رژیم شاه با این مصوبه، اندیشه تداوم و تشدید سیاست تضعیف روحانیت را در سر می پروراند، سیاستی که با رحلت آیت الله بروجردی از همیشه نمایان تر شده بود. همان طور که پیش از این گفته شد، شاه در سوگ این مرجع بزرگ تنها به علمای نجف، پیام تسلیت مخابره کرد تا این تصور را ایجاد کند که دیگر کانون مرجعیت در ایران نیست و عالمان قم پایگاه گذشته خود را از دست داده اند.
برداشتن قید اسلام از شرایط انتخاب کنندگان و انتخاب شوندگان و قرار دادن سوگند به کتاب آسمانی به جای قرآن، اقدامی در جهت تقویت بیگانگان و غیرمسلمانان در کشور به شمار می آمد و به گروه های صاحب نفوذ غیر مسلمان که در عمل سیاست کشور را در اختیار داشتند. فرصت می داد تا موجودیت خود را اعلام دارند. اما خطر نفوذ صهیونیست ها و عمال بهایی آن ها را در ایران بارها تذکر داده بود. حامد الگار با اشاره به این مطلب می نویسد:
علت مخالفت آیت الله خمینی با این قوانین آن بود که شرط سوگند خوردن به قرآن برای اعضای انجمن ها حذف شده بود و این نگرانی وجود داشت که اقدام فوق، راه را برای مشارکت بهاییان در حیات سیاسی کشور همواره سازد(111).
امام خمینی (رحمه الله علیه) در پاسخ به نامه اصناف شهرستان قم. در همین زمان، چنین می فرماید:
این جانب حسب وظیفه شرعیه به ملت ایران و مسلمین جهان اعلام خطر می کنیم. قرآن کریم و اسلام در معرض خطر است. استقلال مملکت و اقتصاد آن در معرض قبضه صهیونیست ها است که در ایران به حزب بهایی ظاهر شدند... تلویزیون ایران پایگاه جاسوس یهود است(112).