بسم‏اللَّه الرّحمن الرّحيم

الحمد للَّه ربّ العالمين والصّلوة علي رسوله النّبي المنذر الأمين و علي آله السّادة الميامين واللعن علي أعدائهم أجمعين.

ستمگر هر قدر بازواني نيرومند و ياراني فراوان داشته و مدت حکومتش به درازا کشد باز هم ناتوان است. زيرا که خداي متعالِ صاحبِ قدرتِ مطلقه در برابر اوست. پس خداي عزّوجلّ همواره در کمينگاه ستمکاران و گنهکاران است. کيفرشان دهد و انواع بلا را در دنيا و آخرت بر آنان مي‏فرستد، و چنين است حکم خدا درباره آنان که در حقّ امام حسين‏عليه السلام ستم روا داشته، شهيدش کردند و به حريم حرمتش تاختند خداوند آنان را در دنيا به انواع عذاب مبتلا و طعم تلخ بلاها را بديشان چشانيد، و البتّه عذاب و کيفرشان در روز قيامت شديدتر و سخت‏تر است.

خداي سبحان پيوسته در پيِ ياريِ مظلوماني بوده که براي دفاع از حريم حقّ و برافراختن کلمه حقّ مورد ستم قرار گرفته‏اند. و از همين روي مظلوميت و حقانيت آنان را در دنيا آشکار کرده و البتّه دشمنانشان جاودانه در ژرفناي دوزخ خواهند بود که چه سرنوشت شومي است!

پس خداي جلّ جلاله بعد از شهادت امام حسين صلوات اللَّه عليه آيات و نشانه‏هاي فراواني را نمودار کرد که همه دلالتِ بر حقّانيتِ حسين‏عليه السلام و مقام والا و جايگاه ارجمندش نزد خدا دارد.او و همه شهداي همراهش از اين ارجمندي بهره‏مندند. و بدين دليل ياد و نام و راهشان باقي و جاودان خواهد بود و هماره آزاد مردان در طيّ قرون و اعصار از آنان پيروي کرده، آيندگان نيز آن را تا قيام قائم آل محمّد «عجل‏اللَّه فرجه الشريف» ادامه خواهند داد، و او «صلوات ‏اللَّه عليه» است که با قيام خود انتقام خون مقدّسش را خواهد گرفت.

اينک ما بعضي از آيات بيّنات را که بعد از شهادت امام حسين‏عليه السلام نمودار شده از منابع همه مسلمانان ياد مي‏کنيم:

1 - سر امام حسين‏عليه السلام در حالي که بر سر نيزه بود دعا و قرآن مي‏خواند.

مفتاح النجا في مناقب آل العبا: 145؛ الخصائص الکبري 127 / 2؛ الکواکب الدرّيه: 57؛ إسعاف الراغبين: 218؛ نورالأبصار: 125؛ إحقاق الحق 453 - 452 / 11.

2 - امام حسين‏عليه السلام خون مقدّسش را به سوي آسمان پرتاب کرد و قطره‏اي از آن بر زمين باز نيامد.

کفاية الطالب: 284؛ إحقاق الحقّ: 454.

3 - در روز شهادت امام حسين‏عليه السلام از آسمان خون باريد و مردم هرچه داشتند خون آلود گرديد و اثرِ خون در لباسها باقي ماند تا هنگام کهنگي آنها و اين سرخي که در آسمان به چشم مي‏خورد در روز شهادت حضرتش نمايان شد و قبل از آن ديده نشده بود.

مقتل الحسين 89 / 2؛ ذخائر العقبي: 144 و 145 و 150. تاريخ دمشق - آن گونه که در منتخب آن است - 339 / 4؛ الصواعق المحرقة: 192 و 116؛ الخصائص الکبري: 126؛ وسيلةالمآل: 197؛ ينابيع المودّة: 356 و 320؛ نورالأبصار: 123؛ الإتحاف بحب الأشراف: 12؛ تاريخ‏الإسلام 349 / 2؛ تذکرة الخواص: 284؛ نظم دررالسمطين: 220؛ إحقاق الحقّ 462 و 458 / 11.

4 - در روز شهادت امام حسين‏عليه السلام در دنيا، سنگي برداشته نشد جز آن که خون تازه از زيرش مي‏جوشيد.

تذکرة الخواص: 284؛ نظم درالسمطين: 220؛ ينابيع المودة: 356 و 320؛ تاريخ‏الاسلام 349 / 2؛ کفايةالطالب: 295؛ الاتحاف بحبّ الاشراف: 12؛ اسعاف الراغبين: 215؛ الصواعق المحرقة: 116 و 192؛ مفتاح النجا خطّي؛ تفسير ابن‏کثير 162 / 9؛ إحقاق الحقّ 462/11 و 483 و 481.

5 - چون سر مبارک امام حسين‏عليه السلام به دارالامارة آورده شد، ديدند که از ديوارها خون سيلان دارد.

ذخائر العقبي: 144؛ تاريخ دمشق - آن گونه که در منتخب آن آمد - 339 / 4 الصواعق المحرقة:192؛ وسيلة المآل: 197؛ ينابيع المودة: 322؛ إحقاق الحقّ 463 / 11.

6 - در وقت شهادت امام حسين‏عليه السلام آسمان سرخ فام گرديد، و چند روز چون خون بسته بپائيد، و آسمان گوئيا بيمار بود.

المعجم‏الکبير: 145؛ مجمع الزوائد 196 / 9؛ الخصائص الکبري 127 / 2؛ إحقاق الحقّ 464 / 11.

7 - بعد از شهادت حسين‏عليه السلام تا هفت روز، مردم بعد از گزاردن نماز عصر چون به خورشيد مي‏نگريستند از شدّت سرخي ديوارها را چون جامه‏ها و چادرهاي سرخ مي‏ديدند و ستارگان را مي‏نگريستند که به يکديگر مي‏خورند.

المعجم‏الکبير: 146؛ مجمع الزوائد 197 / 9؛ تاريخ الاسلام 3482؛ سيراعلام النبلاء 210 / 3؛ تاريخ الخلفاء: 80؛ الصواعق المحرقة: 192؛ اسعاف الراغبين: 251؛ إحقاق الحقّ 466 - 465 / 11.

8 - بعد از شهادت امام حسين‏عليه السلام دو يا سه ماه از بامداد تا غروب آفتاب، مردم مي‏ديدند که گوئيا ديوارها به خون آغشته‏اند.

تذکرة الخواص: 284؛ الکامل في التاريخ 301 / 3؛ البداية و النهاية 171 / 8؛ الفصول المهمّة: 179؛ اخبار الدّول: 109؛ إحقاق الحقّ 467 - 466 / 11.

9 - بعد از شهادت امام حسين‏عليه السلام اطراف آسمان سرخ فام گرديد، و آن سرخي، اشک آسمان (در عزاي آن حضرت) بود: کاسه‏اي زرّين از اموال آن حضرت به يغما رفت که به خاکستر بدل گرديد، و ناقه‏اي از اموال او را نحر کرده، کُشتند و ديدند که در گوشت آن آتش بود - گوشتش تلخ بود -.

مقتل الحسين 90 / 2؛ تاريخ‏الاسلام 348 / 2؛ سير اعلام النبلاء 311 / 3؛ تفسير القرآن ابن کثير 162 / 9؛ تهذيب التهذيب 353 / 2؛ تاريخ دمشق 339 / 4؛ المحاسن و المساوي: 62 تاريخ الخلفاء: 80؛ إحقاق الحقّ 469 - 467 / 11.

10 - تا شش ماه بعد از شهادت امام حسين‏عليه السلام آفاق آسمان سرخ فام بود، و چيزي چون خون در آن پديدار بود.

تاريخ‏الاسلام 348 / 2؛ سير اعلام النبلاء 210 / 3؛ الصواعق المحرقة: 192؛ مجمع الزوائد 197 / 9؛ تاريخ الخلفاء: 80؛ مفتاح النجا خطّي، ينابيع المودّة: 322؛ اسعاف الراغبين: 215؛ إحقاق الحقّ 470 - 469 / 11.

11 - پيش از شهادت امام حسين‏عليه السلام هيچ سرخي در آسمان نبود، و بعد از شهادت ايشان چهار ماه هيچ زني در روم حيض نمي‏ديد مگر آن که به بيماري پيسي گرفتار مي‏گرديد، سلطان روم به سلطان عرب نوشت: شما بايد پيامبر يا پيامبرزاده‏اي را کشته باشيد.

المعجم الکبير: 146؛ مقتل الحسين 90 / 2؛ المحاسن و المساوي: 62؛ تاريخ دمشق 339 / 4؛ تاريخ الاسلام 3482؛ سير اعلام النبلاء 211 / 3؛ الصواعق المحرقة: 192؛ مجمع الزوائد 197 / 9؛ منتخب کنز العمّال، حاشيه مسند 1125؛ ينابيع المودّة: 322 و 356؛ مفتاح النجا خطّي؛ إحقاق الحقّ 473 - 471 / 11.

12 - بعد از شهادت امام حسين‏عليه السلام سه روز دنيا تيره و تار بود و آنگاه اين سرخي نمودار شد، و هيچ کس به پيکر بيجان حضرت دست نزد مگر آنکه آتش گرفت.

تذکرةالخواص: 283؛ الصواعق المحرقة: 192؛ نظم دررالسّمطين: 220؛ مفتاح النجا خطّي؛ نورالأبصار: 123؛ تاريخ دمشق 339 / 4؛ إحقاق الحقّ 475 - 474 / 11.

13 - آسمان جز بر دو کس نگريست: يحيي ‏بن زکريّا و امام حسين‏ عليهما السلام، گريه آسمان چنين است که سرخ مي‏شود چونان روغن.

تاريخ دمشق 339 / 4؛ کفاية الطالب: 289؛ سير اعلام النبلاء 210 / 3؛ تذکرةالخواص: 283؛ نظم دررالسّمطين: 220؛ الصواعق المحرقة: 192؛ مفتاح النجا خطّي؛ ينابيع المودّة: 322؛ نورالأبصار: 123؛ تفسير القران ابن کثير 162 / 9؛ إحقاق الحقّ 478 - 476 / 11.

14 - به گاه شهادت امام حسين‏عليه السلام آفتاب چنان بگرفت، که در نيمه روز اختران به چشم آمده، نمايان گرديدند، مردم را اين گمان آمد که قيامت بر پا شده‏است!!.

المعجم الکبير: 145، کفايةالطالب: 296؛ مقتل الحسين 89 / 2؛ نظم دررالسّمطين: 220؛ مجمع الزوائد 197 / 9؛ الاتحاف بحبّ الاشراف: 12؛ اسعاف الراغبين: 111؛ ينابيع المودّة: 321؛ إحقاق الحقّ 480 - 479 / 11.

15 - به گاه شهادت امام حسين‏عليه السلام آسمان بشدّت تيره و تار شد و در روز ستارگان نمودار شدند، تا آن جا که در وقت عصر ستاره جوزا، ديده شد، خاک سرخ باريد و هفت شبانه روز آسمان چون قطعه خون بسته بنظر ميآمد.

تاريخ دمشق 339 / 4؛ الصواعق المحرقة: 116.

16 - در روز شهادت امام حسين‏عليه السلام در شام و بيت المقدس سنگي برداشته نشد جز آن که در زيرش خون تازه يافت شد.

المعجم الکبير: 145؛ ذخائر العقبي: 145؛ الانس الجليل: 252؛ وسيلة المآل: 197؛ تهذيب التهذيب 353 / 2؛ کفايةالطالب: 296؛ تاريخ‏الاسلام 348 / 2؛ سير اعلام النبلاء 212 / 3؛ مقتل الحسين 2 / 89 و 90؛ العقد الفريد 2202؛ الخصائص الکبري 126 / 2؛ مجمع الزوائد 196 / 9؛ تاريخ الخلفاء: 80؛ مفتاح النجا، خطّي؛ نورالأبصار: 123؛ ينابيع المودّة: 321؛ إسعاف الراغبين: 215؛ إحقاق الحقّ 488 - 484 / 11.

17 - در روز عاشوراء گنجشکها از غذا خوردن امتناع ورزيدند.

مقتل الحسين 91 / 2؛ إحقاق الحقّ 490 / 11.

18 - از آن تنور که سرِ مبارکِ امام حسين‏عليه السلام در آن بود نور به آسمان برخاست و پيرامونش مرغاني سپيد ره پرواز در آمدند.

مقتل الحسين 101 / 2؛ الکامل في التاريخ 296 / 3؛ إحقاق الحقّ 491 / 11.

19 - چون حسين‏عليه السلام به شهادت رسيد، کلاغي خود را در خونش انداخت و خود را بدان آغشت و در مدينه بر فراز ديوار خانه فاطمه دخت حسين نشست.

مقتل الحسين 92 / 2؛ إحقاق الحقّ 493 - 492 / 11.

20 - چون حسين‏عليه السلام به شهادت رسيد، جمعي بسيار از مردم نوحه جنّ را بر آن حضرت شنيدند:

الا يا عينُ فَاحْتَفلي بِجُهدٍ 

وَ مَنْ يبکي عَلَي الشُّهَداءِ بَعدي

اي ديده هر چه در توان داري گريه کن، چه بعد از من چه کسي بر شهدا مي‏گريد

عَلي رهطٍ تَقُودُ همُ المَنايا 

اِلي مُتَحَيِّرٍ في مُلکِ عَبْدٍ

بر آن گرده که مرگ آنان را به جاي نامعلوم در حکومت عبدي مي‏برد

أ يُّهَا القاتِلُونَ جَهْلاً حُسَيْناً 

اَبْشِروا بِالْعَذابِ وَالتَّنْکِيلِ

اي کساني که حسين را از سر ناداني کشتيد، شما را به عذاب کيفر بشارت باد

کُلُّ اَهْلِ السَّماءِ يَدْعُو عَلَيْکُمْ 

وَ نَبِيٌّ مُرْسَلٌ وَقَبيلٌ

همه آسمانيان و پيامبران و طوايف شما را نفرين کنند

قَدْ لُعِنْتُم عَلي لِسانِ ابنِ داود 

وَ مُوسي وَ صاحِبِ الْاِنْجيل

حقا که از زبان فرزند داود (سليمان) و موسي و عيسي بر شما نفرين فرستاده شد

خير نساء الجنّ يبکين شجيات 

ويلطمن خدوداً کالدنانير نقيّات

ويلبسن ثياب السّود القصيّات 

بهترين زنان جنّ سياهپوش از سرغم مي‏گريند و بر صورتهاي زيبايشان سيلي ميزنند

واللَّه ما جئتُکُمُ حَتّي بَصَرتُ بِه 

بِالطَّفِ منعفر الخَدَّينِ مُنْحَوراً

سوگند به خدا نزد شما نيامدم تا آن که حسين را در کربلا ديدم که جبين بر خاک مي‏ساييد

وَحوله فَتْيَةٌ تدمي نُحُورُِهِم 

مِثْلُ المَصابيحِ يَغشَونَ الدّجي نُوراً

در پيرامون‏ جواناني ‏که ‏خون ‏از گلوهايشان‏ مي‏جهيد چونان چراغهايي ‏که تاريکيها را روشن‏ مي‏نمود

کانَ الحُسيْن سِراجاً يُسْتَضاء بِه 

اللَّهُ يَعْلَمُ اِنّي لمْ اَقُلْ زُوراً