از ذکر علی مدد گرفتیــــــم
آن چیز که میشود گرفتیـــم
در بوته ی آزمایش عشــــق
از نمره ی بیست صدگرفتیم
دیدیم که رایت علی سبــــز
معجون هدایت علی سبــــز
درچمبر آسمان آبــــــــــــی
خورشید ولایت علی سبـــز
از باده ی حق سیاه مستیم
اما زحمایت علی سبــــــــز
شیرین شکایت علــــی زرد
فرهاد حکایت علی سبـــــز
دستار شهادت علی ســرخ
لبخند رضایت علی سبــــــز
در نامه ی ما سیاه رویــــان
امضای عنایت علی سبــــز

یا علی در بند دنیا نیستـــــــــــم
بنده ی لبخند دنیا نیستــــــــــــم
بنده ی آنم که لطفش دائم است
بامن وبی من به ذاتش قائم است
دائم الوصلیم اما بی خبـــــــر
در پی اصلیم اما بی خبـــــــر
گفت پیغمبر که ادخال ســرور
فی قلوب المومنین اما به نور
نور یعنی اتشار روشنــــــــی
تا بساط ظلم را بر هم زنــــی
هر که از سر سرور آگاه شـد
عشقبازان را چراغ راه شــــد
جاده ی حیرت بسی پرپیچ بود
لطف ساقی بودوباقی هیچ بود
مکه زیر سایه ی خناس بــــود
شیعه در بند بنی العباس بـــود
حضرت صادق اگرساقی نبــود
ک نشان از شیعگی باقی نبود
فقه شمشیر امام صادق است
هر که بی شمشیر شد نالایق است
وای وی زقاب و قرب و های و هو
می دهد بر اهل تقوا آبــــــــــرو
گر چه تعلیمات مردم واجب است
تزکیه قبل از تعلــــم واجب است
تربیت یعنی که خود را ساختـــن
بعد از آن بر دیگران پرداختــــــــن
یک مسلمان آن زمان کامل شود
که علوم وحی را عامـــــل شود
نص قرآن مبین جز وحی نیست
آیه ای خالی زامر و نهی نیست
با چراغ وحی بنگـــــــــــر راه را
تا ببینی هر قـــــــــــــدم الله را
گر مسلمانی سر تسلیـــــم کو
سجده ای هم سنگ ابراهیم کو
ساقی سرمست مادیوانه نیست
سرگذشت انبیاء افسانـه نیست
آنچه در دستور کار انبیــــــاست
جنگ با مکر و فریب اغنیــــاست
چیست در انجیل و تورات و زبور
آیه های نور و تسلیم وحضـــور
جمله ی ادیان زیک دین بیش نیست
جز الوهیت رهی در پیــش نیست
خانقاه و مسجد ودیـــــر و کنشت
هر که رادیدم به دل بت می سرشت
لیک در بتخانه دیدم بی عــــــدد
هر صنم سرگرم ذکر یا صمـــــد
یا صمد یعنی که ما را بشکنیـــد
پیکر ما را در آتش افکنیـــــــــــد
گر سبک گردیم در آتش چو دود
میتوان تا مبداء خود پر گشــــود
ای خدا ای مبداء و میعاد مــــــا
دست بگشا بهر استمداد مـــــا
ما اسیر دست قومی جاهلیــم
گر چه از چوبیم و ازسنگ وگلیم
ای هزاران شعله در تیغت نهـان
خیز و ما را از منیت وا رهــــــان
ای خدا ای مرجع کل امــــــــور
باز گردان ده شبم درتور نـــــور
در شب اول وضو از خون کنـــم
خبس را از جان خود بیرون کنـم
سر دهم تکبیر تکبیر جنــــــون
گویمت انا علیک الراجعـــــــون
خانه ات آباد ویرانم مکـــــــــن
عاقبت از گوشه گیرانم مکــن
بنگر یک دم فراموشم کنــــی
از بیان صدق خاموشم کنـــی
ما قلمهاییم دردست ولــــــی
کز لب ما میچکد ذکر علـــــی
ذکر مولایم علی اعجاز کـــرد
عقده ها را از زبانم باز کـــــرد
نام اوسرحلقه ی ذکرمن است
کز فروغ او زبانم روشــن است
گر نباشد جذبه روشن نیستــم
این که غوغا میکند من نیستـم
من چومجنونم که درلیلای خود
نیستم در هستی مولای خــود
ذکر حق دل را تسلا می دهـــد
آه مجنون بوی لیلا می دهـــــد
جان مجنون قصد لیلایی مکــن
جان یوسف را زلیخایی مکــــن

**************************

باده از خم خانه مولا بريـــــــز

هيچ درويشي حکيمي جز تو نيست

مردم دور از حقيقت را ببين

سرخوش از شهد ولايت نيستند

کام خود را تحت نامت خواستند

شيعه يعني جود و انفاق و عطا

باده "مِما رَزُقناهُم" بنوش

"يُنفِقون" بنيوش و در انفاق كوش

هم بنوش و هم بنوشان زين سبو

"لَن تَنالوا البر حتي تُنفِقوا"

يا علي امروز تنها مانده ايم

در هجوم اهرمن ها مانده ايم

يا علي شام غريبان را ببين

مردم سر در گريبان را ببين

گردش گردونه را بر هم بزن

زخم هاي کهنه را مر حم بزن

مشک ها در راه سنگين مي روند

اشک ها از ديده رنگين مي روند

مشکها ي خسته را بر دوش گير

ا شکها را گرم در آغوش گير

حيدرا يک جلوه محتاج توام

دار بر پا کن که حلاج توام

جلوه اي کن تا که موسايي کنم

يا به رقص آيم مسيحايي کنم

يک دوگام از خويشتن بيرون زنم

گام ديگر بر سر گردون زنم

گام بردارم ولي با ياد تو

سر نهم بر دامن اولاد تو

شيعه يعني شرح منظوم طلب

از حجاز و کوفه تا شام وحلب

شيعه يعني يک بيابان بي کسي

غربت صد ساله بي دلواپسي

شيعه يعني صد بيابان جستجو

شيعه يعني هجرت از من تا به او

شيعه يعني دست بيعت با غدير

بارش ابر کرامت بر غدير

شيعه يعني عدل و احسان و وقار

شيعه يعني انحناي ذوالفقار

از عدالت گر تو ميخواهي دليل

ياد کن از آتش و دست عقيل

جان مولا حرف حق را گوش کن

شمع بيت المال را خاموش کن

شيعگي آيا شکم پروردن است؟

يا به روز جنگ عذر آوردن است

شيعگي آيا فقط خوابيدن است؟

روي مولا را به رويا ديدن است؟

فاش ميگويم که مولايم علي است

هر که مولا را نبيند شيعه نيست

اي خداوندان ملک عافيت

واليان مسند اشرافيت

من يقين دارم مسلمان نيستيد

چون ولي را تحت فرمان نيستيد

من در اين آشفته بازار شما

پرده بر ميدارم از کار شما

اي زراندوزان ، چنين وزر و وبال

جمع کي ميگردد از رزق حلال؟!

اين تجمل ها که بر خوان شماست

زنگ مرگ و قاتل جان شماست

اين دو روز عمر مولايي شويد

مرغ اما مرغ دريايي شويد

مرغ دريايي به دريا مي رود

موج برخيزد به بالا مي رود

آسمان را نور باران ميکند

خاک را غرق بهاران ميکند

ليک مرغ خانگي در خانه است

روز و شب در بند مشتي دانه است

تا به کي در بند آب و دانه ايد

غافل از قصاب صاحب خانه ايد

او ز تسليم و رضا دو ميزند
ني سخن از بيش واز کم ميزند

گفت فحشا در کجا آيد پديد؟
گفتمش در کوچه هاي بي شهيد

بي شهيدانند بي سوز و گداز
بر سر سجاده هاي بي نماز

بي شهيدان را غم ليلا کجاست؟
سوز و اشک و آه و واويلا کجاست؟

کوچه ي ما بوي مجنون مي دهد
بوي اشک و آتش و خون مي دهد

بوي مجنون مست ميسازد مرا
در پي ليلي مي اندازد مرا

نام ليلي بردم آرامم گريخت
هفت بندم بند از بندم گسيخت

از جنوب و غرب، از شرق و شمال
گشته ام در بين اشباء الرجال!

کيست تا از مرگ من پروا کند
يا به روي غربتم در واکند

در تمام کوفه آيا مرد نيست؟
جز علي مردي سراپا درد نيست

چون علي بايد که سر در چاه کرد
شيعه را تا از خطر آگاه کرد

کربلا بر شيعه نا مکشوف نيست
حکمتش جز امر بالمعروف نيست

امر بالمعروف نهي از منکر است
شيعهء بي امر و بي نهي ابتر است

شيعيان! فرهنگ عاشورا چه شد؟
پرچم خون رنگ عاشورا چه شد؟

کيست تا پرچم به دوش خون کشد؟
شيعه را از خواب خود بيرون کشد؟

گفت مولا کل ارض کربلا
شيعه يعني غربت و رنج و بلا

شيعه بي درد! زخم بي نمک!
بس کن اين يا ليتني کنت معک!

کربلا غوغاست ساز و برگ کو؟
ظهر عاشوراست شور مرگ کو؟

ظهر عاشورا فاين تذهبون
لم تقولون ما لا تفعلون

شيعه يعني عشق بازي با خدا
يک نيستان تک نوازي با خدا

شيعه يعني هفت خطي در جنون
شيعه طوفان مي کند در كاف و نون

شيعه يعني تندر آتش فروز
شيعه يعني زاهد شب، شير روز

شیعه يعني شير يعني شير مرد
شيعه يعني تيغ عريان در نبرد

کار من بي پا و بي سر رفتن است
از مسلماني فراتر رفتن است

شهوت فرماندهان روم و ري
مي برد سرهاي ما را روي ني

بشنو از ني چون حکايت ميکند
شيعه را در خون روايت ميکند

شيعه يعني سابقون السابقون
شيعه يعني يک تپش عصيان و خون

شيعه بايد آبها را گل کند
خط سوم را به خون کامل کند

خط سوم خط سرخ اولياست
کربلا بارزترين منظور ماست

شيعه يعني عشقبازي با خدا
يک نيستان تک نوازي با خدا

شيعه يعني هفت خطي در جنون
شيعه غوغا ميکند در کاف و نون

شيعه يعني نشئه ي جام بلا
شيعگي يعني قيام کربلا

کربلا گفتم کران را گوش نيست
ور نه از غم، بلبلي خاموش نيست

بلبلان چه چه ز ماتم مي زنند
روز و شب از کربلا دم ميزنند

هر نظر بر غنچه اي تر ميکنند
يادي از غوغاي اصغر ميکنند

گفت بابا! بي برادر مانده اي
بي کس و بي يار و ياور مانده اي

گرتو تنهايي بگو من کيستم؟
اصغرم، اما نه اصغر نيستم

خيز و اسماعيل را آماده کن
سجده ي شکري بر اين سجاده کن

اي پدر حرف مرا در گوش گير
خيز و اين قنداقه در آغوش گير

خيز و با تعجيل ميدانم ببر
بر سر نعش شهيدانم ببر

تشنه ام اما نه بر آب فرات
آب ميخواهم ولي آب حيات

آب در دست کمان دشمن است
تيغ آن نامرد احياي من است

آتش اقيانوس را آواز داد
آخرين ققنوس را پرواز داد

خون اصغر آسمان را سير کرد

مي نهد فرزند بر دامان نيل

نيل هم خود شيعه ي مولاي ماست
اکبر اوييم و او ليلاي ماست

اين سخن کوتاه کردم والسلام