شـب عـیـد آمد آن عـیـدی کـه باشـد عـیـد سلطــانـی

گـروهی در سرورند و گـروهی در پریشـانی


گروهی فارغ از هر دو، نه این دارند و نی آن را

بــه دل دارند با سـلطانشـان صـد عـیـد سلطــانــی

به چشـم پـاک بینـشـان، بـه غـیـر از آشـنــای دل

هـر آنـچـه در نـظـر آیـد نـبـیـنـنـدش مـگـر فـانــی

بــه قــربـان دل ایـــن فـــرقـه قـدیــس قـدوســی

کـه از صد خور بود روشنتر آن دلـهـای نورانــی

مـدان عـیـد آن زمانـی را که بر تن نو کنـی جامـه

بود عـیـد آن که دور از خود نمایی خوی حیـوانـی

مــرا امشـب دلـی شاد اســت اندر گوشـه غـربـت

کــه می خواهـد نمایـد هر زمان نوعی غزلخوانـی

چرا خـوشـدل نـبـاشـد آن کـسی کـردنـد تـقـدیـرش

کـتـاب و درس و دانـش را ز لطـف حی سبـحانـی

چــه غـم ما را کـه اندر بر نباشد شربـت و شــکـر

کــه کــام مـا بــود شیــریــن هـمـی زآیات قــرآنــی

چــه غم ما را که اندر حجره نبود نان و حـلــوایـی

بــود تـــا نـان و حـــلــوای جــنـاب شــیـخ ربــانــی

چـــه غم ما را ز بی گلدانی و گلهــای رنــگارنــگ

بـــود زهــر الــــربـیـع سـیــد و انـوار نــعـمـانــی

چــه غم ما را که دوریم از دیـار و دوستـان خـــود

الـــهــی اوســتــادی بــاشــد و آقـــای شــعــرانــی

چــه غــم ما را ز سر بردن به تنهایی که هم صحبــت

بـــود کشـکـول شـیـخ و مـجـمــع الامــثــال مــیـدانــی

چــه غم ما را که مهجوریم و اندر حجره محجوریــم

بـــود تــا مـثـنـوی و مـنـطـق الــطــیـر دو عرفانــی

پــریــشــان نــیستــم از بی گلستانی چه در پیش اســت

گــلـستــانــی ز سـعــدی و پــریــشــانـــی ز قاآنـــی

حســن خواهد ز لــطـف بـیــشــمــار ایــزد بـیــچـــون

دل پـــاکــی مـنـــزه بــاشــد ازاوهـــام شیــطــانـــی

دیوان اشعار ، ص ۱۶۴