حَمزة بن عَبدالمُطَّلِب، ملقب به اسدالله، اسد رسول الله و سیدالشهداء، عموی پیامبر اکرم(ص) و از شهدای اُحُد است. حمزه از حامیان مهم دعوت پیامبر اکرم(ص) بود و گفته‌اند که او حتی در زمانی که هنوز مسلمان نشده بود، از پیامبر(ص) در مقابل آزار مشرکان حمایت می‌کرد. وی از بزرگان قریش بود و از این رو، با مسلمان شدنش، از میزان آزار قریش نسبت به پیامبر(ص) کاسته شد.
او در شعب ابی طالب همراه مسلمانان بود و در غزوه بدر و غزوه احد شرکت داشت و در احد در سال سوم هجری به شهادت رسید.
محمد بن على بن موسى علیه السلام (۱۹۵-۲۲۰ق)، معروف به «امام جواد» و «امام محمد تقی»، نهمین پیشواى شیعیان است. آن حضرت پس از شهادت امام رضا علیه السلام در سن هشت سالگی به امامت رسید و سن کم او به هنگام امامت باعث شد برخی در امامت او تردید کنند. ایشان معاصر دو خلیفه عباسى یعنی «مأمون» و «معتصم» بود، که در این زمان، امام توسط آنان به اجبار از مدینه به بغداد احضار شده و در آنجا زیر نظر قرار گرفت.
بانوی اسلام سیّده زنان عالم (علیها السلام) با جمعی از زنان بنی هاشم به مسجد پیامبر (صلی الله علیه و آله) آمد تا در برابر توده های مسلمان، و سران مهاجر و انصار گفتنی ها را بگوید، و اتمام حجت کند. او بی اعتنا به «جوسازی» خاصی که شده بود، و به بهانه «غصب فدک» خطبه بسیار غرایی ایراد نمود که بسیاری از حقایق در آن افشا شد. لحن گیرای بانوی اسلام در این خطبه بیانگر این واقعیت است که او سخنوری بلیغ، و خطیبی نستوه، همتای همسرش علی (علیه السلام) بود که خطبه های او را در نهج البلاغه تداعی می کند.
حضرت امام علیّ بن الحسین، ملقّب به سجّاد و زین العابدین (ع) در نیمه جمادی الآخر سال ۳۸ هجری (به قولی ۳۶ هجری)، در مدینه منوره به دنیا می آیند و مدت عمر شریف و زندگی ایشان ۵۷ سال بود که مدت ۲ سال را در کنار جد بزرگوارشان، حضرت علی بن ابی طالب (ع) و مدت ۱۰ سال در زمان عموی ارجمندش، حضرت امام حسن مجتبی (ع) و ۱۰ سال هم با پدر بزرگوارشان، حضرت سیّدالشهداء (ع) بودند. این امام بزرگوار در واقعه تاریخی عاشورا، در کنار امام حسین (ع) حضور داشتند که به دلیل بیماری (تب شدید)، نتوانستند در جنگ شرکت کنند. .
مسئله آمار و ارقام در اين نهضت حماسي و با شکوه، از جمله مسائلي است که ابهامات و سؤالات فراواني پيرامون آن مطرح است. گرچه در اين موضوع مورّخان اسلامي آراء و ديدگاه هاي متفاوتي دارند و در بعضي يا بيشتر موارد به درستي نمي توان، نظر قاطعي ابراز کرد!. در اين تحقيق و مقاله کوتاه، سعي شده تا حد توان، اقوال مورّخان گردآوري، بررسي و گوشه هايي از زواياي اين حماسه پرشکوه و سرنوشت ساز براي عموم علاقه مندان و شيفته گان و عاشقان اهل بيت عصمت و طهارت (ع) روشن شود.
امت اسلامی سه وظیفه بزرگ برعهده دارد:
1. شناخت فرهنگ حسینی؛
2. ابلاغ فرهنگ حسینی؛
3. اجرای فرهنگ حسینی.
فرهنگ حسینی چیزی جز اسلامناب محمّدی و فرهنگ ناب علوی نیست. اسلام راستین و دین قیّم الهی یک حقیقت بیش تر نیست. مجموعه رهنمودهای خدایی برای زندگی برترو سعادت جاوید انسانی است.رهنمودهایی که در قرآن و سنّت نبوی گرد آمده و عترت پیامبر صلی الله علیه و آله بهتر از هرکسی آن را می شناسند و تفسیرمی کنند. پیشوایان اهل بیت علیهم السلام مفسران و مبلغان و بزرگترین مدافعان احکام الهی و مجریان منصوص ومنصوب از
محققان و علمای دین درباره این مساله دلائل و تحلیل های مختلفی را مطرح کرده اند که از جمله آنها می توانیم به علل سیاسی، تاریخی، اجتماعی اشاره داشته باشیم.
از جمله موضوعات بایسته واکاوی، بهره‌مندی نظام هستی و جامعه انسانی از وجود امام عصر(عج) است؛ زیرا اعـتـقـاد به غیبت امام عصر(عج)، مـوجـب پرسش‌ها و شبهات فراوانی از جانب دوستان و مخالفان شده...
حضرت امام علیّ بن محمّدٍ الهادی علیه السلام در نیمه ی ماه ذی الحجة الحرام سال 212 هجری، در مکانی به نام «صریّا» در نزدیکی مدینه منوره، کودکی نورانی از مادری پاک دامن و با فضیلت به نام «سمانه مغربیة» پا به عرصه ی دنیا گذاشت.(1) پدر بزرگوار آن حضرت، امام نهم حضرت محمّد بن علیّ الجواد(ع) بود.
به گزارش دیار آفتاب؛ به نقل از خبرگزاری مهر، گروه دین و آئین: ابوجعفر محمد بن علی بن موسی‌الرضا (ع) مشهور به جواد الائمّه (ع)، در مدینه النبی در سال ۱۹۵ قمری به دنیا آمد، و سرانجام در ۲۵ سالگی، در راه تحقق بخشیدن به آرمان‌های مقدس اسلام و اجداد طاهرینش در سال ۲۲۰ قمری توسط معتصم عباسی مسموم شد و به شهادت رسید.
سن امام جواد (ع) هنگامی که به امامت رسیدند حدوداً هفت یا هشت ساله نقل شده است و همین امر سبب شد تا برخی شبهه آفرینی کنند؛ با این وجود آن حضرت در قالب‌های مختلفی چه از طریق وکلا، چه از طریق جلسات
امام رضا (ع) به ما آموخت نسبت به مسائل پیرامونی بی‌تفاوت نباشیم و با بصیرت وارد شویم و به سرنوشت و آینده خود توجه داشته باشیم و تحکیم نظام اسلامی را فارغ از جناح‌بندی‌های سیاسی وظیفه شرعی خود بدانیم.
وهابیان پس از محاصره مدینه در ۱۳۴۴ق، قبرستان بقیع و بقعه‌های آن را تخریب کردند؛ از جمله بارگاه امام حسن(ع)، امام سجاد(ع)، امام باقر(ع)، امام صادق(ع). وهابیان دو بار، ابتدا در ۱۲۲۰ق و سرانجام در ۱۳۴۴ق با اتکا به فتوای ۱۵ تن از مفتیان مدینه، مبنی بر ممنوعیت اجماعیِ ساختن بنا بر روی قبور و لزوم تخریب قبور، به ویران کردن اماکن و بقعه‌های بقیع پرداختند.
.jpg)
