غزل شماره ۱ - مکتب حافظ: گذار آرد مه من گاهگاه از اشتباه اینجا
غزل شماره ۲ - مناجات: علی ای همای رحمت تو چه آیتی خدا را
غزل شماره ۳ - غزاله صبا: به چشمک اینهمه مژگان به هم مزن یارا
غزل شماره ۴ - هفتاد سالگی: سنین عمر به هفتاد میرسد ما را
غزل شماره ۵ - ارباب زمستان: زمستان پوستین افزود بر تن کدخدایان را
غزل شماره ۶ - داغ لاله: بیداد رفت لاله بر باد رفته را
غزل شماره ۷ - طور تجلی: شب به هم درشکند زلف چلیپائی را
غزل شماره ۸ - در راه زندگانی: جوانی شمع ره کردم که جویم زندگانی را
غزل شماره ۹ - حالا چرا: آمدی جانم به قربانت ولی حالا چرا
غزل شماره ۱۰ - ناکامیها: زندگی شد من و یک سلسله ناکامیها
غزل شماره ۱۱ - دریاچه اشک: طبعم از لعل تو آموخت در افشانیها
غزل شماره ۱۲ - آشیان عنقا: زین همرهان همراز من تنها توئی تنها بیا
غزل شماره ۱۳ - سوز و ساز: باز کن نغمه جانسوزی از آن ساز امشب
غزل شماره ۱۴ - ساز حبیب: صدای سوز دل شهریار و ساز حبیب
غزل شماره ۱۵ - نقش حقایق: ای چشم خمارین که کشد سرمه خوابت
غزل شماره ۱۶ - مرغ زخمی: ای جگر گوشه کیست دمسازت
غزل شماره ۱۷ - دل درویش نوازت: ای چشم خمارین تو و افسانه نازت
غزل شماره ۱۸ - خودپرستی خداپرستی: تا چشم دل به طلعت آن ماه منظر است
غزل شماره ۱۹ - دیدار آشنا: ماهم که هاله ای به رخ از دود آهش است
غزل شماره ۲۰ - بر سر خاک ایرج: ایرجا سر بدرآور که امیر آمده است
غزل شماره ۲۱ - یکشب با قمر: از کوری چشم فلک امشب قمر اینجاست
غزل شماره ۲۲ - همت ای پیر: پاشو ای مست که دنیا همه دیوانه تست
غزل شماره ۲۳ - زکوه زندگی: شب همه بی تو کار من شکوه به ماه کردنست
غزل شماره ۲۴ - سپاه من: منم که شعر و تغزل پناهگاه منست
غزل شماره ۲۵ - چراغ هدایت: کنون که فتنه فرا رفت و فرصتست ای دوست
غزل شماره ۲۶ - کاروان بی خبر: کاروان آمد و دلخواه به همراهش نیست
غزل شماره ۲۷ - چشم انتظار: ندار عشقم و با دل سر قمارم نیست
غزل شماره ۲۸ - فریده: هیچ آفریده ئی به جمال فریده نیست
غزل شماره ۲۹ - انتحار تدریجی: خجل شدم ز جوانی که زندگانی نیست
غزل شماره ۳۰ - کنج فنا: سری به سینه خود تا صفا توانی یافت
غزل شماره ۳۱ - چشم مست: برداشت پرده شمعم و پروانه پرگرفت
غزل شماره ۳۲ - مسافر مجنون: رفتم و بیشم نبود روی اقامت
غزل شماره ۳۳ - اشک شوق: دیر آمدی که دست ز دامن ندارمت
غزل شماره ۳۴ - ملال محبت: گاهی گر از ملال محبت برانمت
غزل شماره ۳۵ - دستم به دامانت: نه وصلت دیده بودم کاشکی ای گل نه هجرانت
غزل شماره ۳۶ - ویلن تاجبخش: شنیده ام که به شاهان عشق بخشی تاج
غزل شماره ۳۷ - دیوان و دیوانه: یا رب مباد کز پا جانان من بیفتد
غزل شماره ۳۸ - خزان جاودانی: مه من هنوز عشقت دل من فکار دارد
غزل شماره ۳۹ - گل پشت و رو ندارد: با رنگ و بویت ای گل گل رنگ و بو ندارد
غزل شماره ۴۰ - شتاب شباب: شباب عمر عجب با شتاب می گذرد
غزل شماره ۴۱ - وداع جوانی: جوانی حسرتا با من وداع جاودانی کرد
غزل شماره ۴۲ - طغرای امان: آمد آن شاهد دل برده و جان بازآورد
غزل شماره ۴۳ - ستاره صبح: چو آفتاب به شمشیر شعله برخیزد
غزل شماره ۴۴ - من نخواهد شد: رقیبت گر هنر هم دزدد از من من نخواهد شد
غزل شماره ۴۵ - رؤیای جوانی: کاش پیوسته گل و سبزه و صحرا باشد
غزل شماره ۴۶ - بهار زندانی: بی تو ای دل نکند لاله به بار آمده باشد
غزل شماره ۴۷ - عیدی عشاق: صبا به شوق در ایوان شهریار آمد
غزل شماره ۴۸ - یادی از ایرج: خوابم آشفت و سرخفته به دامان آمد
غزل شماره ۴۹ - افسانه شب: ماندم به چمن شب شد و مهتاب برآمد
غزل شماره ۵۰ - جلوه جلال: شبست و چشم من و شمع اشکبارانند
غزل شماره ۵۱ - مسافر همدان: مسافری که به رخ اشک حسرتم بدواند
غزل شماره ۵۲ - سیل روزگار: لبت تا در شکفتن لاله سیراب را ماند
غزل شماره ۵۳ - سرود ساربان: بهار آمد که بازم گل به باغ و بوستان خواند
غزل شماره ۵۴ - عید خون: نوجوانان وطن بستر به خاک و خون گرفتند
غزل شماره ۵۵ - درس محبت: روشنانی که به تاریکی شب گردانند
غزل شماره ۵۶ - هفت خوان عشق: سبوکشان که به ظلمات عشق خضر رهند
غزل شماره ۵۷ - بارگاه حافظ: شبها به کنج خلوتم آواز می دهند
غزل شماره ۵۸ - حافظ جاویدان: تا که از طارم میخانه نشان خواهد بود
غزل شماره ۵۹ - جلوه جانانه: شمعی فروخت چهره که پروانه تو بود
غزل شماره ۶۰ - خوابی و خماریی: دوش در خواب من آن لاله عذار آمده بود
غزل شماره ۶۱ - بازار شوق: یاد آن که جز به روی منش دیده وانبود
غزل شماره ۶۲ - او بود و او نبود: اشکش چکید و دیگرش آن آبرو نبود
غزل شماره ۶۳ - اشک ندامت: گربه پیرانه سرم بخت جوانی به سر آید
غزل شماره ۶۴ - روزه شکن: تا دهن بسته ام از نوش لبان میبرم آزار
غزل شماره ۶۵ - ای شیراز: دیدمت دورنمای در و بام ای شیراز
غزل شماره ۶۶ - بیاد استاد فرخ: فرخا از تو دلم ساخته با یاد هنوز
غزل شماره ۶۷ - سینمای خزان: شب است و باغ گلستان خزان رؤیاخیز
غزل شماره ۶۸ - جمال کعبه: اگر که شبرو عشقی چراغ ماهت بس
غزل شماره ۶۹ - افسانه روزگار: قمار عاشقان بردی ندارد از نداران پرس
غزل شماره ۷۰ - گله عاشق: آتشی زد شب هجرم به دل و جان که مپرس
غزل شماره ۷۱ - خدا حافظ: به تودیع توجان میخواهد از تن شد جدا حافظ
غزل شماره ۷۲ - شهید عشق: به خاک من گذری کن چو گل گریبان چاک
غزل شماره ۷۳ - غنای غم: از غم جدا مشو که غنا می دهد به دل
غزل شماره ۷۴ - یاران دغل: گر من از عشق غزالی غزلی ساخته ام
غزل شماره ۷۵ - هجران کشیده ام: دامن مکش به ناز که هجران کشیده ام
غزل شماره ۷۶ - زندان زندگی: تا هستم ای رفیق ندانی که کیستم
غزل شماره ۷۷ - ناله ناکامی: بروای ترک که ترک تو ستمگر کردم
غزل شماره ۷۸ - لاله سیراب: نفسی داشتم و ناله و شیون کردم
غزل شماره ۷۹ - حراج عشق: چو بستی در بروی من به کوی صبر رو کردم
غزل شماره ۸۰ - بخفت خفته و دولت بیدار: ماهم آمد به در خانه و در خانه نبودم
غزل شماره ۸۱ - خمار انتظار: شب گذشته شتابان به رهگذار تو بودم
غزل شماره ۸۲ - دوست ندیدم: به تیره بختی خود کس نه دیدم و نه شنیدم
غزل شماره ۸۳ - گوهر فروش: یار و همسر نگرفتم که گرو بود سرم
غزل شماره ۸۴ - در کوچه باغات شمران: دل شبست و به شمران سراغ باغ تو گیرم
غزل شماره ۸۵ - چه میکشم: در وصل هم ز عشق تو ای گل در آتشم
غزل شماره ۸۶ - نگین گم شده: گلچین که آمد ای گل من در چمن نباشم
غزل شماره ۸۷ - دیگجوش: اگر چه رند و خراب و گدای خانه به دوشم
غزل شماره ۸۸ - به مرغان چمن: خراب از باد پائیز خمارانگیز تهرانم
غزل شماره ۸۹ - زیان شهرت: به مرگ چاره نجستم که در جهان مانم
غزل شماره ۹۰ - چشمه قاف: از همه سوی جهان جلوه او می بینم
غزل شماره ۹۱ - عهد قدیم: چه شد آن عهد قدیم و چه شد آن یار ندیم
غزل شماره ۹۲ - حرم قدس: روی در کعبه این کاخ کبود آمده ایم
غزل شماره ۹۳ - ساز عبادی: تا کی چو باد سربدوانی به وادیم
غزل شماره ۹۴ - غزال و غزل: امشب از دولت می دفع ملالی کردیم
غزل شماره ۹۵ - من و ما: مهتاب و سرشکی به هم آمیخته بودیم
غزل شماره ۹۶ - وحشی شکار: تا کی در انتظار گذاری به زاریم
غزل شماره ۹۷ - ترانه جاودان: ای شاخ گل که در پی گلچین دوانیم
غزل شماره ۹۸ - جرس کاروان: از زندگانیم گله دارد جوانیم
غزل شماره ۹۹ - باده وحدت: سر برآرید حریفان که سبوئی بزنیم
غزل شماره ۱۰۰ - خون سیاووش: هر سحر یاد کز آن زلف و بناگوش کنیم
غزل شماره ۱۰۱ - غزل یا لغز: بلبل عشقم و از آن گل خندان گویم
غزل شماره ۱۰۲ - شاعر افسانه: نیما غم دل گو که غریبانه بگرییم
غزل شماره ۱۰۳ - تو بمان و دگران: از تو بگذشتم و بگذاشتمت با دگران
غزل شماره ۱۰۴ - یوسف گم گشته: یا رب آن یوسف گم گشته به من بازرسان
غزل شماره ۱۰۵ - کنج ملال: خلوتی داریم و حالی با خیال خویشتن
غزل شماره ۱۰۶ - درس محبت: در بهاران سری از خاک برون آوردن
غزل شماره ۱۰۷ - چه خواهد بودن: آسمان گو ندهد کام چه خواهد بودن
غزل شماره ۱۰۸ - آئینه شاهی: ای کعبه دری باز بر وی دل ما کن
غزل شماره ۱۰۹ - گدا پادشاه کن: ای طلعت توخنده به خورشید و ماه کن
غزل شماره ۱۱۰ - سه تار من: نالد به حال زار من امشب سه تار من
غزل شماره ۱۱۱ - ناله های زار: به اختیار گرو برد چشم یار از من
غزل شماره ۱۱۲ - گله خاموش: کس نیست در این گوشه فراموشتر از من
غزل شماره ۱۱۳ - اقبال من: تیره گون شد کوکب بخت همایون فال من
غزل شماره ۱۱۴ - جلوه جواله: این همه جلوه و در پرده نهانی گل من
غزل شماره ۱۱۵ - به سروناز شیراز: باز شد روزنی از گلشن شیراز به من
غزل شماره ۱۱۶ - بیاد مرحوم میرزاده عشقی: عشقی که درد عشق وطن بود درد او
غزل شماره ۱۱۷ - یاد قدیم: یادم نکرد و شاد حریفی که یاد از او
غزل شماره ۱۱۸ - انتظار فرج: ای آفتاب هاله ای از روی ماه تو
غزل شماره ۱۱۹ - بمانیم که چه: سایه جان رفتنی استیم بمانیم که چه
غزل شماره ۱۲۰ - غزال رمیده: نوشتم این غزل نغز با سواد دو دیده
غزل شماره ۱۲۱ - یاد شهیار: کار گل زار شود گر تو به گلزار آئی
غزل شماره ۱۲۲ - غروب و مهتاب دریا: ای ماه شب دریا ای چشمه زیبائی
غزل شماره ۱۲۳ - طوطی خوش لهجه: مایه حسن ندارم که به بازار من آئی
غزل شماره ۱۲۴ - شیدائی: رندم و شهره به شوریدگی و شیدائی
غزل شماره ۱۲۵ - چشمه ابدیت: شکفته ام به تماشای چشم شهلائی
غزل شماره ۱۲۶ - ساز صبا: بزن که سوز دل من به ساز میگوئی
غزل شماره ۱۲۷ - شاهد گمراه: راه گم کرده و با رویی چو ماه آمده ای
غزل شماره ۱۲۸ - وای وای من: هر دم چو توپ می زندم پشت پای وای
غزل شماره ۱۲۹ - طوطی قناد: الا ای نوگل رعنا که رشک شاخ شمشادی
غزل شماره ۱۳۰ - مرغ بهشتی: شبی را با من ای ماه سحرخیزان سحرکردی
غزل شماره ۱۳۱ - ماه بر سر مهر: چه شد که بار دگر یاد آشنا کردی
غزل شماره ۱۳۲ - شمشیر قلم: نالم از دست تو ای ناله که تاثیر نکردی
غزل شماره ۱۳۳ - با روح صبا: ای صبا با توچه گفتند که خاموش شدی
غزل شماره ۱۳۴ - انتظار: باز امشب ای ستاره تابان نیامدی
غزل شماره ۱۳۵ - دیوانه و پری: آن کبوتر ز لب بام وفا شد سفری
غزل شماره ۱۳۶ - مکتب طبیعت: فریب رهزن دیو و پری تو چون نخوری
غزل شماره ۱۳۷ - پریشان روزگاری: زلف او برده قرار خاطر از من یادگاری
غزل شماره ۱۳۸ - ماه کلیسا: ای پریچهره که آهنگ کلیسا داری
غزل شماره ۱۳۹ - پری و فروغ: ز دریچه های چشمم نظری به ماه داری
غزل شماره ۱۴۰ - خال برنده: دستی که گاه خنده بآن خال می بری
غزل شماره ۱۴۱ - سیه چشمان شیرازی: دل و جانیکه دربردم من از ترکان قفقازی
غزل شماره ۱۴۲ - درس حال: اگر بلاکش بیداد را به داد رسی
غزل شماره ۱۴۳ - کاش یارب: در دیاری که در او نیست کسی یار کسی
غزل شماره ۱۴۴ - یار باقی کار باقی: رفتی و در دل هنوزم حسرت دیدار باقی
غزل شماره ۱۴۵ - زندانی خاک: نه عقلی و نه ادراکی و من خود خاک و خاشاکی
غزل شماره ۱۴۶ - جمع و تفریق: ای گل به شکر آنکه در این بوستان گلی
غزل شماره ۱۴۷ - مزد شبانی: خوشست پیری اگر مانده بود جان جوانی
غزل شماره ۱۴۸ - مقام انسانی: خلوتم چراغان کن ای چراغ روحانی
غزل شماره ۱۴۹ - شرم و عفت: نالدم پای که چند از پی یارم بدوانی
غزل شماره ۱۵۰ - نای شبان: ریختم با نوجوانی باز طرح زندگانی
غزل شماره ۱۵۱ - وا جوانی: بار دیگر گر فرود آرد سری با ما جوانی
غزل شماره ۱۵۲ - اخگر نهفته: ای دل به ساز عرش اگر گوش می کنی
غزل شماره ۱۵۳ - غوغا میکنی: ای غنچه خندان چرا خون در دل ما میکنی
غزل شماره ۱۵۴ - نی محزون: امشب ای ماه به درد دل من تسکینی
غزل شماره ۱۵۵ - نفرین: چو ابرویت نچمیدی به کام گوشه نشینی
غزل شماره ۱۵۶ - دالان بهشت: شاهد شکفته مخمور چون شمع صبحگاهی
غزل شماره ۱۵۷ - ماه هنرپیشه: تا چند کنیم از تو قناعت به نگاهی
غزل شماره ۱۵۸ - ماه سفرکرده: ماها تو سفر کردی و شب ماند و سیاهی
غزل شماره ۱۵۹ - جمال بقیت اللهی: سپاه صبح زد از ماه خیمه تا ماهی
غزل شماره ۱۶۰ - دنیای دل: چند بارد غم دنیا به تن تنهایی