نسيم عشق

بـــه مــــن نگـــر كه رخى همچو كهــــربا دارم        دلــــى به ســــوى رخ يـــار دلـــربا دارم

ز جـــام عشق چشيـــدم شراب صدق و صفا         به خــــُمّ ميكــــده بـا جان و دل، وفادارم

مرا كه مستى عشقت، ز عقل و زهد رهــاند         چــــه ره به مــــدرسه يا مسجد ريا دارم؟

غلام همّت جــــام شــــراب ســـــاقــى باش         كــه هر چه هست از آن روى با صفا دارم

نسيم عشــق ، بــــه آن يـــار دلـــربا  بـــرگو          ز جـــاى خيــــز كـــه مــن درد بى‏دوا دارم

چـــه رازهــــاست در اين خمّ و ساقى و دلبر         بــــــه جــــان دوست ز درگــــاه كبريا دارم

سخن ز تخت سليمـــان و جـــام جـــم نـزنيد         كــــه تــــاج خســــروِ كــِى را منِ گدا دارم

محراب عشق

جــــز خـــــــــم ابروى دلبر، هيچ محرابى ندارم        جـــز غــــم هجــران رويش، من تب و تابى ندارم

گفتـــــم انـــــــدر خواب بينم چهره چون آفتابش       حسرت اين خواب در دل ماند، چون خوابى ندارم

سر نهم بر خاك كويش، جان دهم در ياد رويش       ســرچه باشد؟ جان چه باشد؟ چيز نايابى ندارم

با كــــه گويم درد دل را؟ از كه جويم راز جان را؟       جــــز تـــو اى جــان رازجويى، دردِ دل يابى ندارم

تشنه عشق تو هستم، باده جانبخش خواهم         هــــر چه بينم جز سرابى نيست، من آبى ندارم

مـــن پريشان حالم از عشق تو و حالى ندارم          مــــن پـــريشــــان گـويم از دست تو آدابى ندارم

سايه عشق

بـــى هــــــواى دوست، اى جان دلم، جــانى ندارم        دردمنـــدم، عــــاشقم بى دوست، درمانى ندارم

آتشـــــى از عشق در جانم فكندى، خـــوش فكندى       مـــن كــــه جـــــز عشق تو آغازى و پايانى ندارم

عشـــق آوردم در ايـــن ميخـــــانه بـــا مشتى قلندر       پـــــرگشـــــايم سوى سامانى كه سامانى ندارم

عالـــم عشق است، هـــــر جا بنگرى از پست و بالا       ســـــايه عشقــــم كــــه خود پيدا و پنهانى ندارم

هر چه گويد عشق گويد، هر چه سازد عشق سازد       من چه گويم، من چه سازم، من كه فرمانى ندارم

غمــــزه كـردى، هر چه غير از عشق را بنيان فكندى      غمــــزه كن بــــر من كه غير از عشق بنيانى ندارم

ســر نهم در كــوى عشقت، جان دهم در راه عشقت     من چه مى‏گويم كه جز عشقت سر و جانى ندارم

عاشقــــم، جز عشق تو، در دست من چيزى نباشد     عـــــاشقم، جــــز عشق تــو بر عشق برهانى ندارم

جامه دران

  مــن خـــــواستــار جام مى از دست دلبرم         اين راز با كه گويم و اين غم كجا برم؟

جــــان باختم به حسرت ديدار روى دوست         پــــــروانه دور شمعـــم و اسپند آذرم

پــرپـر شـــدم ز دورى او، كنج اين قفـــس          ايـــن دام باز گير تا كه معلّق زنان پرم

ايــن خــــرقه ملــــوّث و سجـــــّاده ريـــــا          آيــــا شــــــود كه بر درِ ميخانه بردرم؟

گـــر از سبــــوى عشق، دهد يار جرعه‏اى        مستــانه، جان ز خرقه هستى درآورم

پيرم؛ ولى به گوشه چشمى جوان شوم          لطفــــى كــــــه از سراچه آفاق بگذرم

بهار جان

بهــــار آمد، جوانى را پس از پيرى ز سر گيرم       كنـــار يــــار بنشينم ز عمـــر خــود ثمرگيرم

بــــه گلشن باز گردم، با گل و گلبن در آميزم       بـــه طرف بوستان دلدار مهوش را به برگيرم

خــــزان و زردى آن را نهم در پشت سر، روزى      كـــه در گلـزار جان از گل‏عذار خود خبر گيرم

پَـــر و بالــــم كه در دىْ از غم دلدار، پرپر شد       بـــه فـروردين  به ياد وصل دلبر بال و پر گيرم

بـــه هنگام خـزان در اين خراب آباد، بنشستم      بهـــار آمــد كـــه بهـــر وصل او بار سفر گيرم

اگر ساقى از آن جامى كه بر عشاق افشاند        بيفشـــاند ، به مستى از رخ او، پرده بر گيرم

محفل رندان

آيـــد آن روز كــــه خــــاك سر كويش باشم         تــــرك جـــان كرده و آشفته رويَش باشم

ســـــــاغر روح‏فـــــــزا از كــــف لطفش گيرم        غافل از هر دو جهان، بسته مويش باشم

ســـر نهــم بر قدمش، بوسه زنان تا دم مرگ       مست تـــا صبح قيـامت ز سبويش باشم

همچـو پروانه بسوزم برِ شمعش، همه عمر        محـــو چـون مى‏زده در روى نكويش باشم

رســـد آن روز كه در محفل رندان، سرمست        راز دار همـــــــه اســـرار مگــــويش باشم

يــــوسفـم، گـــــر نـــــزند بر سر بالينم سر         همچــــو يعقـوب، دل آشفته بويش باشم

انتظار

 از غــــم دوست، در اين ميكده فــــرياد كشم      داد رس نيست كـه در هجر رخش داد كشم

داد و بيــــداد كه در محفل مــــا رندى نيست       كــــه بــــرش شكوه بــرم، داد ز بيداد كشم

شاديــــم داد، غمم داد و جفـــــــــا داد و وفا       بــا صفـــا مـــنّت آن را كـه به من داد، كشم

عـــــاشقم، عــــاشق روى تو، نه چيز دگرى       بــــار هجــــــران و وصالت به دل شاد، كشم

در غمت اى گل وحشىِ من، اى خسرو من       جــــور مجنــــون ببـــــرم، تيشه فرهاد كشم

مُـــــردم از زنـــدگىِ بى تو كه با من هستى      طــــرفه ســرّى است كه بايد برِ استاد كشم

سالهــــا مـــــى گــــــذرد، حادثه ها مى آيد       انتظـــــار فـــــــرج از نيمـــــه خــــــرداد كشم

بوى نگار

آن نـــــالـــــــه ها كه از غم دلـــدار مى‏كشم        آهــــى‏است كــــــز درون شـــرربار مى‏كشم

بــــــــا يـــــار دلفريب بگـــــــو: پــــرده برگشا        كــــــز هجــــــــر روى مــــاه تو، آزار مى‏كشم

منصـــــــور را گـــــذار كـــه فرياد او به دوست       در جمـــــع گلــــــرخــــــان به سرِدار مى‏كشم

ســـــاقــــى، بريز بــــاده به جامم كه هجر يار       بــــــارى‏است بس‏گــــران به سربار مى‏كشم

گفتــى كه دوست، باز كند در به روى دوست       اين حســــرتى است تازه كه بسيار مى‏كشم

كـــــوچك مگيــــــر كلبـــــه پيـــر مغان كه من       بــــــوى نگــــار زان در و ديــــــوار مــــى‏كشم

ســـــالك در اين سـلــــوك به دنبال كيستى؟      مـــــن يــــــــار را بــــــه كوچه و بازار مى‏كشم

شبِ وصل

  يــــك امشبــــى كه در آغوش مـــــاه تابانم       ز هر چه در دو جهان است، روى گردانم

بگيـــــر دامن خورشيد را دمــــــى، اى صبح       كــــه مــه نهاده سر خويش را به دامانم

هــــزار ساغـــــر آب حيــــات خــــوردم از آن       لبـــــان و همچـــو سكندر هنوز عطشانم

خـــــداى را كـه چه سرّى نهفته اندر عشق       كــــه يــــار در بر من خفته، من پريشانم؟

نـــــدانــم از شب وصل است يا ز صبح فراق      كـــه همچــو مرغ سحرگاه، من غزلخوانم؟

هــــــزار سال، اگـــر بگذرد از اين شب وصل       ز داستــــان لــــطيفش، هـــــــزار دستانم

مخوان حديث شب وصل خويش را، هندى      كـــــه بيمنـــــاك ز چشــــمِ بــــدِ حسودانم

سرا پرده عشق

بـــــايد از رفتن او جــــامه به تن، پاره كنم        درد دل را بـــه چه انگيزه توان چــاره كنم؟

در ميخــــــانه گشـــاييد به رويم كـــه دمى      درد دل را به مى و ساقى ميخـــواره، كنم

مگـــــذاريد كه درد دل مـــــن فـــاش شود       كه دل پيــــر خـــــــرابـــات ز غم، پاره كنم

ســــر خُم بـاد سلامت كه به غمخوارى آن       ذرّه در پـــــرده عشق تــو، چو خمپاره كنم

از ســـراپــــــرده عشقِش به در آيم، روزى       ساكنـــــان ســــــر كـــويش همه آواره كنم

رخ نمــــا، اى بت هر جايى بى نام و نشان