تقدیم به معلّمان جهان
معمار دانایی
شعر معلم - سلیمان مسافر
آنکه نقاش است و نقشی ساخته
با قلـــــــم طرح نویی انداخته
در مسیر واژه های دوستــــــــی
سطر سطــری زآشنایی داشته
آنکه چون اسطوره های پارســی
عین ولامی را به میم افراشته
هم ردیف انبیاء و عارفـــــــــــان
پوششی بر جـــــهل جاهل بافته
آنکه آهنگ و کلامی دل ربــا
از یرای درس خـــــــــود آراسته
چشمه های معرفت جوشــــد ز او
دانشی از حد فزون انبـــــــاشته
لحظه هایش پر شده از خـاطرات
خاطراتی که زدل جان باخـــته
هرچه از عطرش ببویم کم بود
او گلستان ها ز گل ها کاشته
آنکه معمار است و الگوی همه
لاله ای بر قلب خود بگذاشته
با سلاح علم در راه مـــــــــــــراد
چون جلوداران به کفران تاخته
آن معلّم آن مرّبی آن که او
از فنونش عالمی پرداختــــــــه
او عزیز است و مقامش پاس دار
چونکه یزدان نام او بنگاشته
عارف آن باشد که چون قطعه زمین
هرکسی او را لگد انداخته
یعنی از زهد و کلام و علم او
ذره ای از دانشش برداشته
بار الا ها این سلیمان را مدد
تا چو ابران سایه ها افراشته
*********************
آري استادم به دل ايستاده است
مهر او بر جان و تن افتاده است
دست هايش مثل سيمايش سفيد
هر كلامش روشني دارد، اميد
تيرگي ها را چو رستم دشمن است
او فرشته قاتل اهريمن است
لحظه هايش دانش و درس خرد
تا بدان جايي كه انديشه پرد
با نگاهش شوق معنا مي كند
هر نفس كار مسيحا مي كند
------------------------------------------- علاءالدّين عزيزي
روز گاري جهل بر جانم نشست
جهل تيره چهره ي جانم شكست
آمدي با صبر و مهر و يك قلم
تيره ي جان مرا تو دم به دم
با شكيبايي چه نيك آراستي
جهل را در مان شيرين كاستي
اي فرشته آمدي ديوم رميد
إقرأ رحمان به جانم پر كشيد
«من نمي دانم » پريد از خانه ام
تا كنار شمع تو پروانه ام
تو معلم شعله ي جان مني
فصل دردم قرص درمان مني
من تمامي خاكم و گِل مي شدم
بسته ي دنيا و منزل مي شدم
تو مرا منزل سمايي كرده اي
از نهايت رو نمايي كرده اي
از زمينم برده اي تا سوي او
لايق تو جنت و مينوي او
----------------------------------- علاء الدّين عزيزي
معلم
در بــزم عشق شمــع فـــروزان معلم است
مـــردم چو پيكرند اگر ، جان معلم است
آن بــاغبــــان گلشن انديشه هـــاي ژرف
پـــــروردگار روح حكيمـــان معلم است
مــــردم معـــــادن زر و سيمند در سرشت
جــويــاي ايــن خزائـــن پنهـان معلم است
هرگز گزافه نيست كه گويم پس از خداي
آنكس كه خلـــق مي كند انســان معلم است
ظلمات جهل را بشكافــد بـه نـــــور علــم
خضــر طــريق چشمــه حيــــوان معلم است
آري ، معلمي همه عشق است و ســوختن
آنــرا كه عشــق نيست مگو كــــان معلم است
گوينــد بـــوده اند معلـــــم پيمبــــران
گويـــــد(( حنيف)) ايــــزد رحمـــن معلم است
*
شعر معلم
گفت استاد مبر درس از یــاد
یاد باد آن چه مرا گفت استاد
یاد باد آن که مرا یاد آموخت
آدمی نان خورد از دولت یـــاد
هیـــــچ یــادم نرود این معنی
کـــه مرا مادر من ،نـــادان زاد
پـــــدرم نیز چو استـــادم دید
گشــــت از تربیــــــت من آزاد
پس مرا منت از استـــــاد بود
که به تعلیم من اُستـــــاد اِستاد
هر چه می دانست آموخت مرا
غیر یک اصــل که نا گفته نهاد
قدر استــــاد نکو دانستن
حیف استاد به من یاد نداد
*************