عاشق دلباخته

 سر خم باد سلامت كه به من راه نمود    ســـــاقى باده به كف، جـان من آگاه نمود

خــــادم درگه ميخـــــانه عشّاق شدم      عـــاشق مست، مــــــرا خادم درگاه نمود

ســـر و جانم به فداى صنم باده فروش      كه به يك جرعه، مرا خسرو جم‏جاه نمود

مـــاهِ رُخسار فروزنده‏ات اى مايه عيش      بــــــى نيازم به خــدا از خور و از ماه نمود

برگ سبزى ز گلستان رُخت بخشودى       فــارغم از همه فردوسى(1) گمراه، نمود

با كـــه گويم غم آن عاشق دلباخته را       كـــــه همـــه راز خود اندر شكم چاه نمود

(1) منسوب  به فردوس به معنى بهشت؛ فردوسى يعنى بهشتى، اهل بهشت.

خِرقه فقر

بر در ميكـــــده‏ام دست فشان خواهى ديد     پـــــــاى‏كوبان، چو قلندرمنشان خواهى ديد

باز سرمست از آن ساغر مى، خواهم شد     بيهُشم مسخره پير و جـــــــوان خواهى ديد

از درِ مـــــدرسه و ديْــــر برون خواهم تاخت     عــــــاكف ســـايه آن سرو روان خواهى ديد

از اقــــامتگه هستى، به سفر خواهم رفت     به سوى نيستى‏ام رخت كشان خواهى ديد

خرقــــه فقر  به يكباره تهى خـــــواهم كرد      ننگ اين خــــرقه پوسيده، عيان خواهى ديد

بــــــاده از ســــاغر آن دلزده خواهم نوشيد      فـــــارغم از همه ملك دو جهان خواهى ديد

بهار آرزو

بــــر در ميكـــده‏ام پرسه زنان، خـــواهى ديد      پيــــر دلبــــــاخته با بخت جوان، خواهى ديد

نــــو بهــــار آيـــــد و گلـــــــــزار شكوفا گردد      بــــى‏گمــــان كوتهى عمر خزان، خواهى ديد

مرغ افسرده كه در كنج قفس محبوس است     بــــر فـــــــراز فلك از شوق، پران خواهى ديد

سوزش بـــاد دى، از صحنه برون خواهد رفت      بـــــارش ابــــــر بهــارى به عيان خواهى ديد

قـــــــــوس را باد بهارى به عقب خواهد راند       پس از آن قوس قزح را چو كمان، خواهى ديد

دلبــــــر پردگى از پـــــــرده برون خواهد شد       پــــرتـــــو نور رُخش، در دو جهان خواهى ديد

ديار قدس

دست از دلم بدار، كه جانم به لب رسيد       انــــدر فــــــراقِ روى تو، روزم به شب رسيد

گفتم به جــان غمزده: ديگر تو غم مخور       غم رخت بست و موسم عيش و طرب رسيد

دلـدار من چو يوسف گمگشته بازگشت       كنعـــــان، مــــرا ز روى دل مـــــــلتهب رسيد

راز دلــــم كــــــه قلب جفـا ديده ام دريد       از سينـــــــه‏ام گذشت و به مغز عصب رسيد

مـــــرغ ديـــــار قدس، از آن پر زنان رميد       بــــــــر درگهـــــــى كه بود ورا منتخب، رسيد

دارالسلام، روى سلامت نشــــان نــداد       بگــذشت جـــــــان از آن و به دارالعجب رسيد

روى يار

 اين رهــــــــروان عشق، كجا مـــى‏روند زار؟     ره را كنــــاره نيست، چــرا مى نهند بار؟

هـــــر جـــــا روند، جز سر كوى نگار نيست      هــــر جـــــــا نهند بــار، همانجا بود نگار

ســـاغـــر نمى‏ستانند از غير دست دوست      ســــاقــى نمى‏شناسند از غيـر آن ديار

در عشق روى اوست، همه شادى و سرور      در هجـــر وصل اوست، همه زارى و نزار

از نـــــــور روى اوست، گلستان شود چمن      در يـــــاد سرو قــــــامت او، بشكفد بهار

ما را نصيب روى تــــو، با اين حجاب نيست       بــــــردار اين حجاب از آن روى گلعــــذار

با كه گويم

بــــا كــــــه گويم غم ديوانگى خود، جز يار؟        از كه جويم ره ميخــانه، به غير از دلدار؟

سرّ عشق است كه جز دوست نداند ديگر         مــى‏نگنجد غم هجـــران وى، اندر گفتار

نــــو بهـــــــار است، درِ ميكـده را بگشاييد         نتـــــوان بست در مـــيكده در فصل بهار

بــــاده آريد در اين فصل، بـــــه ياد سـاقى         نســـــزد رفت به گلــزار بدين حال خمار

خَم زلفـــــــى بگشا، اى صنم باده فروش         حـــاجت اين دل غمگين به سر زلف برآر

روز ميلادِ مهين عاشــــق يار است، امروز          مـــــــددى كن، سر خُم را بگشا بر ابرار

حالتــــــــى رفت ز ديدار رُخش بر مستان         مى‏نگويم به كسى، جز صنم باده گسار

باده هوشيارى

بــرگير جام و جــامه زهد و ريا درآر          محـــراب را به شيخ ريــــــــاكـــــار واگــــذار

بــــــا پير ميكده، خبــر حال ما بگو           بـــــــا ســــاغرى، برون كند از جان ما خمار

كشكول فقــر شد سبب افتخار ما          اى يـــــــــار دلـــــفريب، بيفـــــزاى افتخـــار

مــــا ريزه خوار صحبت رند قلندريم          با غمـــزه‏اى نــــــواز، دل پيـــــــر جيره خـوار

از زهر جان‏گداز رقيبم سخن مگوى          دانــــــى چه‏ها كشيدم از اين مـــــار خالدار؟

بــوس و كنار يار، به جانم حيات داد         در هجر او، نه بــوس نصيب است و نى كنار

هشــدار ده به پير خرابات، از غمم          ســـاقى، ز جــــام بـــــــاده مرا كرد هوشيار

خُم مى

دكّـــــه عطر فروشى است و يا معبر يار؟         مـــــاه روشنگــــر بزم است و يا روى نگار؟

اى نسيم سحـــــرى، از سر كويش آيى          كـــه چنين روح فــــزايى و چنين غاليه بار؟

غمزه‏اى تا بگشــــــايى به رُخم راه اميد          لطفى اى دوست، بر اين دلشده زار و نزار

در ميخانه به رويـــم بگشوده است حريف        ســـــاغرى از كف خود بازده، اى لاله عذار

خُم مى زنده، اگر ساغرى از دست برفت        ســــر خُم باز كـــــــن و عقده ز جانم بردار

بــــر كَنَم خـــرقه سالوس، اگر لطف كنى         ســـــــــر نهم بر قَدَمَت خرقه گذارم بكنار

ديار دلدار

كــــور كورانه به ميخانه مرو، اى هشيار         خـــانه عشق بــــود، جــــــامه تزوير برآر

عـاشقانند در آن خانه، همه بى سر و پا         سروپـــــايى اگرت هست، در آن پانگذار

تــــو كه دلبسته تسبيحى و وابسته دير         ســـاغر بـــــــاده از آن ميكده، اميد مدار

پاره كن سبحه و بشكن درِ اين دير خراب        گر كه خــواهى شوى آگاه، ز سرّالاسرار

گـــر ندارى سر عشاق و ندانى ره عشق       سر خــود گير و ره عشق به رهوار سپار

باز كن اين قفس و پاره كن اين دام از پاى       پــــرزنان، پـــــرده‏دران رو به ديــــار دلدار

پرتو خورشيد

  مــــژده اى مــرغ چمن، فصل بهار آمد باز      موسم مى‏زدن و بـــوس و كنار آمد باز

وقت پـــــــژمـــردگى و غمزدگى آخر شد      روز آويختن از دامــــــن يــــار آمد بــــاز

مـــــُردگيها و فـــرو ريختگيهـــــــــا بشدند      زندگيها به دو صد نقش و نگار، آمد باز

زردى از روى چمـــــن بار فرابست و برفت      گلبن از پــــرتـو خورشيد به بار آمد باز

ساقى و ميكده و مُطرب و دست افشانى      به هــــــواى خَم گيسوى نگار آمد باز

گــــر گذشتى به درِ مدرسه، با شيخ بگو:      پى تعليم تــــــو، آن لاله عذار آمد باز

دكــــه زُهــــد ببنديد در اين فصـــل طَــرب       كه به گـــــوش دلِ ما نغمه تار آمد باز

مستى عشق

  در ميخـــــانه به روى همــــــــــــــه باز است هنوز        سينــــــه سوخته در سوز و گـــداز است هنوز

بى نيازى است در اين مستى و بيهوشى عشق         درِ هستــــى زدن از روى نيــــــــاز است هنوز

چـــــــاره از دورى دلبـــــــر نبـــــــود، لب بـــــربند         كه غلام درِ او، بنـــــده نــــــــــواز است هنـــوز

راز مــــــگشاى، مـــــــگر در بـــــــرِمست  رُخ  يار         كه در اين مـــــــرحله، او  محرم راز است هنوز

دست بـــــــ-ردار ز ســـــــوداگرى و بــــوالهوسى          دست عشــّاق سوى دوست دراز است هنوز

نــــــرسد دست مــــــــن ســـــــوخته  بردامن يار          چه تـــوان كرد كه در عشوه و ناز است هنوز؟

اى نسيم سحـــــــرى، گـــــــــر سر كويش گذرى          عطـــــر بـــــرگير كه او غاليه ساز است هنوز

سايه سرو

ابـــــــرو و مژّه او تير و كمان است هنوز         <