مديحه نوريْن نيّرين فاطمه زهرا و فاطمه معصومه، سلام اللّه عليهما

اى ازليّت به تـــــربت تـــــو، مخمـــّر         وى ابــديّت بــه طلعت تو، مقرّر

آيت رحمت ز جلــــوه تــــــو هويـــدا         رايت قــدرت در آستين تو مُضْمَر

جــــودت هم بسترا به فيض مقدس         لطفت هم بالشا به صدرِ مُصَدّر

عصمت تو تا كشيد پرده به اجسام          عالَـــم اجســام گردد عالَم ديگر

جلـــــوه تـــــو نــــور ايزدى را مَجْلى         عصمت تـو سرّ مختفى را مَظهر

گـــــويم واجب تــو را، نه آنَتْ رتبت          خــوانم ممكن تو را، ز ممكن برتر

ممكن انــــدر لباس واجب پيــــــدا           واجبــــى اندر رداى امكان مَظْهر

ممكن؛ امّا چه ممكن، علت امكان           واجب؛ امـــّا شعـــــاع خالق اكبر

ممكن؛ امّا يگانــــه واسطــــه فيض         فيض به مهتر رسد وزان پس كهتر

ممكن؛ امــــّا نمــود هستى از وى           ممكن؛ امــــّا ز ممكنــــات فزونتر

وين نه عجب؛ زانكه نور اوست ز زهرا       نور وى از حيدر است و او ز پيمبر

نور خــــدا در رســــول اكـــرم پيدا             كرد تجلّى ز وى، به حيدر صفدر

وز وى، تابان شده به حضرت زهرا            اينك ظاهر ز دخت موسىِ جعفر

اين است آن نور كز مشيّت كُنْ كرد       عالـــم، آن كو به عالم است منّور

اين است آن نور كز تجلّـــى قدرت           داد به دوشيزگـــــان هستى، زيور

شيطانْ عالِم شدى، اگر كه بدين نور       ناگفتى آدم است خاك و من آذر

آبـــــروى ممكناتْ جمله از اين نور           گـــر نَبـــُدى، باطل آمدند سراسر

جلوه اين، خود عَرَض نمود عَرَض را          ظلّش بخشـــود جـــوهريّت جوهر

عيسى مريم به پيشگاهش دربان           موسىِ عمران به بارگاهش چـاكر

آن يك چون ديده بان فرا شده بردار         وين يك چـــون قاپقان معطى بر در

يا كه دو طفلند در حريــــم جلالش           از پـــى تكميل نفس آمده مضطـر

آن يك انجيل را نمـــــايد از حفظ           ويـــن يك تورات را بخـــواند از بر

گر كه نگفتى امام هستم بر خلق        موسى جعفـــر، ولّــى حضرت داور

فاش بگفتم كه اين رسول خداى است     معجزه اش مـــى بـوَد همانا دختر

دختــــــر، جز فاطمه نيايــد چون اين         صُلب پــدر را و هـــم مشيمه مادر

دختر، چون اين دو از مشيمه قدرت          نامد و نايد دگـــر همــــــــــاره مقدّر

آن يك، امواج علم را شـــــده مبدا           وين يك، افواج حلم را شده مصـــدر

آن يك موجود از خطــــابش مَجْلى           وين يك، معدوم از عقــــابش مُسْتَر

آن يك بر فـــرق انبيــــا شده تارك            وين يك انــــدر ســـــرْ اوليا را مغفر

آن يك در عالم جـــــــلالت كعبه            وين يك در مُلك كبــــريايى مَشْعر

لَمْ يَلِدم بسته لب وگرنه بگفتم             دخت خــــداينــــــد اين دو نور مطهّر

آن يك، كوْن و مكانْش بسته به مَقْنَع        وين يك، مُلكِ جهانْش بسته به معْجَر

چادر آن يك، حجاب عصمت ايزد              معْجــــــَرِ اين يك، نقـــــاب عفّت داور

آن يك، بر مُلك لا يزالى تارُك                 وين يك، بـــــر عرش كبــــريايى افسر

تابشى از لطف آن، بهشت مُخَلّد            ســــــايــــه‏اى از قهر اين، جحيم مُقَعّر

قطره‏اى از جود آن، بحار سماوى            رشحــــه‏اى از فيض اين، ذخـــــاير اغير

آن يك، خاكِ مدينه كرده مزّين                صفحه قــــــم را نمــــوده، اين يك انور

خاك قم، اين كرده از شرافتْ، جنّت         آب مــــــدينه نمــــــــوده آن يك، كوثر

عرصه قم، غيرت بهشت برين است         بلكـــــه بهشتش يَساولى است برابر

زيبد اگر خاك قم به عرش كند فخر        شـــــايد گـــــــر لوح را بيابد همسر

خاكى عجب خاك آبروى خلايق              ملجــــــا بر مسلم و پنـــــاه به كافـــر

گر كه شنيدندى اين قصيده هندى        شـــاعــــــــر شيراز و آن اديب سخنور

آن يك طوطى صفت همى نسرودى        اى به جـــلالت ز آفــــرينش بــــــرتر

وين يك قمرى نمط هماره نگفتى            اى كـــه جهــان از رخ تو گشته منوّر

قصيده بهاريه انتظار

آمد بهـــــار و بــــوستان شد رشك فردوس بـــرين          گلهـــــا شكفتــــــه در چمن، چون روى يار نازنين

گسترده، بــــــاد جانفــــزا، فرش زمرّد بى شُمــر            افشـــــــــانده، ابـــــر پرعطا بيرون ز حد، دُرِّ ثمين

از ارغـــــــــوان و ياسمن، طرف چمن شد پرنيــان            وَز اُقحـــــــــوان و نسترن، سطح دَمَن ديباى چين

از لادن و ميمـــــون رسد، هر لحظه بوى جانفـــزا            وَز ســـــــورى و نعمان وزد، هر دم شميم عنبرين

از سنبل و نرگس، جهــــان باشد به مانند جنــان            وز ســـــوسن و نسرين، زمين چون روضه خُلدبرين

از فرط لاله، بـــــــــــوستان گشتـــه به از بـاغ اِرَم            وز فيض ژالــــــــه، گلسِتان رشك نگارستان چين

از قمرى و كبك و هــــــزار، آيــــــد نواى ارغنـــون            وز سيــــــره و كــــوكـــو و سار، آواز چنگ راستين

از شـــــارك و تــوكا رسد، هر لحظه صوتى دلـربا            وز بـــــــــــوالمليح و فاخته، هر دم نوايى دلنشين

بر شاخ باشد زند خوان، هر شام چون رامشگران            ورشـــــان به سان موبدان، هر صبح با صوت حزين

يك ســـو نــواى بلبلان، يك سو گل و ريحان و بان           يك سو نسيم خوش وزان، يك سو روان ماء معين

شد مــــوسم عيش و طرب، بگذشت هنگام كرب           جــــــــــــام مى گلگون طلب، از گلعذارى مه جبين

قدّش چـــو سرو بـــوستان، خدّش به رنگ ارغوان            بويش چو بوى ضيمران، جسمش چو برگ ياسمين

چشمش چـــو چشم آهـــوان، ابروش مانند كمان           آب بقــــــــايش در دهـــــــان، مهرش هويدا از جبين

رويش چـــو روز وصل او، گيتــــى فــــروز و دلگشا           مويش چو شـــــــام هجر من، آشفته و پرتاب و چين

با اينچنين زيبـــــا صنم، بايد به بستـــــــان زد قدم          جان فارغ از هر رنج و غم، دل خالى از هر مهر و كين

خــــــاصه كنون كاندر جهان، گرديده مولودى عيان           كـــــز بهــــــــر ذات پا ك آن، شد امتـــزاج ماء و طين

از بهـــــــر تكــــــــريمش ميان، بربستـه خيل انبيا            از بهــــــر تعظيمش كمــــــ