منبع : پایگاه حدیث نت

داد و ستد و تجارت

^{الإمام الصّادق عليه‌السلام:}

كَسبُ الحَرامِ يَبينُ فِي الذُّرِّيَّةِ

  [اثر] درآمد حرام، در نسل، آشكار مى‏شود.

 _{الكافي : ج ۵ ص ۱۲۵ ح ۴ ، دانشنامه قرآن و حديث جلد ۱۷، ص : ۹۰}

^{الإمام الصّادق عليه‌السلام:}

مَن لَزِم التِّجارَةَ استَغنى عَنِ النّاسِ.

  هر كه به تجارت [و كسب و كار] بپردازد، از مردم بى‏نياز شود.

_{المقنع للصدوق : ص ۳۶۳ . دانشنامه قرآن و حديث جلد ۱۷، ص : ۳۰}

^{الإمام الصّادق عليه‌السلام:}

إنَّ اللّهَ تَبارَكَ وتَعالى لَيُبغِضُ المُنَفِّقَ سِلعَتَهُ بِالأَيمانِ.

  خداوند ـ تبارك و تعالى ـ، فروشنده‏اى را كه كالايش را با سوگند خوردن به فروش مى‏رساند، دشمن مى‏دارد.

_{الأمالي للصدوق : ص ۵۷۱ ح ۷۷۵ ، دانشنامه قرآن و حديث جلد ۱۷، ص : ۱۹۶}

^{الإمام الصّادق عليه‌السلام:}

ـ في قَولِ اللّهِ عز و جل: «رِجَالٌ لاَّ تُلْهِيهِمْ تِجَرَةٌ وَ لاَ بَيْعٌ عَن ذِكْرِ اللَّهِ»  ـ: كانوا أصحابَ تِجارَةٍ، فَإذا حَضَرَتِ الصَّلاةُ تَرَكُوا التِّجارَةَ وَانطَلَقوا إلَى الصَّلاةِ، وهُم أعظَمُ أجرا مِمَّن لَم يَتَّجِر.

 امام صادق عليه‌السلام ـ در باره اين سخن خداوند عز و جل: «مردانى كه نه تجارت و نه معامله‏اى، آنان را از ياد خدا غافل نمى‏كند» ـ: آنان، اهل تجارت بودند ؛ امّا چون وقت نماز مى‏رسيد، تجارت را رها كرده، به سوى نماز مى‏شتافتند و پاداش ايشان، بيش از غير تاجران است.

_{النور : ۳۷ . كتاب من لا يحضره الفقيه : ج ۳ ص ۱۹۲ ح ۳۷۲۰ ، دانشنامه قرآن و حديث جلد ۱۷، ص : ۱۸}

^{الإمام الصّادق عليه‌السلام:}

لِيَكُن طَلَبُكَ لِلمَعيشَةِ فَوقَ كَسبِ المُضَيِّعِ، ودونَ طَلَبِ الحَريصِ الرّاضي بِدُنياهُ المُطمَئِنِّ إلَيها، ولكِن أنزِل نَفسَكَ مِن ذلِكَ بِمَنزِلَةِ المُنصِفِ المُتَعَفِّفِ، تَرفَعْ نَفسَكَ عَن مَنزِلَةِ الواهِنِ الضَّعيفِ، وتَكتَسِبْ ما لا بُدَّ مِنهُ.

  تلاشت در كسب معيشت، بيشتر از تلاش كسى باشد كه كسب معيشت را فرو نهاده است و كمتر از تلاش آزمندى باشد كه به دنيا، خشنود شده و دل‏بسته است ؛ بلكه ميانه‏رو و خويشتندار باش و از سستى و تنبلى نيز دورى كن و براى كسب آنچه گريزى از آن نيست، تلاش كن.

_{الكافي : ج ۵ ص ۸۱ ح ۸ ،  دانشنامه قرآن و حديث جلد ۱۷، ص : ۱۴۰}

^{الإمام الصّادق عليه‌السلام:}

لَو أنَّ رَجُلاً أراد أن يَشتَرِيَ ما يَصلُحُ بِهِ مِن مَتاعٍ وغَيرِهِ، لَكانَ مِن حَزمِ الرَّأيِ أن يَستَعينَ بِالتّاجِرِ البَصيرِ بِالتِّجارَةِ، فَيَكونَ ذلِكَ أحوَطَ عَلَيهِ.

  هر گاه شخصى بخواهد چيزى را كه لازم دارد، از كالا و غير كالا، بخرد، دورانديشى اقتضا مى‏كند كه از تاجر آشنا به تجارت، كمك بگيرد ؛ زيرا اين به نفع اوست.

_{بحار الأنوار : ج ۹۳ ص ۴۵، دانشنامه قرآن و حديث جلد ۱۷، ص : ۱۵۰}

^{الإمام الصّادق عليه‌السلام:}

فِي الجَيِّدِ دَعوَتانِ، وفِي الرَّديءِ دَعوَتانِ، يُقالُ لِصاحِبِ الجَيِّدِ: بارَكَ اللّهُ فيكَ وفيمَن باعَكَ، ويُقالُ لِصاحِبِ الرَّديءِ: لا بارَكَ اللّهُ فيكَ ولا فيمَن باعَكَ.

  كالاى خوب [دادن به مشترى] دو دعا به همراه دارد و كالاى بد هم دو نفرين. به فروشنده كالاى خوب، گفته مى‏شود: «خدا به تو و به كسى كه اين را به تو فروخته است، بركت دهد» و به فروشنده كالاى بد، گفته مى‏شود: «خدا به تو و به كسى كه اين را به تو فروخته است، بركت ندهد».

_{الكافي : ج ۵ ص ۲۰۱ ح ۱ ، دانشنامه قرآن و حديث جلد ۱۷، ص : ۱۲۶}

^{الإمام الصّادق عليه‌السلام:}

غَلاءُ السِّعرِ يُسيءُ الخُلُقَ، ويُذهِبُ الأَمانَةَ، ويُضجِرُ المَرءَ المُسلِمَ.

  گرانى قيمت[ها] سبب بداخلاقى مى‏شود، امانتدارى را از ميان مى‏بَرَد و انسان مسلمان را به ستوه مى‏آورد.

_{الكافي : ج ۵ ص ۱۶۴ ح ۶ . دانشنامه قرآن و حديث جلد ۱۷، ص : ۳۶۰}

^{الإمام الصّادق عليه‌السلام:}

ـ في قَولِ اللّهِ عز و جل: «تُوبُواْ إِلَى اللَّهِ تَوْبَةً نَّصُوحًا» ـ: هُوَ صَومُ يَومِ الأَربِعاءِ ويَومِ الخَميسِ ويَومِ الجُمُعَةِ

  ـ در باره فرموده خداى عز و جل: «به درگاه خدا توبه كنيد، توبه‏اى نصوح» ـ: توبه نصوح، عبارت است از روزه گرفتن در روز چهارشنبه و پنج‏شنبه و جمعه.

_{مؤلّف اين كتاب [شيخ صدوق رحمه‏‌الله] مى‏گويد: يعنى اين سه روز را روزه بگيرد و سپس توبه كند.}

 _{معاني الأخبار : ص ۱۷۴ ح ۲ ، دانشنامه قرآن و حديث جلد ۱۷، ص : ۴۸۶}

^{الإمام الصّادق عليه‌السلام:}

يا أبا مُحَمَّدٍ، عَلَيكُم بِالوَرَعِ، وَالاِجتِهادِ، وأَداءِ الأَمانَةِ، وصِدقِ الحَديثِ، وحُسنِ الصُّحبَةِ لِمَن صَحِبَكُم، وطولِ السُّجودِ، كانَ ذلِكَ مِن سُنَنِ الأَوّابينَ.قالَ أبو بَصيرٍ: الأَوّابونَ: التَّوّابونَ.

 ابو بصير ـ: امام صادق عليه‌السلام فرمود: «اى ابو محمّد! بر شما باد پارسايى و كوشايى [در عبادت و عمل] و امانتدارى و راستگويى و حُسنِ همنشينى با همنشين و طول دادن سجده. اين [كارها] از روش‏هاى بازگشت‏كنندگان است». ابو بصير گفت: بازگشت‏كنندگان، يعنى توبه‏كنندگان.

_{تفسير العياشي : ج ۲ ص ۲۸۶ ح ۴۳ ، دانشنامه قرآن و حديث جلد ۱۷، ص : ۵۱۰}

^{الإمام الصّادق عليه‌السلام:}

إنَّ اللّهَ جَلَّ وعَزَّ وَكَّلَ بِالسِّعرِ مَلَكا، فَلَن يَغلُوَ مِن قِلَّةٍ، ولا يَرخُصَ مِن كَثرَةٍ.

  خداى عز و جل فرشته‏اى را بر قيمت‏ها گماشته است. بنا بر اين، نه بر اثر كمبود، گرانى به وجود مى‏آيد و نه بر اثر فراوانى، ارزانى.

_{الكافي : ج ۵ ص ۱۶۲ ح ۲ ،  دانشنامه قرآن و حديث جلد ۱۷، ص : ۳۴۶}

^{الإمام الصّادق عليه‌السلام:}

تَمَسَّكوا بِالخَمسِ، وقَدِّمُوا الاِستِخارَةَ وتَبَرَّكوا بِالسُّهولَةِ، وتَزَيَّنوا بِالحِلمِ، وَاجتَنِبُوا الكَذِبَ، وأَوفُوا المِكيالَ وَالميزانَ.

  به نمازهاى پنجگانه چنگ زنيد و پيش از شروع كسب و كار، از خداوند، طلب خير كنيد و بركت را در آسانگيرى بجوييد و به زيور بردبارى آراسته شويد و از دروغ، دورى كنيد و كامل، پيمانه و وزن كنيد.

_{الاصول الستّة عشر : ص ۳۵۴ ح ۵۸۸ ، دانشنامه قرآن و حديث جلد ۱۷، ص : ۱۸۲}

^{الإمام الصّادق عليه‌السلام:}

دَخَلَ عَلَيهِ رَجُلٌ يَبيعُ الدَّقيقَ، فَقالَ: إيّاكَ وَالغِشَّ، فَإِنَّ مَن غَشَّ غُشَّ في مالِهِ، فَإِن لَم يَكُن لَهُ مالٌ غُشَّ في أهلِهِ.

 عبيس بن هشام به نقل از مردى از يارانش ـ: مرد آردفروشى نزد امام صادق عليه‌السلام آمد. امام عليه‌السلام فرمود: «از فريبكارى بپرهيز ؛ زيرا هر كس فريبكارى كند، در مال او فريبكارى مى‏شود و اگر مالى نداشته باشد، در ناموسش فريب داده شود».

_{الكافي : ج ۵ ص ۱۶۰ ح ۴ ، دانشنامه قرآن و حديث جلد ۱۷، ص : ۲۲۴}

^{الإمام الصّادق عليه‌السلام:}

الكَبائِرُ مُحَرَّمَةٌ ؛ وهِيَ: الشِّركُ بِاللّهِ عز و جل... وَالبَخسُ  فِي المِكيالِ وَالميزانِ.

  گناهان بزرگ، حرام شده‏اند. اين گناهان عبارت‏اند از: شرك به خداى عز و جل... و كم گذاشتن در پيمانه و ترازو.

 _{الخصال : ص ۶۱۰ ح ۹ ، دانشنامه قرآن و حديث جلد ۱۷، ص : ۲۱۰}

^{الإمام الصّادق عليه‌السلام:}

مَن طَلَبَ قَليلَ الرِّزقِ كانَ ذلِكَ داعِيَةً إلَى اجتِلابِ كَثيرٍ مِنَ الرِّزقِ، ومَن تَرَكَ قَليلاً مِنَ الرِّزقِ كانَ ذلِكَ داعِيَةً إلى ذَهابِ كَثيرٍ مِنَ الرِّزقِ.

  هر كه روزىِ اندك را طلب كند، همين او را بر مى‏انگيزد كه روزىِ بسيار را كسب نمايد و هر كه روزىِ اندك را رها نمايد، همين، او را به از دست دادن روزى بسيار مى‏كشانَد.

_{الكافي : ج ۵ ص ۳۱۱ ح ۲۹ ، دانشنامه قرآن و حديث جلد ۱۷، ص : ۲۵۲}

^{الإمام الصّادق عليه‌السلام:}

مَن ذَكَرَ اللّهَ عز و جل فِي الأَسواقِ، غَفَرَ لَهُ بِعَدَدِ أهلِها.

  هر كه در بازارها ذكر خداوند عز و جل بگويد، به شمارِ اهل آنها از گناهانش آمرزيده مى‏شود.

_{كتاب من لا يحضره الفقيه : ج ۳ ص ۲۰۰ ح ۳۷۵۶ ، دانشنامه قرآن و حديث جلد ۱۷، ص : ۳۳۲}

^{الإمام الصّادق عليه‌السلام:}

ثَلاثَةٌ مِنَ السَّعادَةِ: الزَّوجَةُ المُؤاتِيَةُ، وَالأَولادُ البارّونَ، وَالرَّجُلُ يُرزَقُ مَعيشَتَهُ بِبَلَدِهِ ؛ يَغدو إلى أهلِهِ ويَروحُ.

  سه چيز از خوش‏بختى است: همسر سازگار، فرزندان نيك، و اين كه [منبعِ] روزى انسان در شهر خودش باشد و بام و شام با خانواده اش به سر بَرَد.

_{الكافي : ج ۵ ص ۲۵۸ ح ۲ ، دانشنامه قرآن و حديث جلد ۱۷، ص : ۱۶۴}

^{الإمام الصّادق عليه‌السلام:}

أيُّما عَبدٍ أقالَ مُسلِما في بَيعٍ أقالَهُ اللّهُ تَعالى عَثرَتَهُ يَومَ القِيامَةِ.

  هر بنده‏اى كه تقاضاى مسلمانى را براى فسخ معامله‏اى بپذيرد، خداوند متعال در روز قيامت، از لغزش‏هاى او در گذرد.

_{الكافي : ج ۵ ص ۱۵۳ ح ۱۶ ، دانشنامه قرآن و حديث جلد ۱۷، ص : ۱۳۶}

^{الإمام الصّادق عليه‌السلام:}

ـ لَمّا سُئِلَ عَن قَولِ اللّهِ عز و جل: «وَلَيْسَتِ التَّوْبَةُ لِلَّذِينَ يَعْمَلُونَ السَّيِّاتِ حَتَّى إِذَا حَضَرَ أَحَدَهُمُ الْمَوْتُ قَالَ إِنِّى تُبْتُ الْٔنَ» ـ: ذاكَ إذا عايَنَ أمرَ الآخِرَةِ.

  ـ در پاسخ به سؤال از آيه «و توبه كسانى كه كارهاى بد انجام مى‏دهند و هنگامى كه مرگ يكى از آنها فرا مى‏رسد، مى‏گويد: الآن توبه كردم، پذيرفته نيست...» ـ: آن، زمانى است كه امر آخرت را مشاهده كند.

_{كتاب من لا يحضره الفقيه : ج ۱ ص ۱۳۳ ح ۳۵۲ ، دانشنامه قرآن و حديث جلد ۱۷، ص : ۵۶۸}

^{الإمام الصّادق عليه‌السلام:}

مَن هَمَّ بِحَسَنَةٍ فَلَم يَعمَلها كُتِبَت لَهُ حَسَنَةٌ، فَإِن عَمِلَها كُتِبَت لَهُ عَشرُ أمثالِها، ويُضاعِفُ اللّهُ لِمَن يَشاءُ إلى سَبعِمِئَةٍ. ومَن هَمَّ بِسَيِّئَةٍ فَلَم يَعمَلها لَم تُكتَب عَلَيهِ حَتّى يَعمَلَها، فَإِن لَم يَعمَلها كُتِبَت لَهُ حَسَنَةٌ بِتَركِهِ لِفِعلِها، وإن عَمِلَها اُجِّلَ تِسعَ ساعاتٍ ؛ فَإِن تابَ ونَدِمَ عَلَيها لَم تُكتَب عَلَيهِ، وإن لَم يَتُب ولَم يَندَم عَلَيها كُتِبَت عَلَيهِ سَيِّئَةٌ.

  هر كس آهنگ كار نيكى كند، ولى آن را انجام ندهد، برايش يك كار نيك مى‏نويسند و اگر انجامش بدهد، برايش ده كار نيك مى‏نويسند و خداوند براى هر كه بخواهد تا هفتصد برابرش مى‏گردانَد، و هر كس آهنگِ كار بدى كند، ولى آن را انجام ندهد، آن را برايش نمى‏نويسند تا آن گاه كه انجامش دهد، اگر انجامش نداد، به سبب انجام ندادنش يك كار نيك برايش مى‏نويسند و اگر انجامش داد، تا نُه ساعت به او مهلت مى‏دهند. اگر از آن پشيمان شد و توبه كرد، آن را برايش نمى‏نويسند و اگر پشيمان نشد و توبه نكرد، يك گناه برايش مى‏نويسند.

_{التوحيد : ص ۴۰۸ ح ۷ ، دانشنامه قرآن و حديث جلد ۱۷، ص : ۵۱۲}

^{الإمام الصّادق عليه‌السلام:}

إنَّ العَبدَ إذا أذنَبَ ذَنبا اُجِّلَ مِن غُدوَةٍ  إلَى اللَّيلِ ؛ فَإِنِ استَغفَرَ اللّهَ لَم يُكتَب عَلَيهِ. (۲)

 هر گاه بنده، گناهى مرتكب شود، از بامداد تا شب به او مهلت داده مى‏شود. اگر از خدا آمرزش خواست، آن گناه برايش نوشته نمى شود.

_{الكافي : ج ۲ ص ۴۳۷ ح ۱ ، دانشنامه قرآن و حديث جلد ۱۷، ص : ۵۱۴}

^{الإمام الصّادق عليه‌السلام:}

تَأخيرُ التَّوبَةِ اغتِرارٌ، وطولُ التَّسويفِ حَيرَةٌ، وَالاِعتِلالُ عَلَى اللّهِ هَلَكَةٌ، وَالإِصرارُ عَلَى الذَّنبِ أمنٌ لِمَكرِ اللّهِ، ولا يَأمَنُ مَكرَ اللّهِ إلاَّ القَومُ الخاسِرونَ _(*)

  به تأخير افكندن توبه، غفلت است و امروز و فردا كردن بسيار، مايه حيرت است و بهانه تراشى براى خدا، موجب هلاكت است و مداومت بر گناه، ايمن پنداشتن خود از مكر خداست، و از مكر خدا خود را در امان نمى‏پندارند، مگر مردمان زيانكار.

_{(*) تضمين للآية ۹۹ من سورة الأعراف .}

_{الإرشاد : ج ۲ ص ۲۰۵ ، دانشنامه قرآن و حديث جلد ۱۷، ص : ۵۱۸}

^{الإمام الصّادق عليه‌السلام:}

ما مِن عَبدٍ أذنَبَ ذَنبا فَنَدِمَ عَلَيهِ إلاّ غَفَرَ اللّهُ لَهُ قَبلَ أن يَستَغفِرَ، وما مِن عَبدٍ أنعَمَ اللّهُ عَلَيهِ نِعمَةً فَعَرَفَ أنَّها مِن عِندِ اللّهِ إلاّ غَفَرَ اللّهُ لَهُ قَبلَ أن يَحمَدَهُ.

  هيچ بنده‏اى نيست كه گناهى كند و از آن پشيمان شود، مگر اين كه خداوند، او را پيش از استغفار كردن، بيامرزد، و هيچ بنده‏اى نيست كه خداوند به او نعمتى دهد و او آن را از جانب خدا بداند، مگر اين كه خداوند، او را پيش از آن كه سپاسش گويد، بيامرزد.

_{الكافي : ج ۲ ص ۴۲۷ ح ۸ ، دانشنامه قرآن و حديث جلد ۱۷، ص : ۴۶۸}

^{الإمام الصّادق عليه‌السلام:}

يَنبَغي لِلتّائِبِ أن يَكونَ فِي النّاسِ كَظَبيَةٍ مَجروحَةٍ فِي الظِّباءِ.

  توبه كننده بايد در ميان مردم، چونان ماده آهوى زخمى در ميان آهوان باشد.

_{مستدرك الوسائل : ج ۱۲ ص ۱۳۶ ح ۱۳۷۱۳ ، دانشنامه قرآن و حديث جلد ۱۷، ص : ۴۸۲}

^{الإمام الصّادق عليه‌السلام:}

ـ في قَولِهِ تَعالى: «فَإِنَّهُ كَانَ لِلْأَوَّ بِينَ غَفُورًا» ـ: هُمُ التَّوّابونَ المُتَعَبِّدونَ.

 امام صادق عليه‌السلام ـ در باره فرموده خداى متعال: «قطعا او آمرزنده بازگشت‏كنندگان است» ـ: يعنى توبه‏كنندگانِ عبادت‏پيشه.

_{تفسير العيّاشي : ج ۲ ص ۲۸۶ ح ۴۲ ، دانشنامه قرآن و حديث جلد ۱۷، ص : ۵۱۰}

^{الإمام الصّادق عليه‌السلام:}

إذا بَلَغَتِ النَّفسُ هاهُنا ـ وأَشارَ بِيَدِهِ إلى حَلقِهِ ـ لَم يَكُن لِلعالِمِ تَوبَةٌ، ثُمَّ قَرَأَ:«إِنَّمَا التَّوْبَةُ عَلَى اللَّهِ لِلَّذِينَ يَعْمَلُونَ السُّوءَ بِجَهَلَةٍ» _(*)

 هر گاه جان به اين جا رسد ـ و با دست خود به گلويش اشاره كرد ـ توبه عالم (كسى كه دانسته گناه كرده) پذيرفته نمى‏شود. سپس اين آيه را تلاوت كرد: «همانا توبه به درگاه خدا براى كسانى است كه نادانسته بدى مى‏كنند».

_{(*) النساء : ۱۷ .}

_{الكافي : ج ۱ ص ۴۷ ح ۳ . دانشنامه قرآن و حديث جلد ۱۷، ص : ۵۵۲}

^{الإمام الصّادق عليه‌السلام:}

الجُلوسُ بَعدَ صَلاةِ الغَداةِ فِي التَّعقيبِ وَالدُّعاءِ حَتّى تَطلُعَ الشَّمسُ، أبلَغُ في طَلَبِ الرِّزقِ مِنَ الضَّربِ فِي الأَرضِ.

  نشستن پس از نماز صبح و پرداختن به تعقيبات و دعا تا طلوع خورشيد، براى جلب روزى مؤثّرتر از تلاش براى آن است.

_{تهذيب الأحكام : ج ۲ ص ۱۳۸ ح ۵۳۹ ، دانشنامه قرآن و حديث جلد ۱۷، ص : ۲۵۸}

سپاه عقل

^{الإمام الصّادق عليه‌السلام:}

ـ فى بَيانِ جُنودِ العَقلِ وَالجَهلِ ـ: ... السَّعادَةُ وضِدُّهَا الشَّقاوَةُ، وَالتَّوبَةُ وضِدُّهَا الإِصرارُ، وَالاِستِغفارُ وضِدُّهُ الاِغتِرارُ.

 امام صادق عليه‌السلام ـ در بيان سپاهيان خِرد و نادانى ـ: ... خوش‏بختى كه ضدّ آن نگون‏بختى است ؛ توبه كه ضدّ آن پايدارى [بر گناه] است ؛ آمرزش خواستن كه ضدّ آن غفلت است.

_{الكافي : ج ۱ ص ۲۲ ح ۱۴ ، دانشنامه قرآن و حديث جلد ۱۷، ص : ۴۶۲}

^{الإمام الصّادق عليه‌السلام:}

مَن لَم يَقدِر عَلى صِلَتِنا فَليَصِل صالِحي مَوالينا ؛ يُكتَب لَهُ ثَوابُ صِلَتِنا، ومَن لَم يَقدِر عَلى زِيارَتِنا فَليَزُر صالِحي مَوالينا ؛ يُكتَب لَهُ ثَوابُ زِيارَتِنا.

  هر كه قادر نيست به ما صله (هديه) دهد، به دوستان نيك ما هديه دهد كه همان ثوابِ هديه دادن به ما برايش نوشته مى‏شود و هر كه قادر نيست به زيارت ما بيايد، به زيارت دوستان نيك ما برود كه همان ثوابِ زيارت ما برايش نوشته مى‏شود.

_{ثواب الأعمال : ص ۱۲۴ ح ۱ ، دانشنامه قرآن و حديث جلد ۱۸، ص : ۵۳۸}

^{الإمام الصّادق عليه‌السلام:}

إذَا انصَرَفَ الرَّجُلُ مِن إخوانِكُم مِن زِيارَتِنا أو زِيارَةِ قُبورِنا فَاستَقبِلوهُ، وسَلِّموا عَلَيهِ، وهَنِّؤُوهُ بِما وَهَبَ اللّهُ لَهُ، فَإِنَّ لَكُم مِثلَ ثَوابِهِ، ويَغشاكُم ثَوابٌ مِثلُ ثَوابِهِ مِن رَحمَةِ اللّهِ.

  هر گاه يكى از برادران شما از زيارت ما يا زيارت قبور ما باز گشت، به استقبالش برويد و به او سلام كنيد و براى اين نعمتى كه خداوند به او بخشيده است، به او شادباش بگوييد. كه براى شما نيز ثوابى مانند ثواب او خواهد بود و پاداشى همانند پاداش او، يعنى رحمت خدا، شما را نيز در برمى‏گيرد.

_{بحار الأنوار : ج ۱۰۲ ص ۳۰۲ ح ۱ ، دانشنامه قرآن و حديث جلد ۱۸، ص : ۵۳۸}

^{الإمام الصّادق عليه‌السلام:}

ما قَضى مُسلِمٌ لِمُسلِمٍ حاجَةً إلاّ ناداهُ اللّهُ تَبارَكَ وتَعالى: عَلَيَّ ثَوابُكَ، ولا أرضى لَكَ بِدونِ الجَنَّةِ.

  هيچ مسلمانى حاجت مسلمانى را روا نمى‏كند، مگر آن كه خداوند ـ تبارك و تعالى ـ او را ندا دهد: «ثواب تو بر عهده من است و براى تو، به [چيزى]جز بهشت، راضى نمى‏شوم».

_{الكافي : ج ۲ ص ۱۹۴ ح ۷ ، دانشنامه قرآن و حديث جلد ۱۸، ص : ۴۶۰}

^{الإمام الصّادق عليه‌السلام:}

قَضاءُ حاجَةِ المُؤمِنِ أفضَلُ مِن ألفِ حَجَّةٍ مُتَقَبَّلَةٍ بِمَناسِكِها.

  برآوردن نياز مؤمن، برتر است از هزار حجّى كه با مناسكش پذيرفته شود.

_{الأمالي للصدوق : ص ۳۰۸ ح ۳۵۳ ، دانشنامه قرآن و حديث جلد ۱۸، ص : ۵۰۴}

^{الإمام الصّادق عليه‌السلام:}

قُلتُ لَهُ: أيُّ الأَعمالِ هُوَ أفضَلُ بَعدَ المَعرِفَةِ ؟ قالَ: ما مِن شَيءٍ بَعدَ المَعرِفَةِ يَعدِلُ هذِهِ الصَّلاةَ ـ ثُمَّ ذَكَرَ عليه‌السلام الزَّكاةَ وَالحَجَّ وغَيرَها، إلى أن قالَ ـ: وَالحَجَّةُ عِندَهُ خَيرٌ مِن بَيتٍ مَملوءٍ ذَهَبا، لا بَل خَيرٌ مِن مِل‏ءِ الدُّنيا ذَهَبا وفِضَّةً، تُنفِقُهُ في سَبيلِ اللّهِ عز و جل، وَالَّذي بَعَثَ مُحَمَّدا بِالحَقِّ بَشيرا ونَذيرا، لَقَضاءُ حاجَةِ امرِىٍٔمُسلِمٍ وتَنفيسُ كُربَتِهِ، أفضَلُ مِن حَجَّةٍ وطَوافٍ وحَجَّةٍ وطَوافٍ ـ حَتّى عَقَدَ عَشرا ـ.

 الأمالى، طوسى ـ به نقل از زرعه ـ: به امام صادق عليه‌السلام گفتم: بهترين اعمال بعد از شناخت چيست؟

فرمود: «بعد از شناخت، هيچ عملى با اين نماز برابرى نمى‏كند». سپس از زكات و حج و جز اينها نام بُرد تا آن كه فرمود: «و حج، در نزد خداوند، برتر از يك اتاق پُر از طلا، نه، بلكه بهتر از همه دنيايى است كه طلا و نقره شود و در راه خداى عز و جل انفاقش كنى. سوگند به آن كه محمّد را برانگيخت تا نويد و هشدار دهد، برآوردن نياز يك انسان مسلمان و رفع غم و گرفتارى او از يك حجّ و يك طواف، و يك حجّ و يك طواف ـ تا ده تا برشمرد ـ برتر است!».

_{الأمالي للطوسي : ص ۶۹۴ ح ۱۴۷۸ ، دانشنامه قرآن و حديث جلد ۱۸، ص : ۵۰۴}

^{الإمام الصّادق عليه‌السلام:}

ما مِن عَبدٍ مُسلِمٍ ابتَلاهُ اللّهُ عز و جل بِمَكروهٍ وصَبَرَ، إلاّ كَتَبَ اللّهُ لَهُ أجرَ ألفِ شَهيدٍ.

 هيچ بنده مسلمانى نيست كه خداى عز و جل، او را دچار امر ناگوارى كند و او شكيبايى ورزد، مگر اين كه خداوند برايش اجر هزار شهيد را بنويسد.

_{المؤمن : ص ۱۶ ح ۷ ، دانشنامه قرآن و حديث جلد ۱۸، ص : ۴۶۸}

^{الإمام الصّادق عليه‌السلام:}

لا يَكتُبُ المَلَكُ إلاّ ما سَمِعَ، وقالَ اللّهُ عز و جل: «وَاذْكُر رَّبَّكَ فِى نَفْسِكَ تَضَرُّعًا وَخِيفَةً» (۱) فَلا يَعلَمُ ثَوابَ ذلِكَ الذِّكرِ في نَفسِ الرَّجُلِ غَيرُ اللّهِ عز و جل لِعَظَمَتِهِ.

امام باقر عليه‌السلام يا  فرشته، جز آنچه را مى‏شنود، نمى‏نويسد. خداوند عز و جل فرموده است: «و پروردگارت را در دل خويش با زارى و ترس، ياد كن». پس [اندازه] پاداش اين ياد كردن درونىِ آدمى را به جهت عظمتى كه دارد، كسى جز خداوند عز و جل نمى‏داند.

_{(۱) الأعراف : ۲۰۵ . الكافي : ج ۲ ص ۵۰۲ ح ۴ ، دانشنامه قرآن و حديث جلد ۱۸، ص : ۲۴۲}

^{الإمام الصّادق عليه‌السلام:}

«وَاللَّهُ يُضَعِفُ لِمَن يَشَآءُ» (۱) لِمَن أنفَقَ مالَهُ ابتِغاءَ مَرضاتِ اللّهِ.

  [آيه] «خدا براى هر كه بخواهد، دو چندان مى‏كند»، در باره كسى است كه دارايىِ خود را براى جلب خشنودىِ خدا انفاق كند.

_{(۱)البقرة : ۲۶۱ . تفسير القمّي : ج ۱ ص ۹۲ ، دانشنامه قرآن و حديث جلد ۱۸، ص : ۴۰۰}

^{الإمام الصّادق عليه‌السلام:}

لِكُلِّ شَيءٍ ثَوابٌ إلاَّ الدَّمعَةَ فينا.

  براى هر عملى، پاداشى [معيّن] است، جز اشك ريختن براى ما [كه پاداش آن، حدّ و اندازه ندارد].

_{كامل الزيارات : ص ۲۱۱ ح ۳۰۲ ، دانشنامه قرآن و حديث جلد ۱۸، ص : ۲۴۴}

^{الإمام الصّادق عليه‌السلام:}

خَيرُ ما يُخَلِّفُ الرَّجُلُ بَعدَهُ ثَلاثَةٌ: وَلَدٌ بارٌّ يَستَغفِرُ لَهُ، وسُنَّةُ خَيرٍ يُقتَدى بِهِ فيها، وصَدَقَةٌ تَجري مِن بَعدِهِ.

  بهترين چيزى كه انسان از خود بر جاى مى‏گذارد، سه چيز است: فرزند نيكى كه برايش طلب آمرزش كند، روش نيكويى كه در آن از او پيروى شود، و صدقه جارى.

_{الأمالي للطوسي : ص ۲۳۷ ح ۴۲۰ ، دانشنامه قرآن و حديث جلد ۱۸، ص : ۲۵۸}
 

^{الإمام الصّادق عليه‌السلام:}

سِتَّةٌ تَلحَقُ المُؤمِنَ بَعدَ وَفاتِهِ: وَلَدٌ يَستَغفِرُ لَهُ، ومُصحَفٌ يُخَلِّفُهُ، وغَرسٌ يَغرِسُهُ، وقَليبٌ  يَحفِرُهُ، وصَدَقَةٌ يُجريها، وسُنَّةٌ يُؤخَذُ بِها مِن بَعدِهِ.

  شش چيز است كه [ثواب آنها] بعد از وفات مؤمن به او مى‏رسد: فرزندى كه برايش آمرزش بطلبد، مصحفى كه از خود بر جاى گذارد، نهالى كه بكارد، چاهى كه آن را حفر كند، صدقه‏اى كه جارى سازد، و سنّتى كه بعد از او به كار بسته شود.

_{الكافي : ج ۷ ص ۵۷ ح ۵ ، دانشنامه قرآن و حديث جلد ۱۸، ص : ۲۵۲}

^{الإمام الصّادق عليه‌السلام:}

إنَّ اللّهَ خَلَقَ العَقلَ، فَقالَ لَهُ: أقبِل ! فَأَقبَلَ، ثُمَّ قالَ لَهُ: أدبِر ! فَأَدبَرَ، (ثُمَّ قالَ لَهُ: أقبِل)، ثُمَّ قالَ: لا وعِزَّتي وجَلالي، ما خَلَقتُ شَيئا أحَبَّ إلَيَّ مِنكَ، لَكَ الثَّوابُ، وعَلَيكَ العِقابُ.

  خداوند، خِرد را آفريد و به او فرمود: «بيا» و او آمد. سپس فرمود: «برگرد» و او برگشت [سپس به او فرمود: «بيا»]. آن گاه فرمود: «به توانمندى و شكوهم سوگند، چيزى نيافريدم كه نزد من، محبوب‏تر از تو باشد. پاداش، براى توست و كيفر، از آنِ تو (معيار و ملاك پاداش و كيفر من خواهى بود)».

_{وسائل الشيعة : ج ۱ ص ۴۱ ح ۶۹ ، دانشنامه قرآن و حديث جلد ۱۸، ص : ۳۳۴}

^{الإمام الصّادق عليه‌السلام:}

لا تَغتَب فَتُغتَبَ، ولا تَحفِر لِأَخيكَ حُفرَةً فَتَقَعَ فيها ؛ فَإِنَّكَ كَما تَدينُ تُدانُ.

  غيبت نكن كه از تو غيبت مى‏شود و براى برادرت چاه مَكَن كه خود در آن مى‏افتى؛ زيرا با هر دست بدهى، با همان دست، پس مى‏گيرى.

_{الأمالي للصدوق : ص ۵۰۵ ح ۶۹۷ ، دانشنامه قرآن و حديث جلد ۱۸، ص : ۳۳۰}

^{الإمام الصّادق عليه‌السلام:}

مَن خَلا بِذَنبٍ فَراقَبَ اللّهَ تَعالى ذِكرُهُ فيهِ وَاستَحيا مِنَ الحَفَظَةِ ، غَفَرَ اللّهُ عز و جل لَهُ جَميعَ ذُنوبِهِ وإن كانَت مِثلَ ذُنوبِ الثَّقَلَينِ.

  هر كس در خلوت [فرصت] گناهى برايش پيش آيد، امّا خداى متعال را در نظر آورد و از فرشتگان نگهبان [خود] شرم كند، خداى عز و جل همه گناهان او را بيامرزد، اگر چه به اندازه گناهان جنّ و انس باشد.

 _{كتاب من لا يحضره الفقيه : ج ۴ ص ۴۱۱ ح ۵۸۹۵ ، دانشنامه قرآن و حديث جلد ۱۸، ص : ۳۵۶}

^{الإمام الصّادق عليه‌السلام:}

إنَّ للّه‏ عز و جل مَلائِكَةً مُوَكَّلينَ بِقَبرِ الحُسَينِ عليه‌السلام، فَإِذا هَمَّ الرَّجُلُ بِزِيارَتِهِ أعطاهُم ذُنوبَهُ فَإِذا خَطا مَحَوها، ثُمَّ إذا خَطا ضاعَفوا لَهُ حَسَناتِهِ، فَما تَزالُ حَسَناتُهُ تُضاعَفُ حَتّى توجِبَ لَهُ الجَنَّةَ.

  خداى عز و جل، فرشتگانى گماشته بر قبر حسين عليه‌السلام دارد كه چون كسى قصد زيارت او را مى‏كند، خداوند، گناهانش را به آن فرشتگان مى‏بخشد و چون گامى بردارد، آنها، آن گناهان را مى‏زُدايند و در گام بعدى، نيكى‏هايش را دوچندان مى‏كنند و اين نيكى‏ها پيوسته افزون مى‏شوند تا جايى كه‏بهشت را برايش واجب مى‏كنند.

_{ثواب الأعمال : ص ۱۱۷ ح ۳۳ ، دانشنامه قرآن و حديث جلد ۱۸، ص : ۴۲۰}