من به او مى رسد ، به پرواكردن از خداوند و نظم دادن كارها سفارش مى كنم .

نهج البلاغة : الكتاب 47، روضة الواعظين : ص 152.

حديث134

امام حسين عليه السلام :

مَنْ عَرَفَ حَقَّ اَبَوَيْهِ الْأفْضَلَيْنِ: مُحَمَّدٍ وَعَلّىٍ

وَاَطاعَه_ُما حَقَّ طاع_َتِهِ، قي_لَ لَهُ:

تَبَحْبَحْ في اَىِّ جِنانٍ شِئْتَ.

امام حسين عليه السلام فرمود:

كسى كه حق دو پدر برتر (از پدر طبيعى) خود يعنى حضرت محمّد صلي الله عليه و آله و على عليه السلام را بشناسد و آنها را آنطور كه شايسته است اطاعت كند به او گفته مى شود: در هر جاى بهشت كه دوست دارى فرود آى و جاى بگير.

موسوعة كلمات الامام الحسين عليه السلام 590، ح589.

حديث135

امام حسين عليه السلام :

نَحْنُ حِزْبُ اللّه ِ الْغالِبُونَ،

وَعِتْرَةُ رَسُولِ اللّه ِ صلي الله عليه و آلهالاَْقْرَبُونَ، وَاَهْلُ بَيْتِهِ الطَّيِّبُونَ،

وَأَحَدُالثَّقَلَيْنِ الَّذينَ جَعَلَنا رَسُولُ اللّه ِ ثانِىَ كِتابِ اللّه ِ

. . .

امام حسين عليه السلام فرمود:

ما حزب اللّه پيروزيم، و عترت نزديكتر رسول خدا و خاندان پاك اوييم، و ما يكى از دو وزنه سنگينيم كه رسول خدا ما را همتاى كتاب خدا قرار داده است.

احتجاج طبرسى، 229، وسائل الشيعه، ج 18، ص 144.

حديث136

امام حسين عليه السلام :

مَنْ أحَبَّنا لايُحِبُّنا إلاّ لِلّهِ، جِئْنا نَحْنُ وَهُوَ كَهاتَيْنِ _ وَقَدَّرَ بَيْنَ سَبّابَتَيْهِ _ وَمَنْ أَحَبَّنا لايُحِبُّنا إلاّ لِلدُّنْيا، فَإنَّهُ إذا قامَ قائِمُ الْعَدْلِ وَسِعَ عَدْلُهُ الْبِرَّ وَالْفاجِرَ.

امام حسين عليه السلام فرمود:

كسى كه ما را تنها، بخاطر خدا دوست بدارد، ما و او مثل اين دو (اشاره به دو انگشت) مى آييم، و كسى كه ما را بخاطر دنيا هم دوست داشته باشد (باز مفيد است زيرا) هنگامى ك امام زمان عليه السلام ظهور كند، عدالت او شامل خوب و بد مى شود.

محاسن البرقى، ج 1، ص 134 _ بحارالانوار، ج 27، ص 90

حديث137

امام حسين عليه السلام :

اَيُّهَا النّاسُ! اِنَّ اللّه َ جَلَّ ذِكْرُهُ ماخَلَقَ الْعِبادَ اِلاّ لِيَعْرِفُوهُ، فَاِذا عَرَفُوهُ عَبَدُوهُ، فَإذا عَبَدُوهُ اسْتَغْنُوا بِعِبادَتِهِ عَنْ عِبادَةِ ماسِواهُ.

فَقالَ لَهُ رَجُلٌ: يَابْنَ رَسُولِ اللّه ِ بِأَبى أَنْتَ وَاُمّي فَما مَعْرِفَةُ اللّه ِ؟

قالَ: «مَعْرِفَةُ أَهْلِ كُلِّ زَمانٍ إِمامَهُمْ اَلَّذى يَجِبُ عَلَيْهِمْ طاعَتُهُ.»

امام حسين عليه السلام فرمود:

اى مردم! همانا خداى بزرگ بندگان را نيافريده مگر براى آنكه او را بشناسند، وقتى او را شناختند او را پرستش خواهند كرد، هنگامى كه او را پرستش كردند از بندگى غير او بى نياز مى شوند. مردى گفت:

اى فرزند رسول خدا، پدر و مادرم فدايت باد، شناخت خدا چيست؟

فرمود: عبارتست از شناخت مردم هر زمان امامشان را، آن امامى كه اطاعت او بر آنها واجب است.

علل الشرايع، ص 9.

حديث138

امام حسين عليه السلام :

ما كُنّا نَعْرِفُ الْمُنافِقِينَ عَلى عَهْدِ رَسُولِ اللّه ِ صلي الله عليه و آله

اِلاّ بِبُغْضِهِمْ ع_َلي_ّاً وَوُلْ_دَهُ عليه السلام.

امام حسين عليه السلام فرمود:

م_ا زمان رس_ول خدا صلي الله عليه و آله، منافقين را فقط با

دشمنى با على عليه السلام و فرزندان او مى شناختيم.

عيون اخبارالرضا، ج 2، ص 72 _ بحارالانوار، ج 39، ص 302.

حديث139

امام حسين عليه السلام :

مَنْ دَمَعَتْ عَيْناهُ فينا دَمْعَةً بِقَطْرَةٍ

اَعْطاهُ اللّه ُ تَعالى الْجَ_نَّةَ.

امام حسين عليه السلام فرمود:

كسى كه چشمانش قطره اى اشك براى ما بريزد،

خ__داوند بهشت را ب_ه او عطا خواه_د ك_رد.

ينابيع المودة، ص 228.

حديث140

امام حسين عليه السلام :

لَوْلَمْ يَبْقَ مِنَ الدُّنْيا إلاّيَوْمٌ واحِدٌ

لَطَوَّلَ اللّه ُ عَزَّوَجَلَّ ذلِكَ الْيَوْمَ

حَتّى يَخْرُجَ رَجُلٌ مِنْ وُلْدى،

فَيَمْلاَءُها عَدْلاً وَقِسْطاً كَما مُلِئَتْ جَوْراً وَظُلْماً،

كَذلِكَ سَمِعْتُ رَسُولَ اللّه ِ صلي الله عليه و آلهيَقُول.

امام حسين عليه السلامفرمود:

اگر از دنيا بجز يك روز باقى نمانده باشد،

خ_داوند آن روز را ط_ولانى خواه_د ك_رد

تا اينكه مردى از خاندان من ظهور كند،

و دن_يا را پ_ر از ع_دل و داد كند

همانگونه كه از ظلم و ستم پر شده است،

از رسول خدا صلي الله عليه و آله چنين شنيدم.

كمال الدين، ص317 _ بحارالانوار، ج51، ص133.

حديث141

امام حسين عليه السلام :

اتَّ_قِ اللّه َ وَ لا تَدّْعِيَنَّ شَيْئاً يَقُولُ اللّه ُ لَكَ كَذِبْتَ وَفَجَرْتَ فِى دَعْواكَ، إِنَّ شيعَتَنا مَنْ سَلُمَتْ قُلُوبُهُمْ مِنْ كُلِّ غِشٍّ وَغِلٍّ وَدَغَلٍ، وَلكِنْ قُلْ أَنَا مِنْ مَوالِيكُمْ وَمُحِبّيكُمْ.

مردى به امام حسين عليه السلام گفت:

اى فرزند رسول خدا من از شيعيان شمايم، فرمود:

از خدا بترس! چيزى را ادّعا نكن كه خدا بگويدت دروغ گفتى و ادّعاى گزافى كردى، شيعيان ما كسانى اند كه دلهايشان از هر نوع غلّ و غشّ و دغلكارى پاك باشد، ولى تو بگو: من از دوستان و علاقه مندان شمايم.

بحارالانوار، ج 68، ص 156.

حديث142

امام حسين عليه السلام :

لِيَكُنْ كُلُّ امْرِئٍ مِنْكُمْ حِلْساً مِنْ اَحْلاسِ بَيْتِهِ

م_ادامَ هذَا الرَّج_ُلُ حَي_ّاً

فَاِنْ يُهْلَكْ وَاَنْتُمْ أحْ_ياءٌ رَجَوْنا اَنْ يُخَيِّرَاللّه ُ لَنا

وَيُؤْتينا رُشْدَنا وَلا يَكِلَنا اِلى انْفُسِنا،

«اِنَ اللّه َ مَعَ الَّذينَ اتَّقَوا وَالَّذينَ هُمْ مُحْسِنُون.»َ

امام حسين عليه السلام فرمود:

هريك از شما تا زمانى كه اين مرد (معاويه) زنده است خانه نشين در خانه خودش باشد (يعنى حركتى نكند) پس وقتى كه او به هلاكت رسيد و شما زنده بوديد اميد است كه خداوند رشد و رستگارى را براى ما برگزيند و ما را بخودمان وامگذارد،

(همانطور كه در قرآن وعده فرموده است كه)

خدا با كسانى است كه تقوا پيشه كنند

و كار نيكو انجام دهند.

_ نحل، 128

حديث143

امام حسين عليه السلام :

اِنّا لِلّهِ وَاِنّا اِلَيْهِ راجِعُونَ وَعَلَى الاِْسْلامِ الْسَّلامُ

اِذ قَدْ بُلِيَتِ الاُْمَّةُ بِراعٍ مِثْلَ يَزيدَ،

وَلَقَدْ سَمِعْتُ رَسُولَ اللّه ِ صلي الله عليه و آلهيَقُولُ:

اَلْخِلافَةُ مُحَرَّمَةٌ عَلى آلِ اَبى سُفيانَ.

امام حسين عليه السلام(در پاسخ به پيشنهاد مروان بن حكم كه با يزيد بيعت كن) فرمود:

در اين ص_ورت بايد گفت: انا للّه و انا اليه راجعون و فاتحه اسلام را خواند زيرا امّت اسلام گرفتار چوپانى همانند يزيد شده است و من خودم از رسول خدا صلي الله عليه و آله شنيدم كه مى فرمود:

خ_لافت بر آل ابوس_فيان ح_رام است.

موسوعة كلمات الامام الحسين عليه السلام 285، ح252.

حديث144

امام حسين عليه السلام :

أَلا وَاِنَّ الدَّعِ_ىَّ ابْنَ الدَّعِ_ىِّ ق_َدْ تَرَكَنى

بَيْنَ السِلَّةِ وَالذِّلَةِ، وَهَيْهاتَ لَهُ ذلِكَ مِنّى!

هَيْ_هاتَ مِنَّ_االذِّلَّ_ةِ!!

أَبَى اللّه ُ ذلِكَ لَنا وَرَسُولُهُ وَالْمُؤْمِنُونَ

وَ ح_ُج_ُورٌ طَهُرَتْ وَ ج_ُدُودٌ طابَتْ،

اَنْ يُؤْثِرَ طاعَةَ اللِّئامِ عَلى مَصارِعِ الْكِرامِ.

امام حسين عليه السلام(در روز عاشورا) فرمود:

آگاه باشيد اين حرام زاده پسر حرام زاده ما را ميان شمشير كشيده و خوارى (بيعت) قرار داده ولى خوارى و ذلّت از ما بدور است، ما و ذلّت هرگز!!

خداوند و پيامبرش و مؤمنان و دامنهاى پاك و دودمان پاكيزه براى ما نپسنديدند كه فرمان بردارى از پست فطرتان را بر جنگ با عزّت برگزينيم .

موسوعة كلمات الامام الحسين عليه السلام 425، ح412.

حديث145

امام حسين عليه السلام :

مَوْتٌ في عِزٍّ خَيْرٌ مِنْ حَياةٍ في ذُلٍّ

 

اَلْمَوْتُ اَوْلى مِنْ رُكُوبِ الْعارِ

وَالْعارُ اَوْلى مِنْ دُخُولِ النّارِ

امام حسين عليه السلام(روز عاشورا) فرمود:

م_رگ با ع_زّت از زندگى ذلي_لانه ب_رتر اس_ت.

مرگ برتر از همراه شدن با عار و خوارى است

و خوارى از ورود در آتش برتر است

موسوعة كلمات الامام الحسين عليه السلام 499، ح289.

حديث146

امام حسين عليه السلام :

وَيْحَكُمْ يا شِيعَةَ آلِ اَبى سُفْيانَ،

اِنْ لَمْ يَكُنْ لَكُمْ دِيْنٌ وَكُنْتُمْ لاتَخافُونَ الْمَعادَ

فَكُونُوا اَحْ_راراً فِى دُنْي_اكُمْ.

امام حسين عليه السلام فرمود:

واى ب_ر ش_مااى پي_روان آل س_فيان،

اگر دين نداريد و از روز قيامت نمى ترسيد،

پس حداقلّ در دنياى خودتان آزادمرد باشيد.

بحارالانوار، ج 45، ص 51 _ مقتل خوارزمى، ج 2، ص 33.

حديث147

امام حسين عليه السلام :

لَيْسَ شَأْنى شَأنُ مَنْ يَخافُ الْمَوْتَ، ما أَهْوَنَ الْمَوْتِ عَلى سَبيلِ نَيْلِ الْعِزِّ وَاِحْياءِ الْحَقِّ، لَيْسَ الْمَوْتُ في سَبيلِ الْعِزِّ اِلاّ حَياةً خالِدَةً وَلَيْسَتِ الْحَياةُ مَعَ الذُّلِّ اِلاَّالْمَوْتَ الَّذى لاحَياةَ مَعَهُ، اَفَبِالْمَوْتِ تُخَوِّفُنى...

وَهَلْ تَقْدِرُونَ عَلى أَكْثَرِ مِنْ قَتْلى؟!

مَرْحَباً بِالْقَتْلِ فيسَبيلِ اللّه ِ، وَلكِنَّكُمْ لاتَقْدِروُنَ عَلى هَدْمِ مَجْدى وَمَحْوِ عِزّى وَشَرَفى.

امام حسين عليه السلامفرمود:

جايگاه من جايگاه كسى كه از مرگ بترسد نيست مرگ در راه عزّت و احياى حقّ چقدر پيش من آسان است، مرگ در راه عزّت چيزى جز حيات جاودانه نيست و زندگى با ذلّت جز مرگ و نيستى كه هيچ حياتى همراه ندارد نيست، آيا مرا با مرگ مى ترسانيد.

آيا بيش از كشتن من مى توانيد؟

آفرين به مرگ در راه خدا، ولى شما نمى توانيد شكوه مرا نابود كنيد و عزّت و شرافتم را از بين ببريد.

كلمات الامام الحسين عليه السلام، 360، ح 348

حديث148

امام حسين عليه السلام :

هُوَ اَنْ تَخْرُجَ مِنْ بَيْتِكَ، فَلا تُلْقِىَ اَحَداً

اِلاّ رَأَيْتَ لَهُ الْفَضْلَ عَلَيْكَ.

از امام حسين عليه السلاممعناى ادب را پرسيدند؟ امام عليه السلام فرمود:

ادب عبارتست از اينكه وقتى كه از خانه خارج مى شوى

به هركسى برخورد مى كنى او را برتر از خود بينى.

(يعنى هميشه ديگران را از خود بهتر بينى

و احترام آنها را نگهدارى)

ديوان الامام الحسين عليه السلام، ص99،

و موسوعة كلمات الامام الحسين عليه السلام، 910.

حديث149

امام حسين عليه السلام :

خَمْسٌ مَنْ لَمْ تَكُنْ فِيهِ، لَمْ يَكُنْ فِيهِ كَثيرُ مُسْتَمْتَعٍ:

اَلْعَقْلُ، وَالدّينُ وَالْأَدَبُ، وَالْحَياءُ، وَحُسْنُ الْخُلْقِ.

امام حسين عليه السلام فرمود:

پن_ج چيز است اگر در انس_ان نباشد، در او به_ره زيادى نخ_واهد بود:

1_ عقل 2 _ دين 3 _ ادب 4 _ حيا 5 _ خوش اخلاقى.

حياة الامام الحسين عليه السلام، ج 1، ص 181.

حديث150

امام حسين عليه السلام :

لا اَفْلَحَ قَوْمِ اشْتَرَوْا مَرْضاةَ الْمَخْلُوقِ

بِسَ_خَطِ الْخ_الِقِ.

امام حسين عليه السلام فرمود:

ملّتى كه خشنودى مردم را با خشم خدا

معامله كند هرگز رستگار نخواهد شد.

عوالم، ج 17، ص 234 _ مقتل خوارزمى، ج 1، ص 239.

حديث151

امام حسين عليه السلام :

اَلصِّدْقُ عِزٌّ، وَالْكِذْبُ عَجْزٌ، وَالسِّرُّ اَمانَةٌ،

وَالْجِوارُ قَرابَةٌ، وَالْمَعُونَةُ صَداقَةٌ، وَالْعَمَلُ تَجْرِبَةٌ.

امام حسين عليه السلام فرمود:

راستگويى بزرگوارى است و دروغگويى ناتوانى،

رازدارى امانت است، و همسايگى خويشاوندى

و كمك كردن صداقت است و كار، تجربه.

تاريخ يعقوبى، ج 2، ص 246.

حديث152

امام حسين عليه السلام :

لِلسَّلامِ سَبْ_عُونَ حَسَنَةً

تِسْعٌ وَسِتُّونَ لِلْمُبْتَدِى وَواحِدَةٌ لِلرّادِّ.

امام حسين عليه السلام فرمود:

سلام، هفتاد حسنه دارد،

شصت و نه حسنه براى سلام كننده

و يكى براى پاسخ دهنده است.

تحف العقول، ص 177 _ بحارالانوار، ج 78، ص 120.

حديث153

امام حسين عليه السلام :

اَلسَّلامُ قَبْلَ الْكَلامِ عافاكَ اللّه ُ،

ثُمَّ قالَ عليه السلام : لاتَأْذَنُوا لِأَحَدٍ حَتّى يُسَلِّمَ.

امام حسين عليه السلام در جواب كسى كه ابتدا احوالپرسى كرد فرمود:

سلام قبل از گفتار است، خدا به تو عافيت دهد،

سپس فرمود:

اجازه ندهيد به كسى (سخن بگويد) تا اينكه سلام كند.

تحف العقول، 175.

حديث154

امام حسين عليه السلام :

مَنْ سَرَّهُ أَنْ يُنْسَأَ فِى أَجَلِهِ

وَيُزادَ فى رِزْقِهِ فَلْيَصِلْ رَحِمَهُ.

امام حسين عليه السلام فرمود:

كسى كه خرسند مى شود اجلش به تأخير افتد

و رزقش زياد شود (دوست دارد چنين شود)

پس ص_له رح_م انج_ام ده_د.

عيون اخبار الرضا، ج 2، ص 48 _ بحارالانوار، ج 74، ص 91.

حديث155

امام حسين عليه السلام :

اِنَّ قَوْماً عَبَدُوا اللّه َ رَغْبَةً فَتِلْكَ عِبادَةُ التُّجّارِ،

وَاِنَّ قَوْماً عَبَدُوا اللّه َ رَهْبَةً فَتِلْكَ عِبادَةُ الْعَبيدِ،

وَاِنَّ قَوْماً عَبَدُوا اللّه َ شُكْراً فَتِلْكَ عِبادَةُ الاَْحْرارِ،

وَ هِىَ اَفْضَلُ العِبادَةِ.

امام حسين عليه السلام فرمود:

گروهى خدا را با علاقه (به پاداش) پرستش مى كنند، اين عبادت تاجران است،

گروهى خ_دا را از روى ت_رس عبادت مى كنند، اين پرستش بردگان است،

و گروهى خدا را بخاطر س_پاسگزارى و تش_كّر از او پرستش مى كنند، اين ع_بادت آزادمردان است و آن بهترين عبادت است.

بحارالانوار، 78، 117. موسوعه كلمات الامام الحسين 748، ح 906.

بلاغة الامام على بن الحسين، ص 171 باب سوم كلمات قصار.

حديث156

امام حسين عليه السلام :

مَنْ عَبَدَاللّه َ حَقَّ عِبادَتِهِ

آتاهُ اللّه ُ فَوْقَ اَمانِيهِ وَ كِفايَتِهِ.

امام حسين عليه السلام فرمود:

كسى كه خدا را آنطور كه شايسته اوست عبادت كند

خ_داوند بيش ازآنچه آرزو وكفايت اوست به اومى دهد.

موسوعة كلمات الامام الحسين عليه السلام، 748، ح 906.

حديث157

امام حسين عليه السلام :

اِرْجِعْ اِلَيْهِمْ فَاِنْ اسْتَطَعْتَ اَنْ تُؤَخِّرَهُمْ اِلى غَدْوَةٍ وَتَدْفَعَهُمْ عَنّا الْعَشِيَّةَ لَعَلَّنا نُصَلّى لِرَبِّنَا الْلَّيْلَةَ وَنَدْعُوَهُ وَنَسْتَغْفِرَهُ،

فَهُوَ يَعْلَمُ اَنِّى قَدْ كُنْتُ اُحِبُّ الصَّلاةَ لَهُ وَتِلاوَةَ كِتابِهِ وَكَثْرَةَ الدُّعاءِ وَالاِسْتِغْفارِ.

امام حسين عليه السلام(شب عاشورا كه لشكر عمرسعد خواست حمله را آغاز كند به برادرش ابوالفضل) فرمود:

به طرف آنها برو، اگر توانستى آنرا تا فردا تأخير بينداز و حمله آنها را امشب از ما دفع كن تا اينكه امشب براى پروردگارمان نماز بخوانيم و دعا كنيم و استغفار كنيم،

زيرا خ_دا مى داند كه نماز براى او و ت_لاوت قرآن و دعاى زياد و استغفار را دوست دارم.

موسوعة كلمات الامام الحسين عليه السلام، حديث 392، ح 379.

حديث158

امام حسين عليه السلام :

لِمَ افْتَرَضَ اللّه ُ عَزَّوَجّلَ عَلى عَبيدِهِ الصَّوْمَ؟

قالَ:لِيَجِدَ الْغَنىُّ مَسَّ الْجُوعِ فَيَعُودَ بِالْفَضْلِ عَلَى المَساكينَ.

از امام حسين عليه السلام سؤال شد: چرا خداوند روزه را بر بندگانش واجب كرد؟ امام عليه السلام فرمود:

براى اينكه ثروتمند سختى گرسنگى را بچشد و در نتيجه از زيادى ثروتش به بيچارگان كمك كند.

موسوعة كلمات الامام الحسين عليه السلام، ص 692، ح 759.

حديث159

امام حسين عليه السلام :

اَعْجَزُ النّاسِ مَنْ عَجَزَ عَنِ الدُّعاءِ،

وَاَبْخَلُ النّاسِ مَنْ بَخِلَ بالسَّلامِ.

امام حسين عليه السلام فرمود:

ناتوان ترين مردم كسى است كه از دعا عاجز باشد

وبخيل ترين مردم كسى است كه درسلام بُخل ورزد.

بحارالانوار، 93، 294. موسوعه كلمات الامام الحسين عليه السلام، 781، ح 971.

حديث160

امام حسين عليه السلام :

وَاعْ_لَمْ أَنَّ لِلّهِ تَعالى كِ_تاباً

لايُغادِرُ صَغيرَةً وَلاكَبيرَةً اِلاّ اَحْصاها

وَلَيْسَ اللّه ُ بِناسٍ لِأَخْذِكَ بِالْظِنَّةِ، وَقَتْلِكَ اَوْلِياءَهُ…

امام حسين عليه السلام به معاويه فرمود:

بدان كه خ_داوند داراى كت_ابى است كه هي_چ ريز و درشتى را فرو نمى گذارد، و همه آنها را مى نويسد، و خداوند فراموش نمى كند كارهاى تو را كه تنها با گمان، دستگير مى كنى و دوستان خدا را مى كشى.

رجال كشى، ص 32.

حديث161

امام حسين عليه السلام :

اِفْعَلْ خَمْسَةَ أشْياءَ وَاذْنِبْ ماشِئْتَ،

فَأَوَّلُ ذلِكَ: لا تَأْكُلْ رِزْقَ اللّه ِ وَاذْنِبْ ماشِئْتَ،

وَالثّانى: اُخْرُجْ مِنْ وِلايَةِ اللّه ِ وَاذْنِبْ ما شِئْتَ،

وَالثالِثُ:اُطْلُبْ مَوْضِعاً لايَراكَ اللّه ُ وَاذْنِبْ ماشِئْتَ،

وَالرّابِعُ: اِذا جاءَ مَلَكُ الْمَوْتِ لِيَقْبضَ رُوحَكَ فَادْفَعْهُ عَنْ نَفْسِكَ وَاذْنِبْ ما شِئْتَ،

وَالْخامِسُ: اِذا اَدْخلَكَ مالِكٌ فى النّارِ فَلا تَدْخُلْ فِى النّارِ وَاذْنِبْ ما شِئْتَ.

مردى آمد خدمت امام حسين عليه السلام و گفت مردى گناهكارم و نمى توانم از گناه خودارى كنم مرا موعظه كن.

امام عليه السلام در پاسخ فرمود:

پنج كار انجام بده بعد هر چه خواستى گناه كن:

1 _ روزى خدا را نخور هر چه مى خواهى گناه كن؛

2 _ از حكومت و سرپرستى خدا خارج شو، هر چه دلت مى خواهد انجام ده؛

3 _ جايى را انتخ_اب كن كه خ_دا ت_و را نبيند بع_د هر چه مى خواهى گناه مرتكب شو؛

4 _ زمانى كه عزرائيل آمد روح ترا از بدنت بگيرد او را از خودت دور كن هر چه خواستى انجام بده؛

5 _ وقتى كه مالك جهنم خواست تو را وارد آتش كند وارد نشو بعد هرگناهى كه مى خواهى انجام ده .

موسوعة كلمات الامام الحسين عليه السلام، ح 559

حديث162

امام حسين عليه السلام :

إِنَّ اَعْمالَ هذِهِ الاُْمَّةِ ما مِنْ صَباحٍ

اِلاّ وَتُعْ_رَضُ ع_َلَى اللّه ِ تَعالى.

امام حسين عليه السلام فرمود:

اع_مال اين امّ_ت ه_ر روز

بر خداوند متعال عرضه مى شود.

بحارالانوار، ج 73، ص 353.

عيون اخبار الرضا، ج 2، ص 48.

حديث163

امام حسين عليه السلام :

اِنَّ سُكّانَ السَّمواتِ يَفْنُونَ

وَاَهْلَ الاَْرْضِ يَمُوتُونَ وَجَمِيعُ الْبَرِيَّةِ لا يَبْقُونَ

وَكُلَّ شَىْ ءٍ هالِكٌ اِلاّ وَجْهَهُ.

امام حسين عليه السلام فرمود:

آسمانيان فانى مى شوند و زمينيان مى ميرند،

و همه آنها ناپايدارند و همه چيز از بين رفتنى است

ج_ز خ___دا.

فتوح ابن اعثم، ج 5، ص 94 _ مقاتل الطالبيين، ص 112.

حديث164

امام حسين عليه السلام :

وُجِدَ لَوْحٌ تَحْتَ حائِطِ مَدينَةٍ مِنْ الْمَدائِنِ مَكْتُوبٌ فِيهِ:

عَجِبْتُ لِمَنْ اَيْقَنَ بِالْمَوْتِ كَيْفَ يَفْرَحُ؟

وَعَجِبْتُ لِمَنْ اَيْقَنَ بِالْقَدَرِ كَيْفَ يَحْزَنُ؟

وَعَجِبْتُ لِمَنِ اخْتَبَرَ الدُّنْيا كَيْفَ يَطْمَئِنُّ اِلَيْها.

امام حسين عليه السلام فرمود:

زير ديوار شهرى از شهرها لوحى پيدا شد كه در آن چنين نوشته شده بود:

تعجّب مى كنم براى كسى كه به مرگ يقين دارد چطور شادى مى كند،

و در شگفتم از كسى كه سرنوشت را قبول دارد چگونه اندوهگين مى شود،

و عجب دارم از كسى كه دنيا را آزمايش كرده، باز چگونه به آن اطمينان پيدا مى كند!

عيون اخبار الرضا، ج 2، ص 48.

حديث165

امام حسين عليه السلام :

يَابْنَ آدَمَ تَفَكَّرْ وَقُلْ اَيْنَ مُلُوكُ الدُّنْيا وَاَرْبابُهَا

الَّذينَ عَمَرُوا وَاحْتَفَرُوا أَنْهارَها وَغَرَسُوا أَشْجارَها

وَمَدَنُوا مَدائِنَها، فارَقُوها وَهُمْ كارِهُونَ.

امام حسين عليه السلام فرمود:

اى فرزندآدم! انديشه كن وبگو: كجايند پادشاهان جهان و صاحبان دنيا كه آن را آباد كردند و نهرها كندند و درختان را كاشتند و شهرها را بنا كردند و بعد با ناخرسندى از آنها جدا شدند.

ارشاد القلوب، ج 1، ص 29.

حديث166

امام حسين عليه السلام :

لَوْلا ثَلاثَةٌ ما وَضَعَ ابْنُ آدَمَ رَأْسَهُ لِشَىْ ءٍ:

اَلْفَقْرُوَ الْمَرَضُ وَالْمَوْتُ.

امام حسين عليه السلام فرمود:

اگر سه چيز نبود انسان در مقابل هيچ چ_يز

سر فرود نمى آورد:

1 _ فقر و تنگدستى 2 _ بي_مارى 3 _ م_رگ.

نزهة الناظر، ص 80.

حديث167

امام حسين عليه السلام :

اَخْرَبْتَ دارَكَ، وَعَمَّرْتَ دارَ غَيْرِكَ،

غَرَّكَ مَنْ فِى الاَْرْضِ، وَمَقَّتَكَ مَنْ فِى السَّماءِ.

امام حسين عليه السلامبه كسى كه خانه مجلل ساخته بود و از امام عليه السلامخواست تبرّك كند امام پس از بازديد خانه چنين فرمود:

خانه خود را خراب كردى و خانه ديگران را آباد نمودى، كسى كه روى زمين است تو را مغرور كرده وآنكه درآسمان است (خدا) تو را دشمن داشته است.

تنبيه الخواطر، ج 1، ص 70 .مستدرك الوسائل، ج 3، ص 467.

حديث168

امام حسين عليه السلام :

اِيّاكَ وَما تَعْتَذِرُ مِنْهُ،

فَاِنَّ الْمُؤْمِنَ لايُسِى ءُ وَلا يَعْتَذِرُ

وَالْمُنافِقَ كُلُّ يَوْمٍ يُسِى ءُ وَيَعْتَذِرُ.

امام حسين عليه السلام فرمود:

از آنچه موجب عذرخواهى مى شود بپرهيز، زيرا مؤمن بد نمى كند، عذرخواهى هم نمى كند ولى منافق هر روز كار بد مى كند وبعد عذرخواهى مى كند.

تحف العقول، ص 177 _ بحارالانوار، ج 78، ص 120.

حديث169

امام حسين عليه السلام :

يا بُنَىَّ اِيّاكَ وَظُلْمَ

مَنْ لايَجِدُ عَلَيْكَ ناصِراً اِلاَّ اللّه َ.

امام حسين عليه السلام فرمود:

فرزندم! بپره_يز از س_تم بر كسى كه

غير از خدا ياورى در مقابل تو ندارد.

بحارالانوار، ج 75، ص 308 _ اعيان الشيعة، ج 1، ص 620.

حديث170

امام حسين عليه السلام :

شَرُّ خِصالِ الْمُلُوكِ: اَلْجُبْنُ مِنَ الاَْعْداءِ،

وَالْقَسْوَةُ عَلَى الضُّعَفاءِ وَالْبُخْلُ عِنْدَ الاِْعْطاءِ.

امام حسين عليه السلام فرمود:

بدترين خصلت پادشاهان عبارت است از:

1 _ ترس در مقابل دشمنان

2 _ قساوت در مورد ضعيفان

3 _ بخل ورزيدن هنگام بخشش.

مناقب ابن شهرآشوب، ج4، ص65 _ بحارالانوار، ج44، ص189.

حديث171

امام حسين عليه السلام :

مَنْ لَبِسَ ثَوْباً يُشْهِرُهُ كَساهُ اللّه ُ يَوْمَ الْقِيامَةِ ثَوْباً مِنَ النّارِ.

امام حسين عليه السلام فرمود:

كسى كه لباسى بپوشد كه او را مشهور (وانگشت نما) كند، خداوند روز قيامت لباسى از آتش بر او خواهد پوشاند.

فروع كافى، ج 6، ص 445 _ وسائل الشيعة، ج 3، ص 354.

حديث172

امام حسين عليه السلام :

يا هَذا كُفَّ عَنِ الْغيبَةِ

فَاِنَّها اِدامُ كِلابِ النّارِ.

امام حسين عليه السلامبه مردى كه پيش او غيبت مرد ديگرى را كرد فرمود:

ف_لانى! از غيبت بپرهيز

زيرا غيبت، خورشت سگهاى دوزخ است.

تحف العقول، ص 175 _ بحارالانوار، ج 78، ص 117.

حديث173

امام حسين عليه السلام :

لا يَنْبَغى لِنَفْسٍ مُؤْمِنَةٍ

تَرى مَنْ يَعْصِى اللّه َ فَلا تُنْكِرُ.

امام حسين عليه السلام فرمود:

براى مؤمن شايسته نيست كه ببيند

كسى خدا را معصيت مى كند

و از آن جلوگيرى و نهى نكند.

كنزالعمال، ج 3، ص 85.

حديث174

امام حسين عليه السلام :

درباره مركز

بسمه تعالی
جَاهِدُواْ بِأَمْوَالِكُمْ وَأَنفُسِكُمْ فِي سَبِيلِ اللّهِ ذَلِكُمْ خَيْرٌ لَّكُمْ إِن كُنتُمْ تَعْلَمُونَ
با اموال و جان های خود، در راه خدا جهاد نمایید، این برای شما بهتر است اگر بدانید.
(توبه : 41)
چند سالی است كه مركز تحقيقات رايانه‌ای قائمیه موفق به توليد نرم‌افزارهای تلفن همراه، كتاب‌خانه‌های ديجيتالی و عرضه آن به صورت رایگان شده است. اين مركز كاملا مردمی بوده و با هدايا و نذورات و موقوفات و تخصيص سهم مبارك امام عليه السلام پشتيباني مي‌شود. براي خدمت رسانی بيشتر شما هم می توانيد در هر كجا كه هستيد به جمع افراد خیرانديش مركز بپيونديد.
آیا می‌دانید هر پولی لایق خرج شدن در راه اهلبیت علیهم السلام نیست؟
و هر شخصی این توفیق را نخواهد داشت؟
به شما تبریک میگوییم.
شماره کارت :
6104-3388-0008-7732
شماره حساب بانک ملت :
9586839652
شماره حساب شبا :
IR390120020000009586839652
به نام : ( موسسه تحقیقات رایانه ای قائمیه)
مبالغ هدیه خود را واریز نمایید.
آدرس دفتر مرکزی:
اصفهان -خیابان عبدالرزاق - بازارچه حاج محمد جعفر آباده ای - کوچه شهید محمد حسن توکلی -پلاک 129/34- طبقه اول
وب سایت: www.ghbook.ir
ایمیل: Info@ghbook.ir
تلفن دفتر مرکزی: 03134490125
دفتر تهران: 88318722 ـ 021
بازرگانی و فروش: 09132000109
امور کاربران: 09132000109

دیدگاه های کاربران

هیچ دیدگاهی برای این مطلب وارد نشده است!

ارسال دیدگاه

مطالب و مقالات مرتبط

شهادت نامه امام حسين (علیه السلام) بر پايه منابع معتبر برگرفته از دانشنامه امام حسين (علیه السلام) جلد 1
127 حديث از حضرت امام هادي عليه السلام
فضايل و سيره امام حسين در كلام بزرگان
امامان اهل بيت عليهم السلام در گفتار اهل سنت (امام محمد باقرعلیه السلام )
هجرت پيامبر اعظم صلي الله عليه و آله وسلم
بعثت تا غدير در سيره پيامبر صلي الله عليه و آله و سلم
105حدیث از حضرت امام جواد علیه السلام
نگاهی به زندگی حضرت امام موسی بن جعفر علیه السلام
امامت و ولایت حضرت علی علیه السلام
110 [صد و ده] سرمشق از سخنان حضرت علی علیه السلام
جنبه‌های اخلاقی و سیره‌ی عملی حضرت رضا علیه السلام
امامت و ولایت حضرت علی علیه السلام
یکصد و ده سرمشق از سخنان حضرت على علیه السلام
قطره ای از دریای عنایات حضرت جواد علیه السلام نویسنده : پاک نیا، عبدالکریم
معرفی حضرت علی علیه السلام در یک نگاه
لیله المبیت افتخاری بزرگ برای حضرت علی علیه السلام
میلاد خجسته حضرت علی اکبر علیه السلام و روز جوان مبارک باد
نوید قرآن درباره ی امام مهدی علیه السلام
امام حسن مجتبی علیه السلام و بزرگترین نرمش قهرمانانه تاریخ
وصیت نامه امام علی علیه السلام

اشتراک گذاری در شبکه های اجتماعی