پرواز جان

گــــــــــر به سوى كوچه دلدار راهى باز گردد         گر كه بخت خفته ام با من دمى همساز گردد

گر نسيم صبحگاهى، ره به كوى دوست يابد          گــــــر دل افســرده با آن سرو قد  همراز گردد

گـــــر نى از درد دل عشاق، شرحى باز گويد         گــــــــر دل غمــــــديده با غمخواه هم‏آواز گردد

گــــــر سليمان بر غم مور ضعيفى رحمت آرد          در بر صاحبـــــــــــــدلان والاى  و سرافراز گردد

در هوايش سر سپارم، در قدومش جان بريزم          گــــــــــر برويم در گشايد، گر به نازى باز گردد

سايـــه افكن بر سرم، اى سرو بستانِ نكويى          تـــــا كــــــــــه جانم از جهان، آماده پرواز گردد

غم يار

  بـــــــــــــــاده از پيمانه دلدار، هشيارى ندارد              بى‏خـــــــودى از نوش اين پيمانه، بيدارى ندارد

چشم بيمار تو هر كس را به بيمارى كشاند                تا ابـــــــــــــــد اين عاشق بيمار، بيمارى ندارد

عاشق از هر چيز جز دلدار، دل بركنده خامش              چونكه با خود جز حديث عشق، گفتارى ندارد

بــــا كـــــه بتوان گفت از شيرينى درد غم يار               جز غــــم دلدار، عاشق‏پيشه غمخوارى ندارد

بر ســــر بـــــــــالين بيمار رخت، روزى گذر كن              بين كه جز عشق تو بر بالين، پرستارى ندارد

لطف كن اى دوست، از رخ پرده بگشا، ناز كم كن          دل تمنـــــــــــــــايى ز دلبر غير ديدارى ندارد

اخگر غم

آنكــــــــــه ما را جفت با غم كرد، بنشانيــــد فرد       ديــــــــــدى آخـــر پرسشى از حال زار ما نكرد؟

بـــــــــــر غَمِ پنهانْ اگر خواهى گــــواهى آشكار       اشك ســــــــــرخم را روان بنگر تو بر رخسار زرد

آتش دل را فــــــــــــرو بنشـــــانم ار با آب چشم         بـــــــــــــر دو عالم اخگر غم مى‏زنم با آه سرد

گـــــر نه خود، رخسار زيبــــــاى تو ديد اندر چمن       گــــــــــرد باد اندر رُخ گل مى فشانَد از چه گرد؟

مى نيــــــــــــــــارم ز آستانت روى خود برداشتن       گــــر دو صد بارم ز كوى خويشتن، سازى تو طرد

بشنوم گر، با مـــــن بيدل تــــــــــــو را باشد ستيز      جـــــــــــان به كف بگرفته بشتابم به ميدان نبرد

هندى اين بسرود  هرچند اوستادى گفته است:      مرد اين ميدان نيم من، گر تو خواهى بود مرد

سفر عشق

بــــــــــــا دلِ تنگ به ســـوى تو سفر بايد كرد       از ســـــــــــر خويش به بتخانه گذر بايد كرد

پيــــــــر مـــا گفت: ز ميخانه شفا بايد جست       از شفـــــــــــا جستنِ هر خانه حذر بايد كرد

آنكــــه از جلوه رخسار چو ماهت، پيش است       بى‏گمـــــــــــــــان معجزه شقِّ قمر بايد كرد

گــــــــــــــر درِ ميكـــده را پير به عشاق گشود      پس از آن آرزوى فتــــــــــــح و ظفـر بايد كرد

گـــــر دل از نشئه مى، دعوى سردارى داشت      به خــــــــود آييــد كه احساس خطر بايد كرد

مـــژده اى دوست كه رندى سر خُم را بگشود       بـاده نــــــوشان لب از اين مائده، تر بايد كرد

در رهِ جستن آتشكـــــــــــــــده سر بايد باخت        به جفـــــــــــا كارى او سينه، سپر بايد كرد

ســـــر خُـــــــم باد سلامت كه به ديدار رخش        مستِ ســــــــــــاغر زده را نيز خبر بايد كرد

طــــرّه گيسوى دلدار به هر كوى و درى است        پس به هر كوى و در از شوق سفر بايد كرد

قبله عشق

  بهــــــــــــــــار شد، در ميخـــانه باز بايد كرد         به ســــوى قبله عاشق، نماز بايد كـرد

نسيم قــــــدس به عشـــاق باغ مژده دهد         كه دل ز هر دو جهان، بى نياز بايد كــرد

كنــــون كه دست به دامــان سرو مى‏نرسد        بـــــــه بيد عاشق مجنون، نياز بايد كرد

غمى كه در دلـــم از عشق گُلعذاران است        دوا به جــــــــام مىِ چاره ساز بايد كـرد

كنـــــون كه دست به دامان بوستان نرسد         نظـــــــر به ســرو قدى سرفراز بايد كرد

صبح اميد

عشقت انـــــــــدر دلِ ويرانه ما منزل كرد        آشنا آمــــد و بيگانـــــــــه مرا زين دل كرد

لبِ چـــــون غنچه گل، بازكن و فاش بگو         سرّ آن نقطه كه كـار من و دل مشكل كرد

يــــاد روى تو، غم هر دو جهان از دل برد         صبح امّيـــــد، همه ظلمت شب باطل كرد

جان من، گر تو مرا حاصلى از عمر عزيز؟         ثمر عمر جـز اين نيست كه دل حاصل كرد

آشنا گــر تويى، از جور رقيبم غم نيست         روى نيكـــــــوى تو هر غم ز دلم، زايل كرد

نــــرود از سر كوى تو چو هندى هرگز           آن مسافر كه در اين وادى جان منزل كرد

عشق دلدار

چشم بيمــــــار تو اى مى زده، بيمارم كرد           حلقــــــــــــه گيسويت اى يار، گرفتارم كرد

سرو بستاـــــــــنِ نكويى، گل گلــزار جمال           غمــــــــزه ناكرده، ز خوبان همه بيزارم كرد

همه مى‏زدگــــــان هوش خود از كف دادند            ساغر از دست روانبخش تو، هشيارم كرد

چه كنم؟ شيفتـه‏ام، سوختــــه‏ام، غمزده‏ام           عشــــــــوه ات، واله آن لعل گهر بارم كرد

عشق دلـــــدار چنان كـــــرد كه منصورمنش          از ديـــــــــــــارم به در آورد و سر دارم كرد

عشقت از مـــــــدرسه و حلقه صوفى راندم           بنده حلقــــــــــــه به گوش در خمّارم كرد

بــــــــــــاده از ساغرِ لبريز تو، جاويدم ساخت          بوســـــه از خاك درت، محرم اسرارم كرد

دلجويى پير

  دست آن شيخ ببوسيـــــد كه تكفيرم كرد          محتسب را بنوازيــــــــد كــــــــــــه زنجيرم كرد

معتكف گشتــم از اين پس، به در پير مغان         كه به يك جرعه مى از هر دو جهان سيرم كرد

آب كوثر نخــــــــــــــورم، منّت رضوان نبرم           پرتــــــــــــو روى تو اى دوست، جهانگيرم كرد

دل درويش به دست آر كــه از سرّ اَلَست           پـــــــــــــــــــــرده بـرداشته، آگاه ز تقديرم كرد

پير ميخانه بنــــازم كه به سر پنجه خويش          فــــــــــانيـــم كرده، عدم كـرده و تسخيرم كرد

خادم درگه پيرم كـــــــــــه ز دلجويى خود          غـــــافل از خـــــــويش نمــــود و زبر و زيرم كرد

عشقِ چاره ساز

حــــــــــــــديث عشق تو، باد بهار باز آورد             صبــــــــــــا ز طَرْف چمن، بوى دلنواز آورد

طرب كنان گل از اسرار بوستان مى گفت             فسرده جان، خبر از عشق چاره ساز آورد

بنفشــــــــــــه از غم دورىّ يار، نالان بود              فــــــــرشته آيه هجـــــــران جان‏گداز آورد

هلال از خــــــــــــم ابروى يار، دم مى زد              نسيــــــــــم عطر بهارى، چه سرفراز آورد

اسرار جان

اى دوست، پيـــــر ميكده از راه مى رسد         بــــا يك گلِ شكفته به همراه، مى رسد

گل نيست، بلكه غنچه باغ سعادت است         كـــــــز جان دوست بر دل آگاه مى رسد

آن روى با طــــــــراوت و آن موى عطرگين         از خيمـــه‏گه گذشته، به خرگاه مى رسد

از خطـــــــــــــّه حقيقت و از خيمـه مجاز          بـــــــرخاسته، به خلوت دلخواه مى رسد

آن نغمـــــــــــه فرشته فردوسِ جـــاودان          بــــر گوشِ جانِ مى زده گهگاه مى رسد

دود درونِ عــــــاشقِ سرمست از شراب          بــــــــــــر قلب پير ميكده، با آه مى رسد

دست از دلـــــــــم بدار كه فرياد اين گدا           از چــاه دل برون شده، بر شاه مى رسد

دردِ دل فقيــــــــــر ز ماهى به ماه رفت            درويش نالـــــــه‏اش به دل ماه، مى رسد

زير كمان ابــــــروى دلدار، جادويى ست            كاســــــرار آن به قلب كمينگاه مى رسد

فارغ از عالم

  فقـر فخر است اگر فارغ از عالم باشد         آنكه از خويش گذر كرد، چه‏اش غم باشد؟

طالع بخت در آن روز بـر آيد كه شبش         يـــــــــار تا صبح ورا مونس و همــدم باشد

طــــربِ ساغرِ درويش نفهمد، صوفى         بــــاده از دست بتـــى گير كه محرم باشد

طوطــــــى باغ محبّت نرود كلبه جغد         بــــــــــازِ فردوس كجا كلب معلّـــــم باشد؟

اين دل گمشده را يا به پناهت بپذير          يا رهـــــا ســـــاز كه سرگشته عالم باشد

راز نهان

داستــــــــــــــــــان غم من راز نهانى باشد