حسن ختام

الا يا ايها الساقى! ز مـــى پُر ســــاز جامم را      كه از جـــانم فــــرو ريزد، هواى ننگ و نامم را

از آن مى ريز در جـــامم كــه جانم را فنا سازد     برون سازد ز هستى، هسته نيرنگ و دامم ر ا

از آن مى ده كه جانم را  ز قيد خود رها سازد      به خود گيـــرد زمـــــامم را، فرو ريزد مقامم را

از آن مى ده كــه در خلوتگـــــه رندان بيحرمت     به هم كــوبد سجودم را، به هم ريزد قيامم ر ا

نبـــــودى در حـــريمِ قدسِ گلــــرويان ميخــانه      كه از هـــر روزنـــى  آيم، گلى گيرد لجامم ر ا

روم در جـــرگه پيران از خــــــود بى‏خبر، شايد      برون ســـازند از جــانم، به مى افكار خامم را

تـــو اى پيــــك سبكباران دريــــاى عدم، از من     به دريادارِ آن وادى، رســـان مدح و سلامم را

به ســـاغر ختم كردم اين عدم اندر عدم نامه       به پيرِ صومعه بــــرگو: ببين حُسن ختــامم ر ا

درياي جمال

ســـــــر زلفت به كنارى زن و رخسارگشا         تا جهان محو شود، خرقه كشد سوى فنا

به سر كوى تو اى قبله دل، راهى نيست         ورنه هــــرگز نشـــــوم راهــى وادىّ "مِنا"

از صفـــاى گل روى تو هر آن كس برخورد          بَـــــــركَند دل  ز حريم و نكُند رو به "صفا"

طاق ابروى تو محراب دل و جان من است         مــــــن كجا و تو كجا؟ زاهد و محراب كجا؟

ملحد و عارف و درويش و خراباتى و مست        همـــه در امــــرِ تو هستند و تو فرمانفرما

خرقــه صوفى و جام مى و شمشير جهاد          قبله‏گاهى تو و اين جمله، همه قبله نما

رَسَـــم آيا به وصـــــال تو كه در جان منى؟         هجر روى تو كه در جان منى، نيست روا

ما همه موج و تو درياى جمالى اى دوست         مــــــوج درياست، عجب آنكه نباشد دريا

جان جهان

به تو دل بستم و غير تو كسى نيست مرا    جُز تو اى جان جــــهان، دادرسى نيست مر ا

عاشق روى تــوام، اى گل بى مثل و مثال     به خدا، غير تو هــرگز هــــوسى نيست مر ا

بـــا تو هستم، ز تو هرگز نشدم دور؛ ولى      چه توان كرد كه بانگ جــــرسى نيست مر ا

پــــرده از روى بينداز، به جان تـــــو قســم      غيـــر ديــــدار رخت مـــلتمسى نيست مر ا

گر نباشى بـــرم، اى پـــردگى هرجـــــايى      ارزش قدس چـــو بـــال مگسى نيست مر ا

مــــده از جنت و از حــــــور و قصورم خبرى      جز رخ دوست نظر سوى كسى نيست مر ا