یکى از مواردى که در فقیه مقدس، میرزاى مرحوم غلامعلی ملکی(قدس سره)به خصوص در هنگام درس بسیار محسوس بود، این بود که وقتى به نام مبارک ائمه (علیهم السلام) مى رسیدند، اخلاص و محبت فوق العاده اى به مقام شامخ اهل بیت (علیهم السلام)ابراز مى کردند. در هر مجلسى که ذکر اهل بیت (علیهم السلام)به میان مى آمد، چشمانشان پر از اشک مى شد و با اخلاص عرض ادب مى کردند. اگر کسى در محضر ایشان مى گفت، «امام على (علیه السلام)»، ناراحت مى شدند و مى گفتند: «مثل سنى ها صحبت نکنید! بگویید: امیرالمؤمنین على بن ابى طالب (علیه السلام).»
واژه حلم به معنى فرونشاندن هیجان خشم است. لغت شناس معروف قرآن، «راغب » در مفردات مى نویسد: «الحلم ضبط النفس عن هیجان الغضب؛ حلم كنترل‌كننده نفس از طغیان خشم است».
سپس مى گوید: از آنجا كه این حالت از عقل و خرد ناشى مى شود، گاهى حلم به معنى عقل و خرد نیز بكار رفته است. بر همین اساس امیرمومنان على علیه‌السلام مى فرماید: «العقل خلیل المرء، والحلم وزیره؛ عقل دوست صمیمى انسان است و حلم وزیر عقل مى باشد» و نیز مى فرماید: «الحلم نور جوهره العقل؛ حلم نورى است كه حقیقت آن عقل و خرد است».
عبدالباسط محمد عبدالصمد از قاریان بزرگ مصری در سال ۱۹۲۷ در روستای «المزاعزه» یکی از توابع شهر ارمنت در استان قنا در جنوب مصر به دنیا آمد. پدرش عبدالصمد یکی از مدرّسین حفظ و تجوید قرآن کریم بود. نسب خانوادگى او از كردهاى مهاجرى است كه همراه لشكر كشى هاى صلاح الدين ايوبى به مصر مهاجرت كردند،عبدالباسط در ۶ سالگی به مکتب القرآن در ارمنت رفت. در ۱۰ سالگی حافظ کل قرآن شد.
