فضائل و کرامات حضرت علی اکبر ع

الف: شباهت او به پیامبر اكرم(ص) این جوان خوش سیما در طلاقت زبان و زیبائی صورت و سیرت و خلقت اشبه مردم به رسول خدا(ص) بود، كه جامع همه كمالات و صفات

حسنه و اخلاق نیكو می باشد. نعمت های خداوند بی شمار است «‌ و اگر نعمتهای خدا را بشمارید، آنها را شماره نتوانید كرد».(1) مع ذلك قرآن نعمتهای دنیوی را كوچك شمرده كه « بگو بهره مندی از این دنیا اندك است ». (2) و لیكن دربارۀ اخلاق پیامبر (ص) میفرماید: « همانا تو دارای اخلاق عظیم و برجسته ای هستی » . (3) و حضرت علی اكبر (ع) در جمع صفات و اخلاق چون حضرت محمّد (ص) بود. پدر بزرگوارش دربارۀ‌ او فرمودند: « خدایا گواه باش جوانی كه در خلقت و سیرت و گفتار شبیه ترین مردم به پیامبرت بود به جنگ این مردم رفت، و ما هرگاه به دیدن پیامبرت مشتاق می شدیم به این جوان نگاه می كردیم ». (4)

ب: عصمت آن بزرگوار عصمت همانند عدالت دارای درجات متفاوت است، و هیچكس به درجۀ‌ چهارده معصوم (ع) نمی رسد،‌ لكن خداوند مقام عصمت را به حضرت علی اكبر (ع) لطف فرموده است. كلمۀ « طیّب » و « زكیّ » كه درزیارت رجبیّه امام حسین (ع) است را می توان مؤیّد عصمت دانست.

ج: صفات آن سرور حضرت علی اكبر دارای صفات جلال و جمال و ملكات نیكو بود، و به عالم ملكوت وصل بود. دو حدیث از مرحوم سیّد بن طاووس و شیخ مفید در طیّ طریق كربلا نقل كردیم كه به پدر بزرگوارش گفت: « آیا ما بر حقّ نیستیم؟». حضرت فرمودند: بلی. گفت: « حال كه چنین است از مرگ باكی نداریم».

د: شجاعت آن بزرگوار شجاعت را از علی مرتضی (ع) به ارث برده بود. علّامه مجلسی (ره) نقل می كند: آن حضرت به هر جانب روی می آورد گروهی را به خاك هلاكت می افكند، «‌بقدری از آن لشكر كشت كه از كثرت كشته به شیون آمدند، و روایت شده؛ علی اكبر با آنكه تشنه بود 120نفر را كشت آنگاه نزد پدر بازگشت. دوباره به میدان آمد و آنقدر جنگید تا كشته ها به دویست نفر رسید». (5)

ز: تربیت شدن در دامان عمویش حضرت مجتبی و پدرش سیّدالشّهداء(ع) در«كافی» و «فقیه» و «تذهیب» در زیارتی ازحضرت صادق(ع) روایت شده كه كنار قبر فرزند آن حضرت علی بن الحسین(ع) كه نزد پای پدر مدفون است می روی و می گوئی: «‌ سلام بر تو ای فرزند رسول خدا، سلام بر تو ای فرزند امیرالمؤمنین، سلام بر تو ای فرزند حسن و حسین». (6)شیخ صدوق (ره) بعد از نقل این زیارت می فرماید: این اصلح زیارات نزد من است. گفته اند: ( برای این فرزند امام حسن (ع) گفته شده است كه چون امام مجتبی (ع) مربّی و معلّم حضرت علی اكبر(ع) بوده است، و در حدیث آمده است: « پدر سه گونه است؛ آنكه ترا به دنیا آورد، و كسی كه تو را تعلیم نموده، و دیگر پدر زن ». (7) محدّث قمی (ره) می نویسد: دراین مدّتی كه آن حضرت دردنیا بود، عمر شریف خودرا صرف عبادت و زهادت و اطعام مساكین و اكرام مسافرین، و سعۀ در اخلاق و توسعه در ارزاق فرموده بحدّی كه در مدحش گفته شده: لَمْ تَرَ عَیْنُ نَظَرَتْ مِثْلَهُ مِنْ مُحْتَفٍ یَمشُی وَ لا ناعِلٍ * هیچ دیده ای مانند او ندیده است، نه كسی كه پابرهنه راه می رود و نه كفش پوشیده . حضرت امیرالمؤمنین (ع) بسیار او را دوست می داشت، حتّی آنكه او را مدح نموده، اشعاری درمدح او می سرود.بوالفرج اصفهانی در« مقاتل الطالبین » از مغیره نقل می كند كه روزی معاویه گفت: امروز سزاوارترین مردم به خلافت كیست؟ گفتند:‌ تو، گفت: چنین نیست بلكه شایسته ترین مردم براین امر علی بن الحسین (ع) (علی اكبر) است. چون جدّش رسول خدا(ص) می باشد و شجاعت بنی هاشم و سخاوت بنی امیه و جمال و بزرگ منشی ثقیف دراو جمع است..(8)

منابع :1- سورۀ ابراهیم ، آیۀ 342- سورۀ نساء آیۀ 773- سورۀ قلم، آیۀ 44- لهوف / 113، مثیرالاحزان /685- بحارالانوار:45/43و446- مفاتیح الجنان زیارت مطلقه اول امام حسین(ع) 7- سورۀ انعام : 748- منتهی الامال: 1/ 375

كانون گفتگوي ديني